Budowa i ewolucja gwiazd

Slides:



Advertisements
Podobne prezentacje
Źródła zmian ewolucyjnych
Advertisements

Warunek równowagi hydrostatycznej
Krzywa rotacji Galaktyki
Ewolucja Wszechświata Wykład 8 Ewolucja gwiazd
GALAKTYKI.
Życie gwiazd.
ENERGETYKA JĄDROWA TADEUSZ HILCZER.
ŻYCIE GWIAZDY Wykonała: Hanna Ligarska.
test wyboru Ewolucja Wszechświata
Ewolucja Wszechświata Wykład 8
Ewolucja Wszechświata Wykład 8
Ewolucja Wszechświata Wykład 8 Ewolucja gwiazd
Barbara Bekman Warszawa
TOKAMAK czyli jak zamknąć Słońce w obwarzanku ?
Pary Parowanie zachodzi w każdej temperaturze, ale wraz ze wzrostem temperatury rośnie szybkość parowania. Siły wzajemnego przyciągania cząstek przeciwdziałają.
Konkurs astronomiczny
EWOLUCJA GWIAZD.
WSZECHŚWIAT.
Ewolucja gwiazd Joachim Napieralski Joachim Napieralski.
EWOLUCJA GWIAZD Na podstawie diagramu Hertzsprunga - Russella.
Współcześnie na podstawie obserwacji stwierdza się, że Wszechświat ciągle się rozszerza, a to oznacza, że kiedyś musiał być mniejszy. Powstaje pytanie:
Na przekór grawitacji B. Czerny.
Młode GWIAZDY.
Powstawanie i rozwój gwiazd
Gwiazdy.
Ewolucja Gwiazd.
Życie i śmierć gwiazd.
Dlaczego we Wszechświecie
Ewolucja i klasyfikacja
.pl Galaktyki.
Adam Tomaszewski TOŚ III rok
Prezentacja Multimedialna
Życie gwiazd Spis treści 1.Czym jest gwiazda 2.Typy gwiazd |
Instytut Inżynierii Materiałowej
Ewolucja gwiazd - – białe karły, czarne dziury
Życie rodzi się gdy gwiazdy umierają
Sens życia według… gwiazd dr Tomasz Mrozek Instytut Astronomiczny
„Trzeba jeszcze mieć w sobie chaos, aby móc zrodzić tańczącą gwiazdę.”
Przygotował: Dawid Biernat
Czarne Dziury Wykonała: Wioleta Pieteruczuk.
Astro odyseja po Układzie Słonecznym
Opracowała: Klaudia Kokoszka
Gwiazdowy kod kreskowy.
Nasza Galaktyka.
PRZYGOTOWAŁA PROJEKT:
Czarna dziura Patryk Olszak.
JOWISZ JOWISZ.
Historia Późnego Wszechświata
Gwiazdy ciągu głównego
BRĄZOWE KARŁY.
ze skrajności w skrajność - ewolucja gwiazd na wybranych przykładach
Ewolucja gwiazd. Diagram Hertzsprunga-Russella
SŁOŃCE.
Ewolucja w układach podwójnych
Gdzie odległość mierzy się zerami Tomasz Mrozek Instytut Astronomiczny, UWr Zakład Fizyki Słońca, CBK PAN.
Astrofizyka z elementami kosmologii
Ewolucja i budowa Wszechświata
Równowaga hydrostatyczna
FIZYKA KLASA I F i Z Y k A.
centralne ciało Układu Słonecznego
Mroczna Przyszłość Ziemi
SŁOŃCE Nasza najbliższa gwiazda.. Słońce jest gwiazdą centralnego Układu Słonecznego. Krąży wokół niej Ziemia, inne planety tego układu, planety karłowate.
Tytuł prezentacji: Nazwa wydziału: Wydział Górnictwa i Geoinżynierii Kierunek: Zarządzanie i Inżynieria Produkcji Wykonała: Barbara Smołka Miejsce i data.
Ewolucja i budowa Wszechświata Data Wykonał: Mateusz Wujciuk Zarządzanie i Inżynieria Produkcji Wydział Górnictwa i Geoinżynierii Akademia Górniczo-Hutnicza.
Opracował Aleksander Hebda
SŁOŃCE.
ODKRYWAMY WSZECHŚWIAT
Co widać na niebie?.
Promieniowanie Słońca – naturalne (np. światło białe)
Zapis prezentacji:

Budowa i ewolucja gwiazd Prezentacja na przedmiot „Fizyka współczesna” Wydział górnictwa i geoinżynierii Stopień II Rok I Kraków, 21.04.2015r. Adam Ostrowski, Bartłomiej Wasyłeczko www.agh.edu.pl

POCZĄTEK... Obłok molekularny   Źródło: wikipedia.org www.agh.edu.pl

Zapadanie grawitacyjne (kolaps): Równowaga w gwieździe Zapadanie grawitacyjne (kolaps): zjawisko kurczenia się skupisk materii pod wpływem siły grawitacji Jeden z najbardziej powszechnych procesów zachodzących we Wszechświecie Zapadanie obłoków gazu zachodzi, gdy ciśnienie całkowite gazu nie jest w stanie zrównoważyć oddziaływań grawitacyjnych www.agh.edu.pl

Możliwe scenariusze powstaje biały karzeł i ciśnienie zdegenerowanych elektronów zrównoważy grawitację. powstaje gwiazda neutronowa i ciśnienie zdegenerowanych neutronów zrównoważy grawitację. powstaje czarna dziura i nic nie będzie w stanie oprzeć się grawitacji.

Budowa gwiazdy (na przykładzie Słońca) Chromosfera Fotosfera Strefa konwekcji Strefa radiacyjna Jądro helowe Źródło: http://fizyka-lo.republika.pl/img/sun_budowa.jpg

Opis elementów budowy gwiazdy - CHROMOSFERA Chromosfera – częśc atmosfery, warstwa o grubości kilku tysięcy km. Temperatura ok. 10 000 K. Występują tam gwałtowne ruchy gorącej materii przybyłej ze strefy konwektywnej. Czasem porcje gorącej i zjonizowanej częściowo materii wyrzucane są ponad chromosferę, są to perturberancje Perturbancje Chromosfera Źródło: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9f/Solar_eclips_1999_5.jpg

Opis elementów budowy gwiazdy - FOTOSFERA Fotosfera – widzialna, powierzchniowa warstwa gwiazdy(np. Słońca), emitująca na zewnątrz gwiazdy fale elektromagnetyczne w postaci światła widzialnego. Częśc atmosfery, stanowiąca warstwę o grubości około 500 km. Temperatura wynosi około 6000 K. Składa się głównie z wodoru i helu. Patrząc na Słońce, widzimy fotosferę. Światło wysyłane z fotosfery powstaje w wyniku rzadkich procesów powstawania ujemnych jonów wodoru.

Opis elementów budowy gwiazdy – STREFA KONWEKCJI Strefa konwekcji (zwana również obszarem konwektywnym lub warstwą konwekcji) jest obszarem, w którym gorąca materia wznosi się wyżej, oddaje ciepło i po ochłodzeniu opada. Obszar, w którym ciepło i materia transportowane są w ten sposób, jest różny w zależności od masy gwiazdy i jej wieku. Źródło: http://www.kosmos.edu.pl/slonce/

Opis elementów budowy gwiazdy na podstawie Słońca – STREFA RADIACYJNA   Źródło: http://www.kosmos.edu.pl/slonce/

Opis elementów budowy gwiazdy na podstawie Słońca – STREFA RADIACYJNA  

Opis elementów budowy gwiazdy na podstawie Słońca – JĄDRO W gwiazdach o dużych masach – jeszcze wyższa temperatura powoduje łączenie atomów węgla w magnez lub neon. Węgiel łączy się z helem, co daje tlen. Z tlenu powstaje siarka lub krzem. Z powodu bombardowania przez wolne neutrony, powstają cięższe pierwiastki. Jeśli w gwieździe znajdzie się wystarczająco dużo żelaza - jest gotowa, by stać się Supernową. Pozbawiona „dostaw” energii z jądra zapada się, odrzucając zewnętrzene warstwy w gigantycznej eksplozji. Spala węgiel, tlen, neon magnez itd. „Nuklearna siłownia” generująca energię termiczną, która przeciwdziała jej zapadaniu pod wpływem własnej grawitacji. W trakcie życia gwiazdy jądro zwiększa swoją masę (przyłącza się do niego hel) poprzez co coraz bardziej się zapada. Temperatura rośnie do ponad 100 mln K. Hel zaczyna łączyć się w cięższy pierwiastek – węgiel. Źródło: http://dracul.kill.pl/~bielu/astronomia/slonce/slonr4.jpg

Ewolucja gwiazd www.agh.edu.pl

Mgławica MGŁAWICE - są to ogromne obłoki gazowe (zwane są również obłokami molekularnymi), ciągnące się często przez ponad 200 lat świetlnych i zawierające ogromne ilości materii.

Protogwiazda Protogwiazda – początkowy etap ewolucji gwiazdy, czyli zapadający się na skutek grawitacji (i rozgrzewający się) obłok materii międzygwiazdowej.

Diagram Hertzsprunga-Russella

Spala cały składający się na nią wodór. Czerwony karzeł Czerwony karzeł - mała i stosunkowo chłodna gwiazda ciągu głównego późnego typu widmowego K lub M. Masa i średnica gwiazd tego typu stanowi mniej niż 1/3 tych wielkości Słońca Spala cały składający się na nią wodór.

Czerwony olbrzym Czerwony olbrzym - gwiazda będąca na schyłkowym etapie ewolucji. Zachodzi w nich synteza helu w węgiel.

Mgławica planetarna Mgławica planetarna jest to obłok gazu i pyłu powstałego z zewnętrznych warstw gwiazdy kończącej etap syntezy jądrowej we wnętrzu. Wnętrze gwiazdy jest białym karłem, natomiast otoczka to wywiewana zagęszczona materia w fazie wiatru gwiazdowego.

Biały karzeł Biały karzeł jest to niewielki (rzędu rozmiarów Ziemi) obiekt astronomiczny emitujący m.in. promieniowanie widzialne. Brak reakcji zapłonu helu w syntezie termojądrowej.

Cykl życia Słońca

Inne przypadki cyklu życia gwiazd supernowa gwiazda neutronowa

Czarna dziura Czarna dziura -obiekt astronomiczny, który tak silnie oddziałuje grawitacyjnie na swoje otoczenie, tak, że nawet światło nie może uciec z jego powierzchni (prędkość ucieczki jest większa od prędkości światła)

Zródła: "http://fizyka.net.pl/astronomia/astronomia_oa8.html http://lo1.lebork.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=30&Itemid=43 I. Neill Reid, Suzanne L. Hawley: New Light on Dark Stars. Springer-Praxis, 2005, s. 594. M. Demiański: Astrofizyka relatywistyczna. Warszawa: 1978. I. Chełmińska, L. Falandysz: Vademecum Fizyka, Operon 2010 http://astro.ia.uz.zgora.pl/others/solar_system/site/slonce/slonce_jadro.html