Leszek Mazurkiewicz Kamil Łukowski Pitagoras

Strona 1.

Szkoła pitagorasa Założył w Krotonie szkołę pitagorejczyków w roku 529 p.n.e., drugą po założonej wcześniej na Samos. Od ok. 509 p.n.e. przebywał w Metaponcie, choć według niektórych tylko 40 dni. We wszystkich koloniach greckich wyznawano orfizm, zaś wspólnoty pitagorejczyków miały dysponować ponadto wspólną własnością, nie wiadomo jednak czy cała ich własność była wspólna; jedynie wykłady odbywały się w domu Pitagorasa, natomiast wszyscy mieli raczej własne siedziby i nie przebywali stale w tym samym budynku. Na swoich uczniów wybierał osoby zdolne do milczenia, które byłyby w stanie zachowywać w tajemnicy jego nauki. Za nieprzyzwoite wówczas uważano "uliczne filozofowanie", co mogło się jednak w rzeczywistości sprowadzać do plotek na temat wychowania, co wiadomo jednak jedynie na podstawie opracowań. Najbardziej pewnym źródłem informacji o zwyczajach i nauce Pitagorasa są przede wszystkim "Złote wiersze", których jest co najmniej przypuszczalnym autorem. Od niego pochodzi nadawanie znaczenia liczbom i posługiwanie się nimi jako symbolami. Pitagoras sformułował także „twierdzenie Pitagorasa”, jakkolwiek ewentualny dowód musiał być oparty na pomiarze, a nie rachunku algebraicznym, którego wówczas jeszcze nie znano. Jest wynalazcą skali muzycznej.

Nikt o tym nie wiedział? Najbardziej pewnym źródłem informacji o zwyczajach i nauce Pitagorasa są przede wszystkim "Złote wiersze", których jest co najmniej przypuszczalnym autorem. Od niego pochodzi nadawanie znaczenia liczbom i posługiwanie się nimi jako symbolami. Pitagoras sformułował także „twierdzenie Pitagorasa”, jakkolwiek ewentualny dowód musiał być oparty na pomiarze, a nie rachunku algebraicznym, którego wówczas jeszcze nie znano. Jest wynalazcą skali muzycznej. Pitagorejczycy głosili idee nieśmiertelności oraz wędrówki dusz, zaś drugi pogląd zanikł wśród bardziej współczesnych "wyznawców" i pochodził raczej od orfików. Kolonia Pitagorasa była uwikłana w zamieszania polityczne, ale szkoła przetrwała do III w. p.n.e.. Pitagoras zmarł w Metaponcie w domu zapaśnika Milona, ocalony z pogromu Krotony. Trudno odróżnić poglądy Pitagorasa od poglądów głoszonych przez jego następców ze szkoły pitagorejskiej –często zresztą przypisywanych przez nich mistrzowi. Nauczał podobno ukryty przed słuchaczami w swoim dużym domu z dziedzińcem, co być może ułatwiało skupienie się i jemu i słuchaczom na treści przekazu mówionego.

Maksymy W odróżnieniu od uczniów szkoły Pitagorasa, czyli pitagorejczyków, współczesnych interpretatorów i naśladowców tej antycznej filozofii nazywa się pitagorystami. Oto kilka przykładów przypuszczalnie bardziej współczesnych sentencji, które można by uznać jako pitagorejskie, ale ich źródłem nie są Złote Wiersze i nie wiadomo kiedy ani przez kogo zostały wymyślone: Każde twierdzenie filozofa daje się obalić z taką samą łatwością, z jaką można go dowieść, nie wykluczając powyższego twierdzenia, Kto mówi, sieje, kto słucha, zbiera, Liczba jest istotą wszystkich rzeczy (wersja stwierdzenia "wszystko jest liczbą"),

Muzyka budzi w sercu pragnienie dobrych czynów, Tak długo jak człowiek będzie zabijał zwierzęta, ludzie będą zabijali się nawzajem. W istocie, ten kto zabija i zadaje ból, nie zazna radości i miłości, Najkrótsze odpowiedzi "tak" i "nie" wymagają najdłuższego zastanowienia, Nic w nadmiarze, Trudno jest iść przez życie wieloma drogami jednocześnie, Trzeba milczeć albo mówić rzeczy lepsze od milczenia, Zły język zdradza złe serce, Wszystko jest piękne dzięki liczbie (wersja stwierdzenia "wszystko jest liczbą"), Ostrze miecza odwracać, Nie gasić ognia mieczem.

Koniec