Słowo Życia, coś nowego… Chiara Lubich i O. Fabio Ciardi “Komentarze nie będą już miały podpisu Chiary Lubich. To nowość, która jest kontynuacją. Wiele osób może jest tym zaskoczonych. Od stycznia komentarz do Słowa Życia, które nadal będzie wybierane przez prezydenta Ruchu Focolari, obecnie Marię Voce, nie będzie miał podpisu ‘Chiara Lubich’. Przyzwyczailiśmy się żyć w jej towarzystwie. Jej komentarze pozostają bezcennym skarbem, z którego będziemy nadal korzystać; będą one zawsze materiałem do rozmyślań i źródłem natchnienia. W tym roku komentarze przygotowuje ojciec Fabio Ciardi, oblat Maryi Niepokalanej. W swoim wywiadzie dla Citta Nuova stwierdza: 'w nawiązaniu do tradycji stworzonej przez Chiarę, jesteśmy powołani aby kontynuować to, co ona robiła. Będziemy wyjaśniali Pismo Święte ponieważ ma ono zawsze nowe odpowiedzi do ciągle zmieniających się sytuacji'”. Chiara Lubich i O. Fabio Ciardi

Słowo Życia - luty 2015 “Przygarniajcie siebie nawzajem, bo i Chrystus przygarnął was - ku chwale Boga” (Rz 15, 7).

Pragnąc podążyć do Rzymu, a stamtąd dalej do Hiszpanii, apostoł Paweł skierował jeden ze swoich listów do wspólnot chrześcijańskich obecnych w tym mieście.

Wśród tych, którzy dawali świadectwo o swoim szczerym i głębokim przylgnięciu do Ewangelii była wielka liczba męczenników, ale też nie brakowało, jak wszędzie, pokus, nieporozumień, a nawet rywalizacji. Chrześcijanie rzymscy byli bowiem ogromnie zróżnicowani pochodzeniem społecznym, kulturowym i religijnym.

Były wśród nich osoby wywodzące się z judaizmu, z kręgu kultury hellenistycznej, ale też z antycznych religii rzymskich, ze stoicyzmu, a także z innych orientacji filozoficznych. Wnosiły one właściwe sobie tradycje myślowe oraz przekonania etyczne.

Niektórzy z nich byli określani jako “słabi”, ponieważ poddawali się szczególnym zwyczajom żywieniowym, jak np. wegetarianie lub ci, którzy przestrzegali specjalnych dni postu wyznaczonych kalendarzem. Innych nazywano “mocnymi”, ponieważ, wolni od tych uwarunkowań, nie byli zależni od żadnego tabu związanego z jedzeniem czy rytuałami.

Do nich wszystkich Paweł zwraca się z naglącym zaproszeniem:

“Przygarniajcie siebie nawzajem, bo i Chrystus przygarnął was - ku chwale Boga”.

Już we wcześniejszych słowach tego listu poruszył ten temat: zwraca się najpierw do “mocnych”, zachęcając ich, aby przygarnęli “słabych”, bez spierania się o poglądy; potem do “słabych”, aby przyjęli “mocnych” bez osądzania ich, ponieważ sami zostali przygarnięci przez Boga.

Św. Paweł jest bowiem przekonany, że każdy z nich, mimo różnorodności przekonań i zwyczajów, kieruje się miłością do Boga.

Nie może być więc powodem do osądzania kogoś to, że myśli on inaczej, tym bardziej nie można gorszyć go okazując mu arogancję lub jakiś rodzaj wyższości. Przeciwnie, trzeba mieć szacunek i widzieć w każdym dobro, by się wzajemnie budować, tworzyć wspólnotę, budować jej jedność (por 14, 1-23).

Św. Paweł mówi o tym, jak stosować, także w tym przypadku, podstawową zasadę życia chrześcijańskiego, którą przypomniał przed chwilą w liście: “Wypełnieniem prawa jest miłość” (13,10). Nie postępując “zgodnie z miłością” (14,15) chrześcijanie Rzymu byli mniej otwarci na “ducha braterstwa”, który powinien ożywiać członków każdej wspólnoty.

Apostoł proponuje jako wzór wzajemnej otwartości Jezusa, "który nie szukał tego, co było dogodne dla Niego", ale przez swoją śmierć wziął na siebie nasze słabości (por. 15, 1-3). Z wysokości krzyża przyciąga wszystkich do siebie, przygarnia Jana - Hebrajczyka wraz z rzymskim setnikiem, Marię Magdalenę razem ze złoczyńcą ukrzyżowanym wraz z Nim.

“Przygarniajcie siebie nawzajem, bo i Chrystus przygarnął was - ku chwale Boga”.

Także w naszych wspólnotach chrześcijańskich, choć wszyscy są “umiłowani przez Boga i święci wskutek powołania” (1,7) nie brakuje, podobnie jak w tych rzymskich, dysharmonii oraz kontrastów związanych z różnymi sposobami widzenia i różnicami kulturowymi.

Często przeciwstawiają się sobie tradycjonaliści i nowatorzy, lub – mówiąc w sposób nieco uproszczony, lecz równocześnie wyrazisty - osoby bardziej otwarte lub bardziej zamknięte, pojmujące chrześcijaństwo na sposób bardziej społeczny lub bardziej duchowy.

Różnorodność jest pożywką różnic politycznych i uwydatnia różnice społeczne. Obserwujemy aktualnie wpływ imigrantów także na zgromadzenia liturgiczne i ich obecność w różnych grupach kościelnych, które stają się coraz bardziej różnorodne pod względem kultury i pochodzenia geograficznego.

Tę samą dynamikę możemy dostrzec w odniesieniach między chrześcijanami różnych Kościołów, lecz także w rodzinach, w środowiskach pracy lub polityki. Rodzi się pokusa osądzania tych, którzy nie myślą tak jak my oraz zaznaczania przewagi przez jałowe porównywanie się oraz wzajemne wykluczenie.

Wzór proponowany przez Pawła nie jest spłaszczającym różnice uniformizmem, lecz komunią między różnorodnymi, która ubogaca. Nie bez przyczyny dwa akapity wcześniej, w tym samym liście, mówi o jedności ciała w różnorodności jego członków jako o wielości charyzmatów, które wzbogacają i ożywiają wspólnotę (por 12, 3-13).

Modelem nie jest kula, by użyć porównania papieża Franciszka, gdzie każdy punkt jest tak samo oddalony od centrum i nie ma różnicy między jednym punktem a drugim. Modelem jest wielościan, którego płaszczyzny są różne i skomponowane asymetrycznie, gdzie wszystkie części mają swoją oryginalność.

"Nawet osoby, które mogą być krytykowane za swoje błędy, mają coś do zaofiarowania i nie powinno się tego zaprzepaścić. Jest to jedność ludów, które w porządku uniwersalnym zachowują swoje indywidualne rysy. Jest to ogół osób w społeczeństwie szukającym dobra wspólnego, prawdziwie obejmującego wszystkich”.

“Przygarniajcie siebie nawzajem, bo i Chrystus przygarnął was - ku chwale Boga”.

To słowo życia jest naglącym wezwaniem do rozpoznawania tego, co pozytywne w drugim, przynajmniej dlatego, że Chrystus ofiarował swoje życie także za tę osobę, którą bylibyśmy skłonni osądzać.

Jest zaproszeniem, by słuchać drugiego oddalając mechanizmy obronne, pozostając otwartymi na zmiany, ażeby z szacunkiem i miłością przyjąć odmienność, aby ukształtowała się wspólnota różnorodna a zarazem zjednoczona.

To słowo zostało wybrane przez wspólnotę ewangelicką w Niemczech, aby było przeżywane przez jej członków, stając się dla nich światłem na rok 2015. Dzielmy się tym słowem, przynajmniej w tym miesiącu, wraz z członkami różnych Kościołów, aby stało się już znakiem wzajemnego przygarnięcia.

Możemy w ten sposób oddać chwałę Bogu jedną duszą i jednymi ustami (15,6), gdyż – jak mówiła Chiara Lubich w Genewie, w katedrze św. Piotra należącej do Kościoła reformowanego:

„Współczesność domaga się od każdego z nas miłości, domaga się jedności, komunii, solidarności.

Wzywa również Kościoły, aby odbudowały jedność rozbitą od wieków Wzywa również Kościoły, aby odbudowały jedność rozbitą od wieków. To jest reforma reform, o którą proszą nas Niebiosa. To jest pierwszy i konieczny krok do powszechnego braterstwa wszystkich mężczyzn i kobiet świata. Świat uwierzy, jeśli będziemy zjednoczeni”.

Tekst: o. Fabio Ciardi OMI “Przygarniajcie siebie nawzajem, bo i Chrystus przygarnął was – ku chwale Boga”. Tekst: o. Fabio Ciardi OMI Grafika: Anna Lollo we współpracy z ks. Placido D’Omina (Sycylia - Włochy) * * * Ten komentarz do Słów życia jest tłumaczony na 96 języków i dialektów, dociera do kilku milionów ludzi na całym świecie za pośrednictwem druku, radia, telewizji i Internetu - więcej informacji na http://focolare.pl/ Plik PPS jest tłumaczony na wiele języków i dostępny na stronie www.santuariosancalogero.org