DOŚWIADCZENIE JEDNOŚCI W KOŚCIELE WCZESNOCHRZEŚCIJAŃSKIM Lekcja 5 na 3. listopada 2018

„I trwali w nauce apostolskiej i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach” (Dzieje Ap. 2,42)

Przygotowanie Dzieło Ducha Świętego Wspólne spędzanie czasu Bycie hojnym Troszczenie się o innych Wczesny Kościół jest wspaniałym przykładem jedności. W jaki sposób osiągnęli tę jedność? Czy możemy dzisiaj mieć tę samą jedność w Kościele?

PRZYGOTOWANIE „Ci wszyscy trwali jednomyślnie w modlitwie wraz z niewiastami i z Marią, matką Jezusa, i z braćmi jego” (Dzieje Apostolskie 1,14) Przed wniebowstąpieniem Jezus obiecał, zesłanie Pocieszyciela. Miał On dokonać szczególnego dzieła w naśladowcach Jezusa: Miał przypomnieć im o tym, czego nauczał Jezus (Jan 14, 26) Miał odkryć im nowe prawdy (Jan 16,13) Miał pomóc im świadczyć o tym na całym świecie (Dzieje Ap. 1,8) Przygotowali się do otrzymania tego Daru przez 10 dni: Modlili się Przypominali swoje przeżycia z Jezusem Pokutowali i wyznawali swoje grzechy Prosili o Ducha Świętego Odkładali na bok różnice Im bliżej byli Jezusa, tym bardziej byli zjednoczeni.

DZIEŁO DUCHA ŚWIĘTEGO „A gdy nadszedł dzień Zielonych Świąt, byli wszyscy razem na jednym miejscu” (Dzieje Ap. 2,1) Święto Shavuot (Tygodni) czy też Zielone Święta (Pięćdziesiątnica), było podwójnie celebrowane. Z jednej strony, świętowano prawo nadane na Górze Synaj. Teraz początek Izraela pokrył się z początkiem Kościoła. Prawo i Ewangelia spotkały się. Z drugiej strony, była to uczta dziękczynna. Składano dzięki za przeszłe i przyszłe dary od Boga. Ofiarowano pierwsze owoce żniwa. Duch Święty zebrał pierwsze owoce (3 000 dusz) przez udzielenie uczniom daru mówienia w różnych językach wobec ludzi zgromadzonych w Jerozolimie. Różne języki spowodowały rozdzielenie pod wieżą Babel. Ta bariera została złamana w Zielone Święta, dzięki czemu wszyscy mogli stać się jedno w Chrystusie.

SPĘDZIANIE CZASU RAZEM „I trwali w nauce apostolskiej i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach” (Dzieje Apostolskie 2,42) Wielu ludzi zostało poruszonych do nawrócenia kiedy usłyszeli o zmartwychwstaniu i wywyższeniu Jezusa. Ich grzechy zostały przebaczone w Imię Jezusa. Od tej pory zdecydowali spędzać czas ze swoim Zbawicielem: Czas na studiowanie Biblii Czas na wspólne rozmowy i naukę o Jezusie Czas na wspólne posiłki Czas na wspólne modlitwy To poświęcenie przyniosło jedność Kościołowi. Było mocnym świadectwem dla tych, którzy ich obserwowali (Dzieje Apostolskie 2,43)

BYCIE HOJNYM „Nie było też między nimi nikogo, który by cierpiał niedostatek, ci bowiem, którzy posiadali ziemię albo domy, sprzedając je, przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży” (Dzieje Apostolskie 4,34) Szczodrość była efektem ich jedności i tego, jak się nawzajem miłowali. Wszystko, co posiadali, było dzielone między pozostałych, zgodnie z ich potrzebami. Barnaba był przykładem bezinteresownej hojności (Dzieje Ap. 4,36-37) Przeciwnie, Ananiasz i Safira pozwolili, by chciwość wypełniła ich serca i skłamali Duchowi Świętemu (Dzieje Ap. 5,1-11) Chciwość jest niebezpiecznym grzechem, który podważa jedność. Mieszka w sercu i nie jest widoczna na zewnątrz.

BYCIE TROSKLIWYM WOBEC INNYCH „Macedonia bowiem i Achaja postanowiły urządzić składkę na ubogich spośród świętych w Jerozolimie” (Rzymian 15,26) Antidotum na chciwość było po to, aby przestać myśleć o sobie i zacząć myśleć o innych. Musimy pozwolić Duchowi Świętemu wykonać to dzieło w naszych sercach. Wczesny Kościół zachęcał do takiej postawy jako dowód jedności wśród wierzących. Paweł zachęcał kościoły pogańskie, by pomagały potrzebującym w Jerozolimie, „Aby byli wzbogaceni we wszystko ku wszelkiej hojności, która sprawia, że z naszego powodu składane jest dziękczynienie Bogu” (2 Koryntian 9,11)

JEDNOŚĆ WE WCZESNYM KOŚCIELE Jakie elementy sprzyjały jedności we wczesnym Kościele? Modlitwa Uwielbienie Wspólnota Studium biblijne Głoszenie Ewangelii Miłość i troska 1 2 3 4 5 6 Ich jedność zaowocowała hojnością i wsparciem, zarówno w obrębie lokalnego kościoła, jak i pomiędzy kościołami w różnych miejscach geograficznych.

„Po zstąpieniu Ducha Świętego, uczniowie wyszli głosić zmartwychwstałego Zbawiciela a jedynym ich pragnieniem było zbawienie dusz. Radowali się słodyczą społeczności świętych. Byli delikatni, uważni, pełni samozaparcia, chętni do poniesienia każdej ofiary dla prawdy. W swoich codziennych stosunkach odkrywali miłość jaką Chrystus nakazał im odkrywać. Przez niesamolubne słowa i uczynki walczyli o rozniecenie tej miłości w sercach innych ludzi.” E.G.W. (Świadectwa dla zboru, tom 8, rozdz. 38, str. 241)

E.G.W. (Historia zbawienia, rozdz. 31, str. 184) „Fakty o założeniu zboru chrześcijańskiego są podane nie tylko jako część historii świętej, ale i jako nauka na obecny czas dla nas. Wszyscy, którzy wyznają imię Chrystusowe, powinni w jednomyślności czekać, czuwać i modlić się. Wszelkie różnice należy usunąć; wśród członków zboru powinna panować jedność i wzajemna miłość. Wtedy będziemy wznosić do Ojca niebieskiego modlitwy z silną i szczerą wiarą. W cierpliwości i nadziei będziemy oczekiwać wypełnienia obietnic.”