Odnawialne Źródła Energii w Gminie

Odnawialne Źródła Energii w Gminie
Zarys problematyki dotyczącej uwarunkowań organizacyjno-prawnych funkcjonowania OZE w gminach

Odnawialne źródło energii – źródło wykorzystujące w procesie przetwarzania energię wiatru, promieniowania słonecznego, geotermalną, fal prądów i pływów morskich, spadku rzek oraz energię pozyskana z biomasy, biogazu wysypiskowego, a także biogazu powstałego w procesach odprowadzania lub oczyszczania ścieków albo rozkładu składowanych szczątek roślinnych i zwierzęcych (art. 3 pkt 21 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne – Dz. U. z 2006 r. Nr 89. poz. 625 z późn. zm).

Gmina - należy przez to rozumieć wspólnotę samorządową oraz odpowiednie terytorium. Mieszkańcy gminy tworzą z mocy prawa wspólnotę samorządową (art. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym – Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz z późn. zm.

Działalność gospodarcza- zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły (art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej) Przedsiębiorcą w rozumieniu ww. ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Przedsiębiorstwo energetyczne – podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji paliw albo energii lub obrotu nimi (art.3 pkt 12 ustawy – Prawo energetyczne). Odbiorca – każdy, kto otrzymuje lub pobiera paliwa lub energię na podstawie umowy z przedsiębiorstwem energetycznym. Bezpieczeństwo energetyczne – stan gospodarki umożliwiający pokrycie bieżącego i perspektywicznego zapotrzebowania bezpieczeństwa energetycznego, prawidłowej gospodarki paliwami i energią oraz ochrony środowiska. Regulacja – stosowanie określonych ustawą środków prawnych, łącznie z koncesjonowaniem, służących do zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego, prawidłowej gospodarki paliwami i energią oraz ochrony interesów odbiorców.

Planowanie przestrzenne – kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy (art. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Dz. U z 2003 r. Nr 80, poz. 717).

Zakres działania i zadania gminy – wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym niezastrzeżone na rzecz innych podmiotów. Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty lokalnej. Zadania gminy odnoszące się do problematyki zaopatrzenia w ciepło energię elektryczną i paliwa gazowe oraz mogące mieć związek z realizowanymi w obrębie gminy przedsięwzięciami z zakresu energetyki określone zostały w ustawie o samorządzie gminnym oraz ustawie – Prawo energetyczne.

Ustawa – Prawo energetyczne (art. 18) Planowanie i organizacja zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną, i paliwa gazowe na obszarze gminy Planowanie oświetlenia miejsc publicznych i dróg znajdujących się na terenie gminy Finansowanie oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych znajdujących się na terenie gminy Gmina realizuje powyższe zadania zgodnie z polityka energetyczna państwa, miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego albo ustaleniami uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy

Ustawa o samorządzie gminnym (art. 7). Zadania gminy obejmują m.in. sprawy: Ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, Ochrony środowiska, przyrody oraz gospodarki wodnej. Zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz. Edukacji publicznej.

Planowanie energetyczne w gminie (art.. 19 i 20 ustawy – Prawo energetyczne) Wójt, burmistrz, prezydent, opracowuje dla całości lub części obszaru gminy projekt założeń do planu zaopatrzenia w ciepło, energie elektryczną i paliwa gzowe, który powinien określać: Ocenę stanu aktualnego i przewidywanych zmian zapotrzebowania na ciepło energię elektryczną i paliwa gazowe. Przedsięwzięcia racjonalizujące użytkowanie ciepła, energii elektrycznej i paliw gazowych. Możliwości wykorzystania istniejących nadwyżek i lokalnych zasobów paliw i energii z uwzględnieniem energii elektrycznej i ciepła wytwarzanych w odnawialnych źródłach energii elektrycznej i ciepła użytkowego wytwarzanych w kogenaracji oraz zagospodarowania ciepła odpadowego z instalacji przemysłowych. Zakres współpracy z innymi gminami Rada gminy uchwala założenia do planu zaopatrzenia w ciepło, energie elektryczną i paliwa gazowe.

W przypadku, gdy plany przedsiębiorstw energetycznych nie zapewniają realizacji założeń – wójt, burmistrz, prezydent opracowuje projekt planu zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe, który powinien zawierać: Propozycje w zakresie rozwoju i modernizacji poszczególnych systemów zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe. Propozycje w zakresie wykorzystania odnawialnych źródeł energii i wysokosprawnej kogenaracji. Harmonogram realizacji zadań. Przewidywane koszty realizacji proponowanych przedsięwzięć oraz źródło ich finansowania. Rada gminy uchwala plan zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe. W celu realizacji plany gmina może zawierać umowy z przedsiębiorstwami energetycznymi.

Odnawialne Źródła Energii w Gminie Schemat ideowy procesu wykonywania Założeń do planu energetycznego w gminie

Gmina w aspekcie działalności energetycznej pełni funkcję: Podmiotu kształtującego politykę energetyczną gminy. Podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą związaną z zaopatrzeniem wspólnoty samorządowej w ciepło, energię elektryczna i paliwa gazowe. Odbiorcy paliw i energii.

Akty prawne i dokumenty urzędowe dotyczące polityki energetycznej związanej także z odnawialnymi źródłami energii

Polityka energetyczna Polski do 2030 r. Dokument przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 10 listopada 2009 r., wprowadzony obwieszczeniem Ministra Gospodarki z dnia 21 grudnia 2009 r. w sprawie polityki energetycznej państwa do 2030 r. (Monitor Polski z 2010 r. Nr 2, poz. 11).

Dokument „Polityka energetyczna Polski do 2030 r.” Wyznacza podstawowe kierunki polityki energetycznej Rzeczypospolitej Polskiej, oraz określa narzędzia realizacji polityki energetycznej w następujących obszarach: Poprawa efektywności energetycznej Wzrost bezpieczeństwa dostaw paliw i energii Dywersyfikacja struktury wytwarzania energii elektrycznej poprzez wprowadzenie energetyki jądrowej Rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł energii, w tym, biopaliw Rozwój konkurencyjnych rynków paliw i energii Ograniczenia oddziaływania energetyki na środowisko.

Rola i zadania gminy w „Polityce energetycznej Polski do 2030 r.” Ustawowe działania jednostek samorządu terytorialnego, uwzględniające priorytety polityki energetycznej państwa, w tym poprzez zastosowanie partnerstwa publiczno-prawnego. Zhierarchizowane planowanie przestrzenne, zapewniające realizację priorytetów polityki energetycznej, planów zaopatrzenia w energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowe gmin oraz planów rozwoju przedsiębiorstw energetycznych. Wsparcie ze środków publicznych w tym funduszy europejskich, realizacji istotnych dla kraju projektów w zakresie energetyki (np. projekty inwestycyjne, prace badawczo rozwojowe). Usuwanie barier inwestycyjnych dotyczących lokalizacji i przyłączeń do sieci nowych jednostek wytwórczych

Rola i zadania gminy w „Polityce energetycznej Polski do 2030 r.” c.d. Kampanie informacyjne i edukacyjne, promujące racjonalne wykorzystanie energii i promocję odnawialnych źródeł energii Wprowadzenie zmian do ustawy – Prawo energetyczne w zakresie zdefiniowania odpowiedzialności organów samorządu terytorialnego za przygotowanie założeń do planów zaopatrzenia w ciepło energię elektryczną i paliwa gazowe. Rozwój sieci przesyłowych i dystrybucyjnych (ułatwienie to podejmowanie decyzji o inwestycjach na określonym terenie. Wydawanie warunków przyłączenia przy konieczności uiszczania kaucji (co zlikwiduje zjawisko blokowania możliwości inwestycji poprzez niewykorzystywanie warunków przyłączenia). Elementem poprawy bezpieczeństwa energetycznego kraju jest rozwój energetyki rozproszonej, wykorzystującej lokalne źródła energii, jak metan czy OZE.

Rola i zadania gminy w „Polityce energetycznej Polski do 2030 r.” c.d. Elementem poprawy bezpieczeństwa energetycznego kraju jest rozwój energetyki rozproszonej, wykorzystującej lokalne źródła energii, jak metan czy OZE (wykorzystujących lokalnie dostępne surowce). Poprawa lokalnego bezpieczeństwa energetycznego. Rozwój słabiej rozwiniętych terenów (bogatych w zasoby energii odnawialnej). Wdrożenie kierunków budowy biogazowni rolniczych (do 2020 powstanie średnio w jednej gminie 1 biogazowni).

Udział władz regionalnych w realizacji celów polityki energetycznej państwa Strategia rozwoju energetyki w procesach określania priorytetów inwestycyjnych samorządów (na każdym szczeblu) Korelacja zamierzeń inwestycyjnych gmin (wynikających z potrzeb) z planami przedsiębiorstw energetycznych i polityką energetyczną państwa Maksymalizacja wykorzystania istniejącego potencjału energetyki odnawialnej „Polityka energetyczna Polski do 2030 r.” wskazuje na potrzebę wspierania realizacji w obszarach gmin inwestycji infrastrukturalnych o strategicznym znaczeniu dla bezpieczeństwa energetycznego i rozwoju kraju

Strategia Rozwoju Kraju przyjęta przez Radę Ministrów w dniu 29 listopada 2006 r. Wspieranie polityki regionalnej Prace rozwojowe i inwestycyjne w zakresie energetyki odnawialnej Zwiększenie udziału produkcji energii pierwotnej z odnawialnych źródeł energii (uprawy roślin energetycznych, farmy wiatrowe) Promocja innowacyjnych projektów

Wieloletni program promocji biopaliw lub Innych paliw odnawialnych w transporcie na lata 2008 – 2014 (dokument przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 24 lipca 2007 r.) Dokument ten stanowi wykonanie art. 37 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych. Jest on również niezbędny do wypełnienia przez Polskę, wynikającego z dyrektywy 2003/30/WE z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych, 5,75 % udziału biokomponentów w rynku paliw transportowych w 2010 r. oraz 10 % udziału w 2020 r., zgodnie z ustaleniami posiedzenia Rady Europejskiej w dniach marca 2007 r.

INNOWACYJNA ENERGETYKA. ROLNICTWO ENERGETYCZNE Program przyjęty przez Ministerstwo Gospodarki w dniu 9 lipca 2009 r. Sygnatariusze Stowarzyszenie Energii Odnawialnej Polska Izba Biomasy Polska Izba Gospodarcza Energii Odnawialnej Stowarzyszenie Niezależnych Wytwórców Energii Skojarzonej

INNOWACYJNA ENERGETYKA. ROLNICTWO ENERGETYCZNE Stworzenie przepisów, które nakazywać będą przy planowaniu przestrzennym uwzględniać obligatoryjnie zagospodarowania lokalnych zasobów odnawialnych źródeł energii Napływ inwestycji do gmin wiejskich Ze względu na specyfikę programu (gminy wiejskie) przewiduje się duży udział w jego finansowej obsłudze udział Banku Spółdzielczego Podnoszenie kwalifikacji osób zainteresowanych w poszczególnych gminach Edukacja środowisk gminnych

Prawo Unii Europejskiej Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniająca i w następstwie uchylająca dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej )

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. Szanse osiągnięcia wzrostu gospodarczego dzięki innowacjom i zrównoważonej konkurencyjnej polityce energetycznej zostały uznane. Wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych zależy często od lokalnych lub regionalnych małych i średnich przedsiębiorców (MŚP). Ważne są możliwości rozwoju i zatrudnienia jakie stwarzają w państwach członkowskich regionalne i lokalne inwestycje w dziedzinie wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych. W związku z tym Komisja i państwa członkowskie powinny wspierać krajowe i regionalne środki na rzecz rozwoju w tych dziedzinach, promować wymianę najlepszych wzorców w zakresie wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych pomiędzy lokalnymi i regionalnymi inicjatywami rozwojowymi a także propagować korzystanie z finansowania strukturalnego w tym obszarze. Przy podejmowaniu decyzji o sprzyjaniu rozwojowi rynku odnawialnych źródeł energii należy wziąć pod uwagę pozytywny wpływ na szanse rozwoju regionalnego i lokalnego […] (pkt 3 i 4 preambuły do ww. dyrektywy).

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. Odpowiednim jest wspieranie fazy demonstracji i komercjalizacji zdecentralizowanych technologii w zakresie energii odnawialnej. Dążenie do zdecentralizowanego wytwarzania energii niesie ze sobą wiele korzyści, w tym wykorzystanie lokalnych źródeł energii, większe bezpieczeństwo dostaw w skali lokalnej, krótsze odległości transportu oraz mniejsze straty przesyłowe. Taka decentralizacja wspiera również rozwój spójności społecznej poprzez zapewnienie źródeł dochodu oraz tworzenie miejsc pracy na szczeblu lokalnym (pkt 6 preambuły). Wykorzystanie surowców rolnych, takich jak nawóz pochodzenia zwierzęcego czy mokry obornik oraz innych odpadów zwierzęcych i organicznych do wytwarzania biogazu dzięki wysokiemu potencjałowi oszczędności w emisji gazów cieplarnianych daje znaczne korzyści dla środowiska zarówno przy wytwarzaniu ciepła i energii elektrycznej, jak i stosowaniu jako biopaliwo. Instalacje na biogaz dzięki zdecentralizowanemu charakterowi i regionalnej strukturze inwestycji mogą wnieść znaczący wkład w zrównoważony rozwój obszarów wiejskich i stwarzać nowe perspektywy zarobku dla rolników (pkt 12 preambuły).

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. Wykorzystanie surowców rolnych, takich jak nawóz pochodzenia zwierzęcego czy mokry obornik oraz innych odpadów zwierzęcych i organicznych do wytwarzania biogazu dzięki wysokiemu potencjałowi oszczędności w emisji gazów cieplarnianych daje znaczne korzyści dla środowiska zarówno przy wytwarzaniu ciepła i energii elektrycznej, jak i stosowaniu jako biopaliwo. Instalacje na biogaz dzięki zdecentralizowanemu charakterowi i regionalnej strukturze inwestycji mogą wnieść znaczący wkład w zrównoważony rozwój obszarów wiejskich i stwarzać nowe perspektywy zarobku dla rolników (pkt 12 preambuły).

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. Zostało wykazane, że brak przejrzystych przepisów i koordynacji między poszczególnymi organami wydającymi zezwolenia utrudnia wykorzystanie energii ze źródeł odnawialnych. Z tej przyczyny specyficzna struktura sektora energii odnawialnej powinna zostać wzięta pod uwagę przez organy krajowe, regionalne i lokalne przy dokonywaniu przeglądu procedur administracyjnych stosowanych przy wydawaniu zezwoleń na budowę i eksploatację obiektów i związanych sieci infrastruktury przesyłu i dystrybucji dla wytwarzania energii elektrycznej, ogrzewanie lub chłodzenie lub paliwa transportowe z odnawialnych źródeł energii. Administracyjne procedury wydawania zezwolenia powinny zostać usprawnione i powinny w przejrzysty sposób określać terminy dla instalacji wykorzystujących energię ze źródeł odnawialnych. Zasady i wytyczne dotyczące planowania powinny zostać dostosowane w celu uwzględnienia oszczędnych i przyjaznych dla środowiska urządzeń grzewczych, chłodzących i elektrycznych, wykorzystujących odnawialne źródła energii (pkt 41 preambuły).

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. Aby pobudzić udział poszczególnych obywateli w osiągnięciu celów określonych w dyrektywie odpowiednie organy powinny rozważyć możliwość zastąpienia pozwoleń prostym powiadomieniem właściwych organów o zainstalowaniu małych zdecentralizowanych urządzeń do wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych. Państwa członkowskie powinny rozważyć mechanizmy promocji systemów lokalnego ogrzewania i chłodzenia zasilanych z energii ze źródeł odnawialnych. (pkt. 43 i 46 preambuły). Produkcja biopaliw powinna być zrównoważona. Dlatego też biopaliwa stosowane do celów określonych w niniejszej dyrektywie oraz biopaliwa, które korzystają z krajowych systemów wsparcia, powinny spełniać kryteria zrównoważonego rozwoju (pkt 65 preambuły).

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. Każde państwo członkowskie przyjmuje krajowy plan działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych. Krajowy plan […] określa dla danego państwa członkowskiego krajowe cele w zakresie udziału energii ze źródeł odnawialnych w sektorze transportowym, sektorze energii elektrycznej, sektorze ogrzewania i chłodzenia w 2020 r., uwzględniając wpływ innych środków polityki efektywności energetycznej na końcowe zużycie energii oraz odpowiednie środki, które należy podjąć dla osiągnięcia krajowych celów ogólnych, w tym współpracę miedzy organami władzy lokalnej, regionalnej i krajowej, zaplanowane transfery statystyczne lub wspólne projekty, krajowe strategie ukierunkowane na rozwój istniejących zasobów biomasy do różnych zastosowań, a także środki, które należy podjąć w celu wypełnienia zobowiązań zawartych w niniejszej dyrektywie (art. 4 ust. 1).

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. Państwa członkowskie zapewniają, że wszelkie krajowe przepisy dotyczące procedur autoryzacji, certyfikacji i licencjonowania, które są stosowane w elektrowniach wytwarzających energię elektryczną, energię z ciepła lub chłodu z odnawialnych źródeł energii oraz związanej z nimi infrastruktury sieci przesyłowych i dystrybucyjnych oraz w procesie przekształcania biomasy w biopaliwa lub inne produkty energetyczne są proporcjonalne i niezbędne. Państwa członkowskie podejmują w szczególności właściwe kroki niezbędne do zapewnienia: a) wyraźnego określenia i koordynacji obowiązków administracyjnych organów krajowych, regionalnych i lokalnych w zakresie procedur autoryzacji, certyfikacji i licencjonowania, w tym planowania przestrzennego, łącznie z przejrzystymi terminami rozpatrywania wniosków dotyczących planowania i budowy,

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. b) udostępnienia na odpowiednim poziomie wyczerpujących informacji na temat rozpatrywania wniosków o pozwolenie i koncesjonowania instalacji wytwarzających energię ze źródeł odnawialnych oraz na temat pomocy udzielanej wnioskodawcom, c) usprawnienia i przyspieszenia procedur administracyjnych na odpowiednim poziomie administracyjnym, d) obiektywności, przejrzystości, proporcjonalności i niedyskryminacyjnego charakteru zasad autoryzacji, certyfikacji i licencjonowania oraz uwzględnienia w nich charakterystyki poszczególnych technologii energii odnawialnej, e) przejrzystości i zasadności w odniesieniu do kosztów opłat administracyjnych uiszczanych przez konsumentów, planistów, architektów, konstruktorów, instalatorów sprzętu i systemów oraz dostawców, f) ustanowienia uproszczonych procedur autoryzacji, w tym procedury prostego powiadamiania, jeżeli pozwalają na to obowiązujące ramy regulacyjne, dla mniejszych projektów oraz w przypadkach zdecentralizowanych urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii (art.13).

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. Państwa członkowskie zalecają wszystkim podmiotom, a w szczególności regionalnym i lokalnym organom administracyjnym instalację urządzeń i systemów wykorzystywania elektryczności (grzewczych i chłodzących) z odnawialnych źródeł energii oraz urządzeń lokalnego ogrzewania i chłodzenia podczas planowania, projektowania, budowy i remontów obszarów przemysłowych lub mieszkalnych. Państwa członkowskie zachęcają w szczególności regionalne i lokalne organy administracyjne do uwzględnienia systemów grzewczych […] wykorzystujących energię z odnawialnych źródeł energii w planowaniu infrastruktury miejskiej (art. 13 pkt 3).

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. Państwa członkowskie zapewniają: Dostęp do informacji ośrodkach wsparcia wszystkim zaangażowanych w produkcją energii ze źródeł odnawialnych. Dostęp do informacji na temat korzyści, kosztów i wydajności urządzeń wykorzystujących energię ze źródeł odnawialnych. Dostęp do systemów certyfikacji. Stworzenie wytycznych dla planistów i architektów umożliwiających im właściwe uwzględnianie optymalnego połączenia odnawialnych źródeł energii podczas planowania, projektowania, budowy i remontu określonych obiektów i obszarów. Opracowanie odpowiednich programów informacyjnych, doradczych i szkoleniowych w celu informowania obywateli o korzyściach i rozwiązaniach praktycznych związanych z rozwojem wykorzystaniem energii ze źródeł odnawialnych (art. 14).

Akty prawne związane z problematyką odnawialnych źródeł energii w gminie Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne Określa zasady kształtowania polityki energetycznej państwa, zasady i warunki zaopatrzenia i użytkowania paliw i energii, w tym ciepła, oraz działalności przedsiębiorstw energetycznych, a także określa organy właściwe w sprawach gospodarki paliwami i energią

Akty prawne związane z problematyką odnawialnych źródeł energii w gminie Ustawa dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Określa ogólne zasady funkcjonowania samorządu gminnego jego organy oraz zadania (zwłaszcza zadania własne gminy).

Akty prawne związane z problematyką odnawialnych źródeł energii w gminie Ustawa z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej Określa zasady i formy gospodarki komunalnej jednostek samorządu terytorialnego, polegające na wykonywaniu przez te jednostki zadań własnych, w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowe Gospodarka komunalna może być prowadzona przez jednostki samorządu terytorialnego w szczególności w formach samorządowego zakładu budżetowego lub spółek prawa handlowego

Akty prawne związane z problematyką odnawialnych źródeł energii w gminie Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej, zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Akty prawne związane z problematyką odnawialnych źródeł energii w gminie Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane Normuje działalność obejmującą sprawy projektowania, budowy, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz określa zasady działania organów administracji publicznej w tych dziedzinach.

Akty prawne związane z problematyką odnawialnych źródeł energii w gminie Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska Zasady ochrony środowiska oraz warunki korzystania z jego zasobów, z uwzględnieniem wymagań zrównoważonego rozwoju, a w szczególności zasady ustalania: warunków ochrony zasobów środowiska, warunków wprowadzania substancji lub energii do środowiska, kosztów korzystania ze środowiska;

Akty prawne związane z problematyką odnawialnych źródeł energii w gminie Ustawa z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko Zasady i tryb postępowania w sprawach udostępniania informacji o środowisku i jego ochronie, ocen oddziaływania na środowisko, transgranicznego oddziaływania na środowisko.

Proces inwestycyjny związany z organizacją przedsięwzięć dotyczących pozyskiwania energii z odnawialnych źródeł

Zwrócenie uwagi na istniejące w danej gminie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz – jeżeli istnieje – miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – dokumenty te obrazują politykę przestrzenną gminy w zakresie nowych inwestycji. Na tej podstawie ustala się przeznaczenie poszczególnych terenów w gminie, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określa się sposoby zagospodarowania i warunki zabudowy terenu. W przypadku braku mpzp określenie sposobów danego terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego, przy czym: lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego; Inne inwestycje sposób zagospodarowania określa się w drodze decyzji o warunkach zabudowy

Inwestycja celu publicznego to działanie o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego jest wydawana w przypadku, gdy teren pod inwestycję celu publicznego nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego W sprawach ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego decyzje wydają w odniesieniu do: inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i wojewódzkim – wójt, burmistrz albo prezydent miasta w uzgodnieniu z marszałkiem województwa; inwestycji celu publicznego o znaczeniu powiatowym i gminnym – wójt, burmistrz bądź prezydent miasta; inwestycji celu publicznego na terenach zamkniętych – regionalny dyrektor ochrony środowiska; Ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego następuje na wniosek inwestora.

Przy wyborze terenu pod realizacje określonego obiektu (obiektu związanego z pozyskiwaniem energii z odnawialnych źródeł) należy zwrócić uwagę na odległość od siedzib ludzkich oraz możliwości oddziaływania inwestycji na środowisko. Rozpoczęcie robót budowlanych związanych z sytuowaniem określonych obiektów można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. Pozwolenie na budowę może być wydane po uprzednim przeprowadzeniu oceny oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na środowisko albo na obszar Natura 2000, jeżeli jest ona wymagana przepisami ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie oraz po uzyskaniu przez inwestora, wymaganych przepisami szczególnymi, pozwoleń, uzgodnień lub opinii innych organów. Elementem postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest sporządzenie raportu o oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko

Po uzyskaniu wszelkich decyzji, uzgodnień, ocen i opinii, inwestor powinien złożyć wniosek o wydanie pozwolenia na budowę określonych obiektów. Wniosek taki wraz z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, oświadczeniem o posiadanym tytule prawnym do nieruchomości, wyrysami i wypisami z ewidencji gruntów, projektem budowlanym we właściwym organie administracji architektoniczno-budowlanej – najczęściej jest to starosta. Szczegółowy opis procesu budowlanego na stronie internetowej Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego:

Proces przyłączenia do sieci (podstawowe zagadnienia)

Proces przyłączenia do sieci Art. 5 ustawy – Prawo energetyczne – dostarczanie paliw gazowych lub energii odbywa się po uprzednim przyłączeniu [do sieci] na podstawie umowy sprzedaży oraz umowy oświadczenie usług przesyłania lub dystrybucji. Odmowa przyłączenia do sieci – bariera dla wnioskodawców Art. 7 ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłanie i lub dystrybucją paliw gazowych lub energii jest obowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci z podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie do sieci, na zasadzie równoprawnego traktowania, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania tych paliw lub energii, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru. Jeżeli przedsiębiorstwo energetyczne odmówi zwarcia umowy o przyłączenie do sieci, jest zobowiązane niezwłocznie pisemnie powiadomić o odmowie jej zawarcia Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i zainteresowany podmiot, podając przyczyny odmowy

Proces przyłączenia do sieci Art. 7 ust. 8 pkt 3 ustawy – Prawo energetyczne za przyłączenie do sieci źródeł współpracujących z siecią oraz sieci przedsiębiorstw energetycznych zajmujących się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii pobiera się opłatę ustaloną na podstawie rzeczywistych nakładów poniesionych na realizacje przyłączenia z wyłączeniem odnawialnych źródeł energii o mocy elektrycznej zainstalowanej nie wyższej niż 5 MW oraz jednostek kogeneracji o mocy elektrycznej zainstalowanej poniżej 1 MW, za których przyłączenie pobiera się połowę opłaty ustalonej na podstawie rzeczywistych nakładów. Uwaga - do dnia 31 grudnia 2011 r. opłatę, o której mowa w art. 7 ust. 8 pkt 3 ww. ustawy w odniesieniu do przyłączenia do sieci elektroenergetycznej odnawialnych źródeł energii o mocy elektrycznej wyższej niż 5 MW oraz jednostek kogeneracji o mocy elektrycznej zainstalowanej nie wyższej niż 5 MW pobiera się w wysokości połowy obliczonej opłaty. Przyłączenie do sieci ciepłowniczej zawsze z zastosowaniem stawek taryfowych.

Proces przyłączenia do sieci Publicznoprawny obowiązek przyłączenia nie ciąży na przedsiębiorstwie energetycznym w sytuacji gdy podmiot ubiegający się o przyłączenie nie posiada tytułu prawnego do korzystania z obiektu przyłączanego (art. 7 ust. 3 ustawy – Prawo energetyczne). Zmiany (ustawa z dnia 8 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz o zmianie niektórych innych ustaw) Obowiązek, o którym mowa wyżej, nie dotyczy przypadku, gdy ubiegający się o zawarcie umowy o przyłączenie do sieci nie ma tytułu prawnego do korzystania z nieruchomości, obiektu lub lokalu, do których paliwa gazowe lub energia mają być dostarczane. Podmiot ubiegający się o przyłączenie źródła do sieci elektroenergetycznej o napięciu znamionowym wyższym niż 1 kV wnosi zaliczkę na poczet opłaty za przyłączenie do sieci, zwaną dalej „zaliczką”, w wysokości 30 zł za każdy kilowat mocy przyłączeniowej określonej we wniosku o określenie warunków przyłączenia.

Proces przyłączenia do sieci Zmiany (ustawa z dnia 8 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz o zmianie niektórych innych ustaw) Wysokość zaliczki nie może być wyższa niż wysokość przewidywanej opłaty za przyłączenie do sieci i nie wyższa niż zł. W przypadku gdy wysokość zaliczki przekroczy wysokość opłaty za przyłączenie do sieci, różnica między wysokością wniesionej zaliczki a wysokością tej opłaty podlega zwrotowi wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia zaliczki. Do wniosku o określenie warunków przyłączenia podmiot przyłączany dołącza w szczególności wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo, w przypadku braku takiego planu, decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla nieruchomości określonej we wniosku, jeżeli jest ona wymagana na podstawie przepisów planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu powinny potwierdzać dopuszczalność lokalizacji danego źródła energii na terenie objętym planowaną inwestycją, która jest objęta wnioskiem o określenie warunków przyłączenia.

Proces przyłączenia do sieci Zmiany (ustawa z dnia 8 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz o zmianie niektórych innych ustaw) W przypadku urządzeń, instalacji lub sieci przyłączanych bezpośrednio do sieci elektroenergetycznej o napięciu znamionowym wyższym niż 1 kV sporządza się ekspertyzę wpływu tych urządzeń, instalacji lub sieci na system elektroenergetyczny, z wyjątkiem przyłączanych jednostek wytwórczych o łącznej mocy zainstalowanej nie większej niż 2 MW, lub urządzeń odbiorcy końcowego o łącznej mocy przyłączeniowej nie większej niż 5 MW. Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej zapewnia sporządzenie ekspertyzy.

Proces przyłączenia do sieci Bariery Brak technicznych warunków przyłączenia. Analizując konkretną inwestycję przyłączenia odnawialnego źródła energii do sieci w szczególności do sieci elektroenergetycznej należy pamiętać o tym, iż stosownie do treści art. 9g ust. 1 w związku z art. 9g ust. 4 ustawy – Prawo energetyczne, operator systemu dystrybucyjnego, zobowiązany jest do opracowania Instrukcji Ruchu i Eksploatacji Sieci Dystrybucyjnej (IRiESD), w której określa szczegółowe warunki korzystania z sieci przez użytkowników systemu dystrybucyjnego oraz warunki i sposób prowadzenia ruchu eksploatacji i planowania rozwoju sieci w szczególności dotyczące: przyłączania urządzeń wytwórczych, sieci dystrybucyjnych, urządzeń odbiorców końcowych, połączeń międzysystemowych oraz linii bezpośrednich, wymagań technicznych dla urządzeń, instalacji i sieci wraz z niezbędną infrastrukturą pomocniczą, kryteriów bezpieczeństwa funkcjonowania systemu elektroenergetycznego.

Proces przyłączenia do sieci Bariery Brak technicznych warunków przyłączenia Na szczególną uwagę zasługuje zapis IRiESD (taki sam w instrukcjach wszystkich operatorów systemu dystrybucyjnego), zgodnie z którym „Moc zwarciowa w miejscu przyłączenia jednostek wytwórczych do sieci dystrybucyjnej powinna być przynajmniej 20 razy większa od ich mocy przyłączeniowej”. Rozpatrując kwestię mocy zwarciowej w miejscu przyłączenia operatorzy systemów dystrybucyjnych uwzględniają wartość mocy wszystkich źródeł przyłączonych do danej sieci (lub jej odcinka), co powoduje, iż badanie spełnienia tego warunku dokonywane jest na szynach zbiorczych w określonej stacji GPZ.

Proces przyłączenia do sieci Bariery Konieczność rozbudowy sieci dystrybucyjnej (koszty rozbudowy). „Przedsiębiorstwo energetyczne ma publicznoprawny obowiązek realizacji zaopatrzenia w energię elektryczną nie tylko istniejącego, ale i przyszłego zapotrzebowania. Powinno zatem podejmować i realizować inwestycje związane z budową i rozbudową sieci […], nie można podzielić zarzutu, że umowa o przyłączenie może być zawarta tylko w stosunku do sieci istniejących. Podmioty ubiegające się o przyłączenie do sieci nie mają uprawnień do decydowania o miejscu przyłączenia ani czy […] ma to być sieć istniejąca czy projektowana”. „[…] Art. 7 ust. 6 Prawa energetycznego stanowi, że budowę i rozbudowę odcinków sieci służących do przyłączenia instalacji podmiotów ubiegających się o przyłączenie do sieci zapewnia przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją energii zobowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci. W art. 7 Prawa energetycznego, tj. w przepisie normującym zasadę ustalania kosztów przyłączenia w stosunku do odnawialnych źródeł energii użyte określenie „przyłączenie” jest zatem na oznaczenie punktu w sieci, w którym przyłącze łączy się z siecią , określenie tego miejsca […] jest istotną okolicznością ustaloną i oznaczoną w warunkach przyłączenia, jest to pojecie odrębne od pojęcia budowy lub rozbudowy sieci elektroenergetycznej. Analiza w/w przepisów uzasadnia wniosek, że w rzeczywistych nakładach na realizację przyłączenia, o których mowa w art. 7 ust 8 pkt 3 Prawa energetycznego, uwzględnia się jedynie nakłady ponoszone na budowę przyłącza a nie na rozbudowę sieci elektroenergetycznej niezbędnej do przyłączenia” (wyrok SOKiK z r.)

Proces przyłączenia do sieci Bariery Braki w planowaniu przestrzennym oraz planowaniu energetycznym gminy. Brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (np. wobec jego wygaśnięcia) lub też nieuwzględnienie funkcji danego terenu (jego przeznaczenia) określonego terenu dla realizacji inwestycji związanych z odnawialnymi źródłami energii w istniejących planach zagospodarowania przestrzennego lub w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy może stanowić istotną barierę w zakresie realizacji całej inwestycji, a w szczególności procesu przyłączania do sieci. Nie należy zapominać, iż zgodnie z art. 16 ustawy – Prawo energetyczne przedsiębiorstwa energetyczne sporządzają plany rozwoju w zakresie zaspokojenia obecnego i przyszłego zapotrzebowania na paliw gazowe i energię z uwzględnieniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo kierunków rozwoju gminy określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Proces przyłączenia do sieci Bariery Braki w planowaniu przestrzennym oraz planowaniu energetycznym gminy cd. Przypomnijmy – wspomniana wyżej ustawa zmieniająca ustawę – Prawo energetyczne wprowadza obowiązek przedkładania wraz z wnioskiem o przyłączenie źródeł wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo, w przypadku braku takiego planu, decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla nieruchomości określonej we wniosku, jeżeli jest ona wymagana na podstawie przepisów planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu powinny potwierdzać dopuszczalność lokalizacji danego źródła energii na terenie objętym planowaną inwestycją, która jest objęta wnioskiem o określenie warunków przyłączenia. Ponadto przepisy nowelizujące nakładają na gminy obowiązek realizacji jej zadań własnych (określonych w ustawie, art. 18, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku zgodnie z kierunkami rozwoju gminy określonymi w studium uwarunkowań.

Proces przyłączenia do sieci Bariery Braki w planowaniu przestrzennym oraz planowaniu energetycznym gminy cd. Zaniechania gminy w zakresie opracowania projektu założeń do planu zaopatrzenia w ciepło energię elektryczną i paliwa gazowe oraz w zakresie opracowania i uchwalenia planu zaopatrzenia w ciepło energię elektryczną i paliwa gazowe mogą być istotną barierą w zakresie rozwoju odnawialnych źródeł energii w gminie oraz barierą w zakresie możliwości przyłączenia (brak ekonomicznych i technicznych warunków przyłączenia).

Proces przyłączenia do sieci Korzyści Korzyści dla gminy Innowacyjna energetyka rozproszona oparta na OZE motorem napędowym rozwoju gminy Dywersyfikacja źródeł energii Bezpieczeństwo energetyczne Obniżenie poziomu zanieczyszczeń Lepsze wykorzystanie terenów nie nadających się pod uprawy rolnicze Kontrola i wpływ na proekologiczny rozwój gminy Utworzenie miejsc pracy w gminie Walor edukacyjny

Partnerstwo publiczno-prywatne Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym, Ustawa określa zasady współpracy podmiotu publicznego i partnera prywatnego w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego. Przedmiotem partnerstwa publiczno-prywatnego jest wspólna realizacja przedsięwzięcia oparta na podziale zadań i ryzyk pomiędzy podmiotem publicznym i partnerem prywatnym. Przez umowę o partnerstwie publiczno-prywatnym partner prywatny zobowiązuje się do realizacji przedsięwzięcia za wynagrodzeniem oraz poniesienia w całości albo w części wydatków na jego realizację lub poniesienia ich przez osobę trzecią, a podmiot publiczny zobowiązuje się do współdziałania w osiągnięciu celu przedsięwzięcia, w szczególności poprzez wniesienie wkładu własnego.

Partnerstwo publiczno-prywatne Wspólnota działań sektora publicznego i prywatnego – stworzona po to, by obaj partnerzy mogli jak najlepiej realizować cele, do których zostali powołani. Zadaniem partnera publicznego jest bowiem świadczenie usług publicznych, do czego obliguje go prawo, natomiast partner prywatny ma prowadzić działalność gospodarczą i osiągać zyski.

Dziękujemy za uwagę Tomasz Dec, Grzegorz Słowiński

Odnawialne Źródła Energii w Gminie

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "Odnawialne Źródła Energii w Gminie"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres

Wejść

Zaloguj się poprzez sieć społeczną:

Odnawialne Źródła Energii w Gminie

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "Odnawialne Źródła Energii w Gminie"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres