Katedra Prawa Karnego Wykonawczego Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytet Wrocławski WYBRANE INSTYTUCJE CZĘŚCI OGÓLNEJ KODEKSU KARNEGO WYKONAWCZEGO.

Prezentacja na temat: "Katedra Prawa Karnego Wykonawczego Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytet Wrocławski WYBRANE INSTYTUCJE CZĘŚCI OGÓLNEJ KODEKSU KARNEGO WYKONAWCZEGO."— Zapis prezentacji:

1 Katedra Prawa Karnego Wykonawczego Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytet Wrocławski WYBRANE INSTYTUCJE CZĘŚCI OGÓLNEJ KODEKSU KARNEGO WYKONAWCZEGO (ORGANY POSTĘPOWANIA WYKONAWCZEGO; ZAŻALENIE I ART. 24 KKW; SKARGI, WNIOSKI I PROŚBY; SKARGA W TRYBIE ART. 7 K.K.W.)

2  Zgrupowany (zasadniczo) w ramach art. 2 kkw katalog organów to jeden z dowodów na złożoność współczesnego postępowania wykonawczego, które w sposób oczywisty jawi się jako proces wymagający zaangażowania i współdziałania wielu, czasem bardzo zróżnicowanych instrumentów prawnych i organizacyjnych.  Rozbudowanie struktury organów postępowania wykonawczego związane jest także ze znaczącym zróżnicowaniem zakresu ich zadań (kompetencji).  Zakres tych kompetencji jest po pierwsze, wynikiem treści, charakteru i wewnętrznej struktury konkretnej sankcji, w proces wykonywania której zaangażowany jest dany organ.  Po drugie, wiąże się z elementem o charakterze funkcjonalnym, w ramach którego dany podmiot jest głównym lub wyłącznym organem wykonania sankcji, albo w tym procesie realizuje jedynie wyznaczone fragmenty, względnie spełnia zadania uzupełniające (zarezerwowane dla tego organu ze względu na specjalne umiejętności, przygotowanie zawodowe, czy też zakres zasadniczych kompetencji, wynikających z innych, tzw. pozawykonawczych zadań). ORGANY POSTĘPOWANIA WYKONAWCZEGO ART. 2 KKW

3  Analizując całokształt praw i obowiązków wszystkich uczestników postępowania wykonawczego, wyraźnie zauważamy, że odpowiedzialne za realizację zadań tego postępowania jest państwo oraz inne podmioty, którym to państwo odstąpiło część swoich funkcji.  Te podmioty muszą działać za pośrednictwem kogoś, kto faktycznie realizuje określone kompetencje i reprezentuje dany podmiot na zewnątrz. Dlatego w tym układzie niezbędnym jest wprowadzenie kategorii pojęciowej organu postępowania wykonawczego.  Pojęcie organu danej gałęzi prawa jest formułą ściśle związaną z danym prawem. Jednocześnie kategoria ta rzadko bywa przez to prawo definiowana.  Regulacje ograniczają się jedynie do wyliczenia podmiotów, które realizować mają funkcje i zadania organów. Takie wyliczenie, traktowane jak swoista definicja pozytywna, ma wyraźny walor praktyczny. Pozwala ono ustalić w każdym konkretnym przypadku, czy mamy do czynienia z organem, czy też nie, oczywiście pod warunkiem że ustawodawca jest w tym zakresie precyzyjny (niestety nie zawsze tak się dzieje). ORGANY POSTĘPOWANIA WYKONAWCZEGO ART. 2 KKW

4  Jednocześnie konstrukcja opisana jako tzw. definicja pozytywna w zasadzie nie zawiera żadnych walorów poznawczych i ten argument stanowi swoistą podstawę do poszukiwań definicji o charakterze abstrakcyjnym.  Zatem w toku budowania ogólnego terminu „organ” uwzględnić musimy poza elementami danej gałęzi prawa także warunki ustrojowe, organizacyjne, zadania wynikające z prakseologii i elementy pozaprawne, co w ostateczności wyraźnie osłabia ostrość elementów prawnych.  Przy uwzględnieniu tak zróżnicowanych zakresów dla zrozumienia istoty pojęcia organ w ujęciu abstrakcyjnym niezbędnym jest przedstawienie całego zespołu jego cech. Tak skonstruowana definicja staje się propozycją o rozbudowanym charakterze, uwzględniającą treści normatywne oraz trudniej uchwytne elementy tzw. kwalifikacji teoretycznej. ORGANY POSTĘPOWANIA WYKONAWCZEGO - DEFINICJA

5  DEFINICJA:  Organ postępowania wykonawczego to człowiek (względnie grupa ludzi w przypadku organów kolegialnych) reprezentujący państwo, samorząd lub organizacje społeczne, powołany lub wyznaczony w celu realizacji norm prawa karnego wykonawczego, w sposób i ze skutkami właściwemu temu prawu, działający wyłącznie w granicach przyznanych mu przez to prawo kompetencji. ORGANY POSTĘPOWANIA WYKONAWCZEGO - DEFINICJA

6 Na tle aktualnie obowiązującego kodeksu karnego wykonawczego można dokonać podziału, w konsekwencji którego wyróżniamy:  organy orzekające w sądowym postępowaniu wykonawczym,  sądowe organy uczestniczące w procesie wykonywania orzeczeń,  pozasądowe organy wykonujące orzeczenia sądowe. PODZIAŁ ORGANÓW

7 organów orzekających w sądowym postępowaniu wykonawczym:  sąd który wydał orzeczenie w pierwszej instancji (sąd rejonowy lub sąd okręgowy), chyba że kkw stanowi inaczej,  sąd penitencjarny,  inny sąd powszechny (powołany na mocy szczególnej delegacji ustawowej określającej jego właściwość: sąd rejonowy – kara ograniczenia wolności (art.55§1 kkw), sąd opiekuńczy – w ramach decyzji dotyczącej dziecka skazanej na karę pozbawienia wolności kobiety w związku z umieszczeniem, odmową lub odwołaniem umieszczenia dziecka w domu matki i dziecka zorganizowanym przy zakładzie karnym (art.87§4 kkw), sąd odwoławcze właściwe w sprawach zażaleń na postanowienia wydane w toku postępowania wykonawczego – sąd okręgowy lub sąd apelacyjny,  sąd wojskowy pierwszej instancji (okręgowy),  wojskowy sąd garnizonowy. ORGANY ORZEKAJĄCE

8 sądowe organy uczestniczące w procesie wykonywania orzeczeń:  prezes sądu wykonania orzeczenia lub upoważniony sędzia,  sędzia penitencjarny,  sądowy kurator zawodowy oraz kierownik zespołu kuratorskiej służby sądowej,  sądowy organ egzekucyjny – w postaci komornika sądowego,  prezes sądu wojskowego lub upoważniony przez niego sędzia wojskowy,  wojskowy sędzia penitencjarny. SĄDOWE ORGANY UCZESTNICZĄCE

9 Do pozasądowych organy wykonujących orzeczenia sądowe zaliczamy:  Dyrektora Generalnego Służby Więziennej,  dyrektora okręgowego Służby Więziennej,  dyrektora zakładu karnego lub aresztu śledczego,  komisje penitencjarną,  osoby kierujące innymi zakładami przewidzianymi w kkw (dyrektor zamkniętego zakładu psychiatrycznego, dyrektor zakładu leczenia odwykowego),  administracyjny organ egzekucyjny, urząd skarbowy,  urząd celny lub izba celna (art.179§1 kks i art.179§6 kks),  odpowiedni terenowy organ administracji rządowej lub samorządu terytorialnego,  wojskowy kurator społeczny,  dowódca jednostki wojskowej,  organ administracji wojskowej właściwy ze względu na kompetencje służbowe,  inne organy uprawnione przez ustawę do wykonywania orzeczeń ORGANY POZASĄDOWE

10  (zbiorcza kategoria której kodeks karny wykonawczy przyznał w różnym zakresie określone obowiązki lub uprawnienia w ramach postępowania wykonawczego; wymienić w tym miejscu możemy: odpowiednie zakłady pracy, placówki, instytucje lub organizacje w ramach kary ograniczenia wolności; organ administracji publicznej miejsca ostatniego zamieszkania lub pobytu skazanego, kancelaria Prezydenta RP, organy lub instytucje, w których skazany pełnił ostatnio funkcje objęte utratą, organ właściwy w sprawach powszechnego obowiązku obrony, w którego ewidencji skazany figuruje w przypadku środka karnego pozbawienia praw publicznych; Policja, Żandarmeria Wojskowa i dowódca wojskowy, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Straż Graniczna, Centralne Biuro Antykorupcyjne – wykonują w trybie art. 10 kkw polecenia sądu; redakcje czasopism lub inne podmioty, które zobowiązane są do wykonywania środka karnego w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości; kuratorzy społeczni; stowarzyszenia, organizacje i instytucje oraz osoby godne zaufania powołane do wykonywania dozoru; stowarzyszenia, organizacje i instytucje oraz kościoły i związki wyznaniowe, a także osoby godne zaufania uczestniczące w wykonywaniu orzeczeń w trybie przepisów art.38-43 kkw; Krajowy Rejestr Karny). TZW. INNE ORGANY POSTĘPOWANIA WYKONAWCZEGO

11  Skazany w zakresie ochrony swoich interesów (zgodnie z art. 6 §1 kkw) może inicjować postępowania incydentalne oraz w wypadkach wskazanych w ustawie wnosić zażalenia na postanowienia wydane w postępowaniu wykonawczym.  Za szczególną formę kontroli uznać należy zwłaszcza zażalenie na postanowienie wydane przez sąd w toku postępowania wykonawczego. Mechanizm ten zaliczyć należy do tzw. środków zaskarżenia. Uprawnienie skazanego do składania zażaleń na postanowienia oznacza realizację konstytucyjnej zasady dwuinstancyjności postępowania sądowego w zakresie stadium wykonawczego procesu karnego.  Zażalenie wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone postanowienie. W postępowaniu wykonawczym sąd orzeka jednoosobowo, dotyczy to także postępowań w przedmiocie rozstrzygnięcia zażalenia przed sądem wyższej instancji (art. 20 § 1 i 3 kkw).  Zażalenie ma charakter względnie dewolutywny co oznacza, że sąd którego postanowienie zostało zaskarżone może się do treści skargi przychylić, uchylając lub zmieniając swoje orzeczenie. W przeciwnym razie przekazuje je niezwłocznie wraz z aktami sprawy do sądu wyższej instancji. (patrz art. 462 i 463 kpk)  Od prawomocnego postanowienia kończącego postępowanie sądowe stronom nie przysługuje uprawnienie do wniesienia kasacji. Uprawnienie to posiadają w postępowaniu wykonawczym zgodnie z art. 521 kpk w związku z art. 1 §2 kkw jedynie Prokurator Generalny oraz Rzecznik Praw Obywatelskich. ZAŻALENIE W TOKU POSTĘPOWANIA WYKONAWCZEGO, ART.6§1 KKW

12  Przepis ten stanowi, że jeżeli ujawnią się nowe lub poprzednio nie znane okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia, sąd może w każdym czasie zmienić lub uchylić poprzednie postanowienie.  Niedopuszczalna jest jednak zmiana lub uchylenie postanowienia na niekorzyść skazanego po upływie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia (przy czym ten ostatni warunek w szczegółowych regulacjach kkw doznaje szeregu ograniczeń).  Regulacja zawarta w art. 24 kkw to szczególny środek zmiany orzeczenia w postępowaniu wykonawczym. Środek ten wykazuje cechy środka reformującego treść postanowień. Bliżej mu do inicjowanego z urzędu lub na wniosek środka kontroli i wzruszania postanowień niż klasycznego środka zaskarżania.  Zawarty w kkw mechanizm ograniczony jest wyłącznie do badania nowych lub poprzednio nieznanych okoliczności, istotnych dla treści postanowienia.  Reformacja orzeczenia może nastąpić w każdym czasie, z wyjątkiem przewidzianym w art. 24 §2 kkw.  Dotyczyć może wyłącznie orzeczeń wydanych w toku postępowania wykonawczego i to na podstawie przepisów Kodeksu karnego wykonawczego, z zastrzeżeniem że reasumpcja w trybie art. 24 kkw może dotyczyć także sytuacji, dla których podstawa prawna określona została w kodeksie karnym, ale tryb postępowania wykonawczego określają przepisy kkw. Opisana instytucja realizuje dwie ważne zasady prawa karnego wykonawczego zasadę prawdy materialnej i elastycznej modyfikacji kar i innych środków penalnych, jednocześnie będąc swoistym instrumentem kontrolnym. ART.24 KKW

13  Zgodnie z przepisem art. 6 §2 kkw skazany może składać wnioski, skargi i prośby do organów wykonujących orzeczenie.  W zakresie trybu skargowego opisanego w art. 6 §2 i 3 kkw, należy zaznaczyć, że ustawodawca szczegółowo go nie reguluje. Ogranicza się jedynie do stwierdzenia, że skarga, wniosek lub prośba przysługuje skazanemu.  Skierowana może być do organów wykonujących orzeczenie.  Skazany składając wniosek, skargę lub prośbę zobowiązany jest także do uzasadnienia zawartych w niej żądań w stopniu umożliwiającym jej rozpoznanie, w szczególności do dołączenia odpowiednich dokumentów.  Jednocześnie jeżeli wniosek, skarga lub prośba: 1) oparte są na tych samych podstawach faktycznych, 2) zawierają wyrazy lub zwroty powszechnie uznawane za wulgarne lub obelżywe albo gwarę przestępców, 3) nie zawierają uzasadnienia zawartych w nich żądań w stopniu umożliwiającym ich rozpoznanie - właściwy organ może pozostawić wniosek, skargę lub prośbę bez rozpoznania. WNIOSKI, SKARGI I PROŚBY

14  Po pierwsze, jeżeli wnioski, skargi i prośby oparte są na tych samych podstawach faktycznych (co wcześniej rozpatrywane wnioski, skargi i prośby), właściwy organ może pozostawić je bez rozpoznania.  Konstrukcja ta ma na celu zapobieżenie wielokrotnemu rozpatrywaniu tych samych spraw, spowodowanych uporczywym wnoszeniem skarg niezawierających żadnych nowych treści, lecz ponawianych z przyczyn pieniackich.  Przewidziana możliwość pozostawienia sprawy bez jej rozstrzygnięcia wyraźnie upraszcza postępowanie wykonawcze. Jednocześnie, co podnoszono w literaturze, może osłabiać gwarancyjny charakter omawianej instytucji.  Wydaje się, że zasadnicze znaczenie mają tutaj ustalenia dotyczące odpowiedzi na pytanie, czy zachodzi identyczność podstaw faktycznych. Ponownie wniesiona skarga (wniosek, prośba) tylko wtedy może być załatwiona w uproszczony sposób, gdy jej przedmiot w pełni pokrywa się z poprzednim wystąpieniem.  Organ badający ponowioną skargę obowiązany jest zatem do dokonania następujących czynności: 1) porównania treści pierwszej skargi z każda następną, 2) stwierdzenia braku w niej nowych okoliczności lub innych elementów wyłączających tożsamość faktyczną przedmiotu skargi, 3) doręczenia wnoszącemu zawiadomienia o pozostawieniu sprawy bez rozpoznania (warunek ten jest niezmiernie ważny, gdyż takie rozstrzygniecie samo w sobie może być przedmiotem osobnej skargi). WNIOSKI, SKARGI I PROŚBY

15  Drugą sytuacją dającą możliwość pozostawienia skargi bez rozpoznania jest stwierdzenie, że skarga (wniosek lub prośba) zawierają wyrazy lub zwroty powszechnie uznawane za wulgarne lub obelżywe albo gwarę przestępców.  W uzasadnieniu rządowego projektu ustawy nowelizującej kkw, możemy przeczytać, że: "W art. 116a pkt 2 obecny Kodeks karny wykonawczy stanowi, bowiem expressis verbis, że skazanemu nie wolno posługiwać się zwrotami wulgarnymi, obelżywymi albo gwarą przestępczą. Tak więc, zaproponowany przepis rozszerza ten zakaz do korespondencji skazanych, kierowanej w trybie art. 6 Kodeksu."  Badanie skargi pod względem użycia w niej wyrazów lub zwrotów uznanych powszechnie za wulgarne lub obelżywe albo za gwarę przestępców zmusza organ rozpatrujący do zajęcia stanowiska w zakresie poprawności językowej. Wydaje się, że będzie to zabieg dość ryzykowny. Właściwe zastosowanie analizowanej regulacji wymaga uruchomienia kompetencji w zakresie semantyki, czyli analizy treści wyrażeń językowych w celu określenia charakteru zależności między treścią i formą wyrażenia. Co więcej w tym przypadku w grę wchodzić powinna relacja funkcjonalna, a zatem uwzględnienie rozwoju znaczenia wyrazów z punktu widzenia identyczności funkcji jaką spełnia desygnat nazwany przez dany wyraz i ich aktualnego zakwalifikowania słownikowego. WNIOSKI, SKARGI I PROŚBY

16  Ustawodawca podkreślając, że chodzi o powszechne rozumienie tych określeń wcale interpretacji tego przepisu nie ułatwia. Dlatego, że w dość trudnym do oszacowania zbiorze zwrotów lub wyrazów wulgarnych lub obelżywych, każe nam wyszukać te które posiadają wskazaną cechę.  Równie trudnym zadaniem będzie ustalenie jakie zwroty i wyrazy należą do gwary przestępców, tym bardziej że język potoczny dość często przejmuje określenia gwarowe. Proces ten nieraz zupełnie zamazuje granicę między językiem ogólnie stosowanym, a jego środowiskową odmianą.  Jeszcze jedna kwestia wymaga wyraźnego zaznaczenia, podmiot rozpatrujący skargę musi precyzyjnie wskazać wynik swoich językowych badań i określić charakter zakwestionowanych zwrotów lub wyrażeń. Wynik ten komunikowany jest skazanemu w zawiadomieniu o pozostawieniu sprawy bez rozpoznania. Warunek ten jest o tyle niezbędny, że po pierwsze będzie on miał walor edukacyjno-wychowawczy wobec skazanego, ucząc go tym samym jakimi zwrotami nie powinien się on posługiwać.  Ważniejszy jest jednak fakt, iż wskazana kontrowersja językowa może być przedmiotem osobnej skargi (w tym przypadku na sposób załatwienia sprawy), do wniesienia której skazany będzie jak najbardziej uprawniony. WNIOSKI, SKARGI I PROŚBY

17  Trzeci przypadek został określony w art.6§3 pkt 3 kkw i dotyczy sytuacji gdy wystąpienie skazanego nie zawiera uzasadnienia w stopniu umożliwiającym rozpoznanie sprawy.  Konstrukcja ta ma wymusić na skarżących pewna staranność  Problem relacja art. 6§2 zd 2 kkw oraz art.6§3 pkt 3 kkw.  Pierwsza ze wskazanych regulacji to wskazówka określająca wymogi formalne skargi (wniosku lub prośby). Wskazówka ta ma charakter obowiązku obciążającego skazanego. Konsekwencją takiego założenia jest sytuacja w ramach której, jeżeli w treści skargi brak stosownego uzasadnienia należy wezwać wnoszącego do złożenia wyjaśnienia lub uzupełnienia braku. Jednocześnie na zasadach ogólnych, wnoszący powinien zostać poinformowany, że brak uzupełnienia będzie skutkował pozostawieniem sprawy bez jej rozpoznania. Mając na uwadze omówioną konstrukcję, trudno zrozumieć sens i potrzebę regulacji zawartej w art.6§3 pkt 3 kkw. Zasadnym wydaje się rozważenie propozycji rezygnacji z jednej z tych konstrukcji. WNIOSKI, SKARGI I PROŚBY

18  Trudnością może okazać się także kwestia wartościowania uzasadnienia.  Ustawa mówi, że uzasadnienie to powinno być sporządzone w stopniu umożliwiającym rozpoznanie sprawy. Formuła ta ma charakter wyraźnie ocenny i z tego powodu może być różnie interpretowana, a nawet nadużywana.  Problemem o nieco innym charakterze jest użycie przez ustawodawcę w jednym i drugim przypadku terminu "żądanie". W słowniku języka polskiego termin ten rozumiany jest jako: "życzenie wyrażone w kategorycznej formie, ostre domaganie się czegoś, usilne dopominanie się, wymaganie". Przyjęte sformułowanie, staje się problematyczne jeżeli uzmysłowimy sobie, iż odnosić się ma ono do trzech różnych rodzajów wystąpień skazanego, a mianowicie do wniosku, skargi lub prośby.  O ile w zakresie wniosku termin "żądanie" jest w pełni adekwatny, to w zakresie prośby staje się on już trochę problematyczny, ale ciągle jeszcze mieszczący się w zakresie wykładni językowej. Natomiast w odniesieniu do skargi, określenie "żądanie" jest zupełnie nieadekwatne. W tym przypadku chodzi przecież raczej o zarzut, względnie nieprawidłowość. Oznaczać to może, że te dwie konstrukcje nie dotyczą skargi - konsekwencja wykładni językowej. Wydaje się, że ustawodawcy chyba o takie zróżnicowanie wcale nie chodziło. WNIOSKI, SKARGI I PROŚBY

19  Wskazany w art. 7 kkw tryb skargowy jest wyrazem zasady sądowej kontroli pozasądowych organów postępowania wykonawczego.  Na podstawie przywołanego przepisu skazany może zaskarżyć decyzje: prezesa sądu lub upoważnionego sędziego; sędziego penitencjarnego; dyrektora zakładu karnego, aresztu śledczego, a także dyrektora okręgowego i Dyrektora Generalnego Służby Więziennej albo osoby kierującej innym zakładem przewidzianym w przepisach prawa karnego wykonawczego; komisji penitencjarnej; sądowego kuratora zawodowego; oraz innego organu uprawnionego przez ustawę do wykonywania orzeczeń.  Przedmiotem skargi może być wyłącznie zarzut „niezgodności decyzji z prawem”, który to jest warunkiem koniecznym wdrożenia omawianego mechanizmu kontrolnego.  Skarga musi być wniesiona do tego organu, który wydał zaskarżoną decyzję w terminie 7 dni od zawiadomienia skazanego o decyzji bądź doręczenia mu tej decyzji.  Natomiast po samym rozpoznaniu skargi sąd orzeka o utrzymaniu w mocy, uchyleniu albo zmianie zaskarżonej decyzji. Na wydane w tym przedmiocie postanowienie sądu zażalenie nie przysługuje. SKARGA W TRYBIE ART. 7 KKW

20  Sąd rozpoznaje skargę na posiedzeniu, w trybie art.18 i n. kkw, orzekając w formie postanowienia.  Uchylając zaskarżoną decyzję, należy przyjąć, stosując odpowiednio regulacje kpk, zgodnie z art.1 §2 kkw, że sąd może zachować się na dwa sposoby przewidziane dla tej sytuacji w ramach art.437 §2 kpk. Stosownie może on uchylić decyzję, jednocześnie umarzając całe postępowanie z przyczyn określonych w art.438 lub 439 §1 pkt.5-7 kpk. Drugą możliwością jest uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy właściwemu organowi do ponownego rozpoznania.  Zmiana natomiast decyzji, w ramach jej weryfikacji przez sąd, będzie mogła mieć miejsce jedynie wówczas gdy sąd będzie dysponował odpowiednim i w miarę pełnym materiałem dotyczącym sytuacji skazanego, pozwalającym w tych okolicznościach na podjęcie trafnej merytorycznie i prawnie decyzji. SKARGA W TRYBIE ART. 7 KKW

21  Przepisy nie wskazują specjalnych wymogów formalnych dotyczących skargi, może być ona wniesiona zarówno na piśmie jak i ustnie (art.19 §2 kkw). W przypadku ustnego zgłoszenia sporządza się protokół, wniesiona zaś na piśmie skarga winna spełniać wymogi pisma procesowego, określone w art.119 kpk.  Skarga ta ma charakter względnie dewolutywny. Oznacza to, że skargę tę będzie w pierwszej kolejności rozpatrywać organ, który ją wydał. Organ ten, (za pośrednictwem którego skarga jest wnoszona) może w związku z tym skargę taką niejako bezpośrednio uwzględnić (przychylić się do niej) i uchylić lub stosownie zmienić. Należy podkreślić tu, iż przez przychylenie się do skargi należy rozumieć pełne jej uwzględnienie.  Kolejną cechą omawianego trybu jest względna suspensywność oznaczająca możliwość wstrzymania zaskarżonej decyzji przez sąd powołany do jej rozpoznania.  Dzięki skardze z art. 7 k.k.w. można w ramach swoistego mechanizmu kontroli usuwać niezgodne z prawem decyzje. Gwarantuje to nam praworządny tryb wykonywania orzeczeń karnych, nie naruszający praw osób skazanych. SKARGA W TRYBIE ART. 7 KKW