Pobieranie prezentacji. Proszę czekać

Pobieranie prezentacji. Proszę czekać

DANE INFORMACYJNE Nazwa szkoły:

Podobne prezentacje


Prezentacja na temat: "DANE INFORMACYJNE Nazwa szkoły:"— Zapis prezentacji:

1

2 DANE INFORMACYJNE Nazwa szkoły:
Gimnazjum im. Królowej Jadwigi w Zagórowie ID grupy: 98/74_MF_G2 Opiekun: mgr Agnieszka Ławniczak Kompetencja: Matematyczno - fizyczna Temat projektowy: Kolorowe Morza Semestr/rok szkolny: Rok szkolny 2010/2011, semestr III

3 Nazwa szkoły: Zespół Szkół nr 5 Gimnazjum 40 Poznań ID grupy: 98/13_mf_gr 2 Kompetencja: matematyczno-fizyczna Temat projektowy: KOLOROWE MORZA Semestr/rok szkolny: 2010/2011 semestr 3

4 Kolorowe morza

5 Wstęp Podziwiając piękno mórz i oceanów pamiętajmy, że różnorodność barw morskich naukowcy tłumaczą załamaniem, odbiciem, pochłanianiem, rozpraszaniem i rozszczepieniem światła na powierzchni i pod wodą oraz obecnością substancji rozpuszczonych i zawieszonych w wodzie. A co to za zjawiska i jak one się maja do określonych barw morza dowiecie się w tej prezentacji.

6 Spis treści Światło widzialne Zjawiska optyczne:
Źródła naturalne i sztuczne Światło jako fale elektromagnetyczne Prędkość światła Zjawiska optyczne: Odbicie Rozproszenie Załamanie Rozszczepienie Oko i widzenie barwne. Kinetyczno-cząsteczkowa teoria budowy materii. Zjawiska fizyczne a budowa materii: Parowanie, topnienie, sublimacja Dyfuzja Koagulacja sedymentacja Koloidy, emulsje, piany. Zjawiska optyczne w środowisku morskim. Jaki kolor ma czysta woda morska? Badanie przeźroczystości wody Pochłanianie światła przez wodę morską Plankton a kolor morza Falowanie i zachmurzenie a kolor morza Kolor morza a szerokość geograficzna kolorymetria Skąd się wzięły kolorowe nazwy mórz: Morze Czerwone Morze Żółte Morze Czarne Morze Białe Ciekawostki. Badanie kolorów morza. Zadania. Nasze badania. Wnioski. Autor prezentacji. Bibliografia.

7 Światło widzialne

8 CZYM JEST ŚWIATŁO? Teoria korpuskularno – falowa przyjmuje dwoistą naturę światła. Światło, jak każda fala ulega zjawisku dyfrakcji (ugięciu) i interferencji (nakładaniu się). Światło, jako strumień fotonów, tłumaczący zjawisko fotoelektryczne (zjawisko wybijania elektronów z powierzchni metalu pod wpływem padającego na nie promieniowania elektromagnetycznego).

9 ŹRÓDŁA ŚWIATŁA Naturalne:
Przedmioty emitujące światło stworzone przez naturę: gwiazdy (również Słońce), czynne wulkany, błyskawica, zorza polarna, świetliki…

10 Sztuczne: Świece, ogniska, żarówki, świetlówki, lasery, łuk elektryczny…

11 FALE ELEKTROMAGNETYCZNE

12 ŚWIATŁO WIDZIALNE Zakres częstotliwości i długości fal.

13 PRĘDKOŚĆ ŚWIATŁA c = 299 792 458 m/s c ≈ 300 000 km/s
Prędkość światła (prędkość rozchodzenia się fali elektromagnetycznej w próżni) wynosi: c = m/s c ≈ km/s Światło, w przeciwieństwie do dźwięku, do rozchodzenia się nie potrzebuje ośrodka materialnego (dlatego widzimy bardzo odległe gwiazdy, a nie słyszymy dźwięków z kosmosu).

14 W próżni prędkość światła uzyskuje wielkość maksymalną.
Przybliżone prędkości światła w niektórych ośrodkach materialnych: woda km/s szkło km/s pleksi km/s diament km/s Prędkości te ulegają zmianom w zależności od barwy świata.

15 ZJAWISKA optyczne

16 ODBICIE, rozproszenie, pochłanianie promieni światła
W ośrodkach jednorodnych światło porusza się po liniach prostych. Światło padając na gładką, wypolerowaną powierzchnię (lustro) ulega odbiciu – dlatego widzimy swój obraz w lustrze. PRAWO ODBICIA: Światło odbija się od wypolerowanej powierzchni ciała zawsze w takim kierunku, że kąt odbicia jest równy kątowi padania. Promień padający, odbity i normalna leżą w jednej płaszczyźnie. α=β

17 Przedmioty, które nie są źródłem światła widzimy dlatego, że padające na nie światło zostaje rozproszone i część promieni świetlnych dociera do naszych oczu. Ściany widzimy żółte, gdy odbijają one światło żółte, które dociera do naszego oka, a pozostałe barwy pochłaniają. Analogicznie kubek widzimy czerwony, gdy odbija on światło czerwone, a pozostałe barwy zostają pochłonięte.

18 ZAŁAMANIE ŚWIATŁA Zjawisko załamania światła polega na zmianie kierunku jego rozchodzenia się przy przejściu z jednego ośrodka przezroczystego do drugiego. Zmiana kierunku promienia na granicy dwóch ośrodków spowodowane jest tym, że światło w różnych ośrodkach rozchodzi się z różnymi szybkościami. Promień przechodzi z ośrodka, w którym szybkość światła jest większa do ośrodka, w którym jest mniejsza. β < α Promień przechodzi z ośrodka, w którym szybkość światła jest mniejsza do ośrodka, w którym jest większa. β< α

19 ZAŁAMANIE ŚWIATŁA NA GRANICY POWIETRZE-WODA
Kiedy promień świetlny znajduje się na granicy powietrza i wody, rozdziela się na dwa nowe promienie: odbity i załamany. Nowe promienie są prostoliniowe. Zmiana kierunku biegu promieni następuje jedynie na granicy ośrodków. Kąt padania jest równy kątowi odbicia. Kąt załamania jest mniejszy od kąta padania. Mówimy o tym, że przy przejściu od powietrza do wody promień załamuje się ku prostopadłej. Promień padający, odbity i załamany leżą w jednej płaszczyźnie. 19

20 ZAŁAMANIE ŚWIATŁA NA GRANICY WODA - POWIETRZE
Gdy światło przechodzi z wody do powietrza, to pojawiają się dwa nowe promienie - odbity (wewnątrz wody) i załamany (w powietrzu). Promień załamuje się teraz od prostopadłej, kąt załamania w powietrzu jest większy niż kąt padania w wodzie. Gdy kąt padania światła na powierzchnię wody wynosi 0o zjawisko załamania nie zachodzi. Światło przechodzi z powietrza do szkła bez zmiany kierunku. Załamanie światła przechodzącego z wody do powietrza powoduje, że zanurzone w niej przedmioty wydają się być wyżej, niż są w rzeczywistości. 20

21 Współczynnik załamania światła
Współczynnik załamania światła jest wielkością opisującą załamanie światła przy przejściu z jednego ośrodka do drugiego. Liczbowo współczynnik załamania wyraża się poprzez stosunek prędkości światła V1 w jednym ośrodku do prędkości V2 w drugim ośrodku, n=V1/V2. 21

22 Współczynnik załamania światła tabela
Substancja n diament 2,417 etanol 1,362 gliceryna 1,469 lód 1,31 para wodna 0,99986 próżnia 0,99971 szkło crown lekkie 1,515 szkło crown ciężkie 1,615 szkło fint lekkie 1,608 szkło fint cięzkie 1,754 szkło kwarcowe 1,459 szkło ołowiowe ciężkie 1,90 tlen 0,99998 woda 1,333 wodór 0,99985 dwusiarczek węgla CS2 1,629 22

23 CAŁKOWITE WEWNĘTRZNE ODBICIE
Całkowite wewnętrzne odbicie to zjawisko fizyczne zachodzące dla fal (najbardziej znane dla światła) występujące na granicy ośrodków o różnych współczynnikach załamania. Polega ono na tym, że światło padające na granicę od strony ośrodka o wyższym współczynniku załamania pod kątem większym niż kąt graniczny, nie przechodzi do drugiego ośrodka, lecz ulega całkowitemu odbiciu. 23

24 ROZSZCZEPIENIE ŚWIATŁA
Światło białe przechodząc przez pryzmat ulega rozszczepieniu (barwy przechodzące w sposób ciągły jedna w drugą od czerwieni do fioletu – widmo światła białego). Każda z barw rozchodzi się z inną prędkością, a więc również załamuje pod innym kątem. Najszybciej rozchodzi się światło czerwone, najwolniej fioletowe.

25 TĘCZA Tęcza powstaje w wyniku rozszczepienia światła załamującego się i odbijającego się wewnątrz kropli wody.

26 Oko i widzenie barwne

27 OKO JAKO UKŁAD OPTYCZNY

28 Człowiek widzi barwy dzięki komórkom światłoczułym w siatkówce oka zwanym pręcikami i czopkami. Pręciki są wrażliwe na stopień jasności, czopki na barwę. Są trzy rodzaje czopków, każdy wrażliwy na inną barwę (RGB), ale ponieważ ich zakresy nachodzą na siebie możemy widzieć wszystkie barwy. Największe skupienie czopków w środkowej części siatkówki to plamka żółta, odpowiedzialna również za widzenie szczegółów. Pręciki odpowiedzialne są za widzenie w nocy oraz za odróżnianie kształtów i zarysów przedmiotów. Źrenica odpowiedzialna jest za ilość światła wpadającego na siatkówkę.

29 KINETYCZNO – CZĄSTECZKOWA TEORIA BUDOWY MATERII

30 Kinetyczno-cząsteczkowa teoria budowy materii
Otaczająca nas  materia - substancje mogące się znajdować w trzech stanach skupienia-składa się z atomów lub cząsteczek (drobin) różnie ułożonych w różnych odległościach od siebie, -oddziaływania międzycząsteczkowe  są różne w zależności od rodzaju substancji i stanu skupienia , -cząsteczki  tej samej substancji są  identyczne ; cząsteczki różnych substancji różnią się od siebie miedzy innymi  wielkością , -cząsteczki są w ciągłym ruchu , czego skutkami są takie zjawiska, jak: ruchy Browna , dyfuzja , rozpuszczanie, czyli powstawanie roztworów , rozszerzalność cieplna ciał, -ruch cząsteczek jest chaotyczny , -poruszające się  cząsteczki zderzają się ze sobą  ,podobnie jak sprężyste piłki , -prędkość cząsteczek  zależy od  temperatury  ciała; im wyższa temperatura   tym szybciej poruszaj się cząsteczki. 30

31 Kinetyczno-cząsteczkowa teoria budowy materii pokazana rysunkowo
31

32 zjawiska fizyczne a budowa materii

33 Zjawiska fizyczne Niektóre zjawiska fizyczne łatwo wytłumaczyć na podstawie kinetyczno-cząsteczkowej teorii budowy materii. Topnienie - polega na rozluźnianiu wiązań między cząsteczkami ciała stałego pod wpływem ogrzewania. Cząsteczki poruszają się szybciej i odrywają się od siebie. Ciało traci więc swój określony   kształt charakterystyczne dla ciała stałego zamieniając się w ciecz. Dla ciał stałych o budowie krystalicznej, np. lód topnienie zachodzi w stałej temperaturze, zwanej  temperaturą topnienia (dla lodu 0 °C)  Jeśli natomiast ogrzanie ciała stałego powoduje że cząsteczki odrywają się od siebie i zaczynają się poruszać jak cząsteczki gazu, zajdzie wówczas zjawisko  sublimacji. Krzepnięcie - polega na tym, że (pod wpływem oziębienia) poruszające się coraz wolniej cząsteczki cieczy łączą się ze sobą, tworząc ciało stałe.  Parowanie - zachodzi wtedy, gdy cząsteczki cieczy mają dostatecznie dużą prędkość, pozwalającą im na opuszczenie ciecz. Uwolnione w ten sposób cząsteczki tworzą gaz, który wypełnia całą dostępną objętość naczynia. .(Wrzenie – parowanie zachodzące w całej objętości cieczy po doprowadzeniu jej do odpowiedniej temperatury zwanej  temperaturą wrzenia – dla wody t. w. wynosi 100 °C) Skraplanie - następuje wtedy gdy gaz zostaje odpowiednio oziębiony . W takich warunkach cząsteczki poruszają się wolniej, zbliżają się do siebie, a siły przyciągania między cząsteczkami powodują ,,przyklejanie” się ich do siebie. Szybkość z jaką poruszają się cząsteczki, jest jednak zbyt duża, aby mogły się one połączyć w sztywną strukturę - ciało stałe. 33

34 Zjawisko dyfuzji Dyfuzja – samorzutne przemieszczenie się cząsteczek danej substancji z obszaru o dużej koncentracji do obszarów o małej koncentracji. Dyfuzja umożliwia zjawisko mieszania  się substancji pozostających w fazie gazowej  lub ciekłej. Siłą napędową dyfuzji przy mieszaniu jest dążenie układu do równowagi termodynamicznej  przez osiągnięcie jak najwyższej entropii  i jak najniższej energii swobodnej. Efektem wolnej, nieskrępowanej dyfuzji w gazach i cieczach jest wyrównywanie się stężeń wszystkich składników w całej objętość fazy. Osiągnięcie stanu równowagi nie oznacza jednak zatrzymania dyfuzji. Trwa ona nadal, tyle że dzięki dokładnemu wymieszaniu się wszystkich składników nie prowadzi już do zmian stężenia. Przykładem tego rodzaju dyfuzji może być rozchodzenie się zapachów w nieruchomym powietrzu.  34

35 Koagulacja Koagulacja  to  proces  polegający na łączeniu się cząstek fazy rozproszonej  koloidu  w większe  agregaty  tworzące fazę ciągłą o nieregularnej strukturze. Istnieje koagulacja odwracalna i nieodwracalna, a także spontaniczna i wymuszona. W wyniku koagulacji może następować zjawisko żelowania, tworzenia się  past  i materiałów stałych , sedymentacji  lub pokrywania powierzchni mieszaniny warstwą fazy rozproszonej. Typowe struktury koagulacyjne to  dyspersje  polimerów, niektóre rodzaje  farb, tworzyw sztucznych, oraz produkty koagulacji  białek , takie jak np. jogurt. Koagulacja  białka  występuje na skutek zniszczenia jego  trzeciorzędowej struktury, prowadzącego do łączenia się rozpuszczalnych w wodzie białek w nierozpuszczalne strzępki i całkowitej utraty ich aktywności biologicznej. Koagulacja białek może następować pod wpływem temperatury lub czynników chemicznych (np. wysokiego stężenia  soli, tzw.  wysalanie). W procesie  oczyszczanie ścieków za pomocą koagulacji uzyskiwany jest dość znaczny efekt np. redukcja BZT5może osiągnąć 85%, a zawiesin do 90%. Z tego względu koagulację określa się jako pośredni stopień między oczyszczaniem mechanicznym a biologicznym. Ujemną stroną tego procesu jest powstawanie dużej ilości osadów, głównie o charakterze nieorganicznym. Koagulacja stosowana jest najczęściej do oczyszczania ścieków przemysłu włókienniczego, garbarskiego, chemicznego i innych, niekiedy jako proces wstępny przed oczyszczaniem biologicznym. 35

36 Sedymentacja cieczy Sedymentacja
– proces  opadania zawiesiny  ciała stałego  w  cieczy  w wyniku działania  siły grawitacji  lub  sił bezwładności. Sedymentacji ulegają zawiesiny o gęstości większej niż gęstość cieczy. Sedymentacja prowadzi więc do rozdziału substancji niejednorodnych, a kryterium podziału jest  gęstość. 36

37 Koloidy, emulsje, piany

38 Układ koloidalny Układ koloidalny (koloid) – niejednorodna mieszanina zwykle dwufazowa, tworząca  układ  dwóch substancji, w którym jedna z substancji jest rozproszona w drugiej. Rozdrobnienie substancji rozproszonej jest tak duże, że fizycznie mieszanina sprawia wrażenie substancji jednorodnej, jednak nie jest to wymieszanie na poziomie pojedynczych cząsteczek . 38

39 Emulsja Emulsja - dwufazowy układ dyspersyjny ciecz-ciecz dwóch nie mieszających się wzajemnie cieczy - polarnej i niepolarnej. Jest to układ termodynamiczne nietrwały. Kinetycznie trwałe emulsje można jedynie otrzymać w obecności  emulgatora. Emulsja jest szczególnym przypadkiem  układu koloidalnego. 39

40 Piany Piana –  mieszanina, w której ośrodkiem rozpraszającym jest  ciecz a fazą rozproszoną  gaz. Powstawaniu piany sprzyja obecność substancji powierzchniowo czynnych (poroforów), które zmniejszają w cieczy jej  napięcie powierzchniowe  a zwiększają lepkość. Zastosowanie pian: jako środki czyszczące, jako środki gaśnicze oraz w procesach  flotacyjnych. Piana jest również wykorzystywana w trakcie produkcji  pianobetonu, gumy porowatej, szkła porowatego, porowatych tworzyw sztucznych itp. jednak nie pozostaje w gotowym wyrobie, jest jedynie nośnikiem pęcherzyków gazu. Istnieją również układy koloidalne w postaci pian stałych, które nazywa się często  aerożelami, gdzie ośrodkiem rozpraszającym gaz jest ciało stałe. Przykładem piany stałej jest  pumeks. 40

41 Zjawiska optyczne w środowisku morskim

42 Jaki kolor ma czysta woda morska?
… błękitny. Ale tylko w niewielkim stopniu jest ona odbiciem koloru nieba. Znacznie bardziej wpływają na nią procesy, jakie obserwujemy, gdy na niebie pojawia się tęcza. Na granicy dwóch różnych ośrodków – powietrza i wody – światło zmienia swój kierunek (załamuje się). Załamanie jest różnie w zależności od barwy. Gdy promień światła pada na wodę, to pochłania ona „czerwoną” część widma, powodując, że woda nabiera w naszych oczach granatowej barwy. Światło jest też tłumione przez rozpuszczone w wodzie sole, związki organiczne, rozmaite pyły, piasek. Już na pierwszy rzut oka jesteśmy w stanie ocenić przejrzystość wody morskiej. Do celów bardziej naukowych używa się krążka Secchiego.

43 KRĄŻEK SECCHIEGO Krążek Secchiego - skonstruowany w 1865 przez włoskiego astronoma ks. Pietro Angelo Secchiego przyrząd do pomiaru przezroczystości (mętności) wody. Składa się z białego (lub biało-czarnego) krążka opuszczanego na wyskalowanej linie lub pręcie. Odczyt głębkości, na której krążek przestaje być widoczny, wskazuje na stopień zmętnienia wody. 43

44 WADY KRĄŻKA SECCHIEGO Odczyty z krążka Secchiego nie dają dokładnych wyników; błędy powodować mogą takie czynniki, jak odblaski słońca na wodzie czy różnice w jakości wzroku dokonujących pomiaru, stąd też dokładne pomiary mętności wody przeprowadza się przy pomocy nefelometru. 44

45 NEFELOMETR Nefelometr  – przyrząd optyczny  służący do pomiaru natężenia światła rozproszonego przez  zawiesiny  w cieczach lub gazach. Umożliwia oznaczenie stężenia zawiesiny w  roztworze  oraz rozmiarów i masy jej cząstek. Używany jest także do badania atmosfery. Głównymi elementami przyrządu są źródło światła i  fotodetektor  ustawione w stosunku do siebie pod pewnym  kątem  różnym od 180° (najczęściej 90°). 45

46 Barwne zjawiska w środowisku morskim
Co się dzieje, jeśli promień białego światła pada pionowo na powierzchnię morza? Niewielka część światła zostanie odbita z powrotem, natomiast większość przeniknie w głąb wody. Ponieważ woda w niejednakowym stopniu przepuszcza promienie różnych barw będące składowymi światła białego, światło barwy czerwonej i żółtej zostanie dość silnie pochłonięte nawet przez cienkie warstwy wody, ale już niebieskie i fioletowe znacznie słabiej. Tak więc światło przenikające coraz głębiej nabiera wyraźnego zielonkawoniebieskiego koloru. W rzeczywistości to zjawisko komplikuje się, gdyż światło jest pochłaniane nie tylko przez cząsteczki wody, ale również przez substancje w niej rozpuszczone lub zawieszone. A w wodzie morskiej można znaleźć prawie wszystkie pierwiastki występujące na Ziemi. Oprócz soli, w morzu są rozpuszczone również substancje organiczne, które pochłaniają więcej energii świetlnej niż roztwory soli.

47 Pochłanianie światła przez wodę
Światło ulega również rozproszeniu w wodzie we wszystkich kierunkach najsilniej promienie niebieskie, najsłabiej czerwone. Ponadto w wodzie światło jest rozpraszane przez mikroorganizmy, przez zawiesiny nierozpuszczalnych minerałów, cząstki emulsji tłuszczu oraz przez wahania gęstości wody. Biegnące w głąb światło rozprasza się we wszystkie strony, pewna jego część także ku górze, wydostając się na powierzchnię. Właśnie to światło odgrywa szczególnie istotną rolę w zabarwieniu morza. Ponieważ promienie niebieskie są słabo pochłaniane przez wodę, natomiast silnie się w niej rozpraszają, zostają najszybciej skierowane w górę i dzięki niewielkiemu pochłanianiu nie osłabną tak bardzo jak promienie innych kolorów.

48 Co by było gdyby w morzach występowało tylko zjawisko rozpraszania lub tylko pochłaniania
Podczas nagrzewania się wody morskiej jej zdolność rozpraszająca wzrasta, a podczas ochładzania obniża się. Przyczyną tego jest rosnąca wraz z temperaturą rozpuszczalność gazów w wodzie. Tak więc "własną barwę" morza tworzą oba procesy - pochłanianie i rozpraszanie światła. Gdyby w morzu następowało tylko rozproszenie (bez odbicia), jego barwa byłaby mlecznobiała, ponieważ całe światło wpadające do wody musi w końcu z niej wyjść. Morze, w którym następowałoby tylko pochłanianie światła, w praktyce powinno być czarne jak atrament (na zewnątrz wychodziłyby tylko te promienie, które dosięgły dna i od niego się odbiły). Morza z wodami przezroczystymi mają przepiękny, intensywny niebieski kolor, natomiast z zamąconymi są niebieskozielone.

49 Plankton a kolor morza  Zielona barwa występuje w płytkich i przybrzeżnych wodach mórz szerokości umiarkowanych, a także w wodach polarnych. W sierpniu i wrześniu w Morzu Azowskim zazwyczaj kwitnie plankton. Z powodu jego obfitości woda jest wówczas zielona nawet w małej objętości, np. w wiadrze.

50 Falowanie i zachmurzenie a kolor morza
Jednak na barwę wody wpływa również inny czynnik, a mianowicie falowanie. Tutaj pochłanianie i odbijanie promieni zależy od charakteru fali. Powierzchnia morza przestaje być wtedy pozioma, a staje się falista. Wtedy promienie, zarówno słoneczne jak i z oka obserwatora, padają pod inny kątem na powierzchnię, wywołując wrażenie innego zabarwienia wody. Biel spienionej powierzchni to skutek znacznie większej ilości światła odbitego niż wychodzącego. Na zabarwienie wpływa również zachmurzenie nieba. Promienie słoneczne dochodzą do powierzchni morza już rozproszone i przefiltrowane przez chmury, obłoki czy krople wody z powietrza.

51

52 Kolor morza a szerokość geograficzna
Warto jeszcze pokazać, jak zmienia się kolor w zależności od szerokości geograficznej: W obszarach podzwrotnikowych wody mają kolor błękitny. Są one pozbawione planktonu i zawiesin. Biologowie nazywają takie wody „pustyniami morskimi." Barwa błękitna odpowiada tej długości fali światła, dla której stosunek rozpraszania do absorpcji osiąga maximum. W czystej wodzie przypada to na dl. 0,47 mikrometra (tabela 2). Największa część powierzchni oceanów ma barwę błękitną np. na Atlantyku od Bermudów do Madery i od Brazylii po wyspę świętej Heleny. Na północ od 40° szerokości geograficznej północnej występują wody zielonkawo-niebieskie. Stopniowo przechodzą w zielone np. wody kanału La Manche, Morza Północnego, Bałtyku. Zielona barwa przeważa w strefach brzegowych, płytkich morzach pobocznych, śródlądowych i z reguły w regionach polarnych. Zielonkawa barwa występuje w tzw. Upwellingach, ochładzających wybrzeża.

53 Kolorymetria  Kolorymetria - technika analityczna określania stężenia roztworów barwnych za pomocą wizualnego porównania intensywności barwy roztworu badanego z intensywnością barwy wzorca. W kolorymetrii wykorzystuje się liniową zależność absorpcji promieniowania widzialnego od stężenia roztworu . Uważana za metodę prostą, szybką i dokładną. Testy kolorymetryczne obejmują grupę testów paskowych i zestawów testowych – od pomiarów pH po analizę mętnych lub lekko zabarwionych próbek wody. Testy kolorymetryczne są uniwersalnym, szybkim i prostym narzędziem umożliwiającym niezwłoczną kontrolę badanych parametrów, zapewniają uzyskanie szybkich wyników, przy prostocie wykonania.

54 Skąd się wzięły kolorowe nazwy mórz?

55 Morze czerwone Morze Czerwone rzeczywiście czasem ma barwę czerwonawą. Przyczyna tego zjawiska leży w masowym pojawianiu się w warstwie powierzchniowej czerwono zabarwionego planktonu i alg. Czerwonawy odcień nadaje mu też czerwonofioletowa mgiełka pochodząca z pyłów nanoszonych od rozprażonych Słońcem okolicznych pustyń. Planktonowe sinice podobnie jak krwawe zachody Słońca potęgują ogólny efekt czerwonej barwy morza.

56

57 Morze żółte Wody o barwie żółtej i żółtobrunatnej występują w strefach przybrzeżnych. Barwy ich zależą od organicznych i nieorganicznych zawiesin niesionych przez rzeki, a nawet wiatry wiejące od strony lądu. Morze Żółte bogate jest w lessy i gliny dostarczane przez wielkie chińskie rzeki, głównie Jangcy.

58 Morze czarne Nieco inna jest przyczyna, której zawdzięcza swą nazwę Morze Czarne. Jest ono dość słone, a dzięki cieśninom Bosfor i Dardanele, wymienia wodę z dużo słodszym Morzem Śródziemnym. Wody powierzchniowe nie mieszają się w nim jednak z głębinowymi. Przy powierzchni zasolenie wynosi więc 18,3 promila, u dna dochodzi nawet do 22,5 promila (oznacza to, że na powierzchni w 1000 gramach wody rozpuszczonych jest 18,3 grama, a przy dnie nawet 22,5 grama substancji stałych). Dno Morza Czarnego przypomina więc sadzawkę ze stęchłą, niemieszaną i nienatlenioną wodą. Wydziela się w nim siarkowodór, który powoduje, że woda ma kolor czarny. 

59

60 Morze białe Morze Białe zawdzięcza swą nazwę mgłom, które je zakrywają przez większą część roku. W lecie woda osiąga w nim temperaturę dochodzącą do 15 stopni, zimą zaś spada do -1,6 stopnia Celsjusza. Wtedy właśnie morze spowite jest mgłami i już od końca sierpnia do maja kolejnego roku pokryte jest lodem. Najprawdopodobniej stąd właśnie pochodzi jego nazwa.

61 ciekawostki

62 Bruzdnica aleksandrium ostenfeldii posiada unikalną zdolność świecenia
Bruzdnica aleksandrium ostenfeldii posiada unikalną zdolność świecenia. Czasem zdarzają się jej masowe rozkwity wywołujące tzw. świecenie morza, zjawisko rzadko występujące w Polsce.

63 Iryzacja to tęczowe barwy powstające czasem na powierzchni przezroczystych ciał w wyniku interferencji światła. Obserwuje się je, jako mieniące się tęczowe plamy .

64 Morskie pustynie Wody morskie pozbawione planktonu są błękitne. Ponieważ plankton jest głównym składnikiem pożywienia ryb, w wodach błękitnych zwierząt jest niewiele. Dlatego biologowie takie wody nazywają "morskimi pustyniami". Występują one przede wszystkim na obszarach zwrotnikowych.

65 W Morzu Sargassowym, w środkowej części północnego Atlantyku, krążek Secchiego zanika na największej zaobserwowanej gdziekolwiek głębokości 66 m. Tamtejsza woda pod względem właściwości optycznych prawie nie różni się od wody destylowanej. W europejskich morzach krążek Secchiego staje się niewidoczny już na głębokości 25 m (Morze Czarne), a nawet 5-10 m (Morze Białe i Morze Bałtyckie).

66 BADANIE KOLORÓW MORZA

67 KTO PROWADZIŁ BADANIA NAD PRZYCZYNĄ RÓŻNYCH BARW WODY MORSKIEJ?
Jednoczesne badania przyczyny barw wód morskich podjęli Chandrasekhara Venkata Raman w Kalkucie i Wasilij Władimirowicz Szulejkin w Moskwie. Raman rozwiązał problem w przypadku Oceanu Indyjskiego z jego czystą przeźroczystą wodą u wybrzeży Zatoki Bengalskiej. Szulejkin zajmował się wodami przeźroczystymi w oceanach i mętnymi akwenami takimi, jak Morze Białe czy Bałtyk.

68 zadania

69 Odległość Słońca od Ziemi w przybliżeniu wynosi 150 mln km
Odległość Słońca od Ziemi w przybliżeniu wynosi 150 mln km. Wiedząc, że prędkość światła w próżni wynosi ok km/s oblicz, ile czasu potrzebuje światło, aby przebyć odległość Słońca do Ziemi. Dane: s = km v = s/t => t = s/v Rozwiązanie: t = km/ km/s = 500s ≈ 8 min Odpowiedź: Światło potrzebuje ok. 8 minut, aby przebyć odległość od Słońca do Ziemi.

70 Oblicz prędkość rozchodzenia się światła zielonego w alkoholu etylowym, jeżeli współczynnik załamania światła barwy zielonej w alkoholu wynosi 1, 3647. n=v₁/v₂ n= współczynnik załamania światła v₁=prędkość światła przed wpadnięciem do alkoholu v₂=prędkość światła po załamaniu n=1,3647 v₁= m/s v₂=? n=v₁/v₂ /:v₁ v₂=n/v₁ v₂=1,3647/ v₂=4,5522 Odp. Po załamaniu światło rozchodzi się w alkoholu etylowym z szybkością 4,5522 m/s 70

71 Nasze badania

72 Załamanie światła nalewany wody do szklanki WNIOSEK
wkładamy do niej ołówek, tak by jego część wystawała poza wodę obserwujemy ołówek w miejscu przejścia z powietrza do wody WNIOSEK Obraz ołówka w wodzie jest przesunięta względem obrazu ołówka w powietrzu. Nastąpiła zmiana kąta załamania w wyniku przejścia światła przez dwa ciała przejrzyste o różnych współczynnikach załamania.

73 Krążek newtona

74 wykonaliśmy krążek Newtona z papieru
nałożyliśmy jego środek na wiertło wiertarki włączyliśmy wiertarkę na duże obroty obserwujemy, co się dzieje z barwami na krążku WANIOSEK: Przy dużych prędkościach barwy na krążku Newtona „mieszają” się i widzimy odcienie szarości – proces przeciwny do rozszczepienia.

75 Sedymentacja wody z warty

76 pobraliśmy wodę z Warty (woda mocno zmącona po burzy)
nalewamy wodę do przezroczystego naczynia pozostawiamy naczynie bez ruchu na jedną dobę po ok. 24 godzinach obserwujemy wodę WNIOSEK: Większość większych osadów opadła na dno naczynia

77 Parzenie herbaTy W CIEPŁEJ WODZIE W ZIMNEJ WODZIE

78 do jednej szklanki wlewamy gorącą wodę, a do drugiej- zimną
do każdej szklanki wkładamy torebkę herbaty obserwujemy co się dzieje w każdej ze szklanek WNIOSKI: w obu szklankach woda wokół torebek zaczyna zabarwiać się; w szklance z gorącą wodą proces zachodzi szybciej parzenie herbaty zachodzi dzięki zjawisku dyfuzji dyfuzja w wyższych temperaturach zachodzi szybciej

79 Dyfuzja w gazach

80 wbijamy kadzidełko do naczynia z plasteliną
zapalamy kadzidełko obserwujemy, co się dzieje z dymem i jak rozprzestrzenia się zapach WNIOSKI: zapach czuć nawet kilkadziesiąt metrów od kadzidełka dym unosi się w powietrzu i jakby „rozpuszcza” w nim zachodzi zjawisko dyfuzji w gazach (cząsteczki dymu przemieszczają się, przy kadzidełku jest ich duże zagęszczenie, dlatego są widoczne)

81 wnioski

82 barwa to jedna z właściwości fizycznych wody morskiej
na barwę morza ma wpływ wiele czynników m.in. zjawiska optyczne, takie jak: załamanie, odbijanie, pochłanianie, rozproszenie i rozszczepienie promieni słonecznych zawiesiny i składniki organiczne (np. drobny plankton) zmieniają barwę wód na zielonkawą, czasem brunatną morza ciepłe mają mało planktonu, ich woda jest czysta, odbija i rozprasza promienie niebieskie, nadając mu kolor lazurowy kolor morza zależy również od charakteru fali (zmienia się kąt, pod którym patrzymy i kąt padania promienia) dostrzegamy zależność koloru morza od szerokości geograficznej na kuli ziemskiej „kolorowe” nazwy geograficzne wód mają często swoje przyrodnicze uzasadnienie

83 BIBLIOGRAFIA R. Kerrod, S. Holgate, Świat wokół nas, Świat Książki, Warszawa 2004 R. Machowina, Fizyka – to proste, EREMIS, Warszawa 2006 Ilustrowana encyklopedia ucznia. Fizyka i chemia, Świat Książki, Warszawa 2004 B. Saganowska, Fizyka i astronomia dla każdego, ZamKor, Kraków 2002 365 eksperymentów na każdy dzień, REA 2005 M. i R. Rozenbajgier, Fizyka dla gimnazjum cz. 3, ZamKor, Kraków 2003 l/

84 WYKONAWCY PROJEKTU Martyna Wiatrowska Damian Łabędzki Łukasz Kubicki
Dagmara Kinast Natalia Nowaczyk Ewelina Józefiak Wiktor Pietraszek Kacper Jędrysiak Julian Kasznia Jakub Sroka 84

85 Ola Klisik Agata Olczak Ewelina Łączna Michalina Kowalska Karolina Ożarek Patrycja Matuszczak Olaf Bergmann Krzysztof Michalczak Antek Mikołajczyk Maciej Ziemniewicz

86


Pobierz ppt "DANE INFORMACYJNE Nazwa szkoły:"

Podobne prezentacje


Reklamy Google