BIESZCZADZKI PARK NARODOWY

Prezentacja na temat: "BIESZCZADZKI PARK NARODOWY"— Zapis prezentacji:

1 BIESZCZADZKI PARK NARODOWY

2 HISTORIA Bieszczadzki Park Narodowy jest trzecim co do wielkości parkiem narodowym na terenie Polski. W chwili utworzenia w 1973 obejmował masyw Tarnicy, Krzemienia i Halicza, oraz podszczytowe partie Połoniny Caryńskiej o powierzchni zaledwie 59,55 km². Obszar parku był powiększany czterokrotnie w latach 1989, 1991, 1996 oraz Jednakże pojęcie "park narodowy" znane jest w polskich Bieszczadach znacznie wcześniej niż 1973 rok. Otóż od lat 50. XX wieku połoniny znajdowały się w zarządzie dyrektora Tatrzańskiego Parku Narodowego. Było to związane z poszukiwaniem nowych pastwisk dla podhalańskich owiec, którym ochrona ścisła łąk w TPN zabroniła wstępu na hale tatrzańskie. Obecnie w granicach BdPN znajduje się ogromna część tzw. polskich Bieszczadów Wysokich, a także kilka enklaw, z największą w dolinie górnego Sanu, gdzie Park przejął po kombinacie Igloopol łąki i nieużytki. W 1992 stał się częścią Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery "Karpaty Wschodnie".

3 CIEKAWOSTKI Obszar Bieszczadzkiego Parku Narodowego położony jest w Bieszczadach Zachodnich, które według Kondrackiego (1998) zaliczane są do Beskidów Wschodnich, będących najbardziej wysuniętą na zachód częścią Karpat Wschodnich. Według waloryzacji wykonanej dla polskich parków narodowych, Bieszczadzki Park Narodowy osiąga bardzo wysoką ocenę i lokuje się na trzecim miejscu po Tatrzańskim i Pienińskim PN. Walory przyrody sprawiają, że Bieszczadzki Park Narodowy znajduje się w grupie kilku polskich PN dobrze znanych poza granicami kraju (m.in. Znane są także: Białowieski PN, Biebrzański PN i Tatrzański PN) i jest wymieniony w literaturze światowej w grupie najciekawszych parków europejskich.

4 Zwierzęta Bieszczadzkiego
Parku Narodowego

5 Rak rzeczny ROZMIARY DORASTA DO 20 CM DŁUGOŚCI. BIOTOP
DZIKIE RZEKI,STRUMIENIE I JEZIORA O CZYSTEJ I BOGATEJ W TLEN WODZIE. UNIKAJĄ WÓD Z MULISTYMLUB ZABAGNIONYM DNEM. POKARM  GŁÓWNIE ROŚLINNOŚĆPODWODNA ZAWIERAJĄCE DUŻE ILOŚCI WAPNIA JAK MOCZARKA, ROGATEK, RAMIENICA, RDEST WODNY I GLONY.DRUGIE MIEJSCE W JADŁOSPISIE ZAJMUJĄ DROBNE WODNE BEZKRĘGOWCE JAK MAŁŻORACZKI, SKĄPOSZCZETY, WIOŚLARKI, CHRUŚCIKI, LARWY WODNYCH OWADÓW, MIĘCZAKI ORAZ MARTWE ZWIERZĘTA JAK ŚNIĘTE RYBY I INNA PADLINA. PEŁNIĄ WAŻNĄ ROLĘ CZYŚCICIELI DNA Z ROZKŁADAJĄCYCH SIĘ RESZTEK.

6 Traszka Traszka grzebieniasta to właściwie "żaba z ogonem". Podobnie jak żaby należy do płazów, a zatem zwierząt, którym do życia potrzebny jest i ląd, i woda. Delikatna i porowata skóra traszki musi być wilgotna, dlatego zwierzę nie może żyć w suchym środowisku. W okresie kiedy żyje na lądzie, traszka ukrywa się w dzień między wilgotnymi kamieniami lub pod zwalonymi pniami drzew, porośniętymi mchem. Z kryjówki wychodzi w nocy i wyrusza na polowanie przez wilgotną trawę i butwiejące liście. Wiosną, w porze tarła ryb, traszka powraca do wody, gdzie pozostaje do późnego lata. Traszka jest zwierzęciem zmiennocieplnym, dlatego aktywna jest tylko wówczas, kiedy temperatura jej ciała jest wystarczająco wysoka. W lecie warunek ten zazwyczaj jest spełniony. W zimie, kiedy temperatura spada, traszka popada w stan odrętwienia.

7 Żmija zygzakowata Jest to jedyny jadowity gad żyjący na terenie naszego kraju. Występuje na całej powierzchni Polski, do wysokości 2000 m n.p.m., a jej długość waha się od 55 do 60 cm .Tułów jest słabo oddzielony od głowy i ogona. Ubarwienie żmii może być różnorodne, dlatego warty zapamiętania jest fakt że brzuszna strona ciała, zazwyczaj jest jaśniej ubarwiona.

8 Ryś Podstawowym pokarmem tego drapieżnika są dzikie ssaki kopytne, głównie sarny (ok % wszystkich ofiar) i jelenie (20-30%), natomiast rzadziej drobniejsze zwierzęta (zające, gryzonie, ptaki). Z populacji jeleni rysie wybierają głównie osobniki młode i o słabej kondycji (zwykle cielęta), wśród saren nie stwierdzono takiej selekcji.

9 Wilk Wilk, nazywany często wilkiem szarym należy do ssaków a konkretnie do rodziny psowatych. Wilk jest zwierzęciem drapieżnym. Jego najczęstszym miejscem zamieszkania, są leśne ostępy, rozległe równiny, tereny podmokłe

10 Niedźwiedź Niedźwiedziami określa się zwierzęta należące do rodziny niedźwiedziowatych. Chociaż gatunków niedźwiedziowatych mamy obecnie na kuli ziemskiej osiem i są między nimi znaczące różnice, wszystkie są zwierzętami sporych rozmiarów (od kilkudziesięciu do nawet kilkaset kilogramów, w zależności od gatunku), masywnymi, o krótkiej szyi i wydłużonej głowie, ze szczątkowym ogonem.

11 Sarna Ogólna budowę ciała sarny można określić jako, wysmukłą. Głowa jest krótka, z profilu o zarysie zbliżonym do trójkąta. Pysk (gęba) zakończony jest dużymi, nieowłosionymi czarnymi nozdrzami (chrapami). Oczy (świece) z długimi rzęsami na górnej powiece, są brunatno czarne z podłużną, poziomo ustawioną źrenicą. Uszy (łyżki) mają kształt podłużnie owalny, a długość ich sięga 2/3 długości głowy. Szyja jest stosunkowo cienka, dłuższa od głowy. Tułów jest dosyć krępy. Ogon jest szczątkowy, prawie niezauważalny. Nogi (cewki) są wysokie i cienkie. Tylna para ma silniejszą budowę i jest w stawach skokowych mocno wygięta. Cewki zakończone są parą racic.

12 Dzik dzik jest typową zwierzyną leśną, choć rzadziej dziki w polskich lasach są spotykane niż na mokradłach czy bagnach. Wyglądem tylko z pozoru przypomina świnię domową - w przeciwieństwie do niej ma jednak znacznie lepiej rozwinięty przód i niższy zad. Gwizd jest długi, a słuchy mocno obrośnięte i stojące. Ogon w przeciwieństwie do świni domowej - jest prosty. Kolor sukni dzika jest zależna od pogody. Wyróżniamy zarówno czarną, jak i brunatną, brązową, siwą, a nawet łaciatą. Ciemniejsze kolory, jak w przypadku niemal wszystkich zwierząt, pojawiają się na skórze dzika zimą.

13 Jeleń wyróżniamy dwa gatunki jeleni – jelenia europejskiego ( nizinny i karpacki) oraz azjatyckiego. Jeleń europejski nizinny charakteryzuje się długim, walcowatym tułowiem niezbyt długą, proporcjonalną głową. Nogi są długie i zakończone racicami, na których znajdują się raciczki. W kłębie byk osiąga wielkość 150 cm, średnio – 130 cm, masa po wypatroszeniu waha się w granicach kg, to o ponad połowę więcej, niż masa łani. Suknia jelenia zmienia się latem i zimą. Podczas cieplejszej pory roku jest jaśniejsza - ceglastobrązowa, z kolei zimą – ciemnobrązowa.

14 Orzeł Przedni Orzeł przedni, gatunek dużego ptaka szponiastego z rodziny jastrzębiowatych zamieszkujący północną Afrykę, środkową Azję i Amerykę Północną w Europie. To jeden z najbardziej majestatycznych gatunków szponiastych. Upierzenie u osobników dorosłych całkowicie brązowe. Dziób żółty, czarno zakończony. Samice są większe od samców. W Polsce drugi co do wielkości (po znacznie częściej spotykanym bieliku) ptak drapieżny i największy przedstawiciel podrodziny orłów. Najsilniejszy europejski orzeł. Chwyta też gryzonie. Lokalnie wyspecjalizowany w polowaniu na konkretne ofiary. Pomimo mniejszych rozmiarów, w walce zwykle pokonuje większego od siebie bielika zwyczajnego. Gniazduje na niedostępnych półkach skalnych w górach oraz na drzewach na nizinach. W Polsce wokół takich miejsc należy wyznaczać strefę ochronną, ponieważ niepokojenie podczas lęgów stanowi poważne zagrożenie dla tego gatunku. Zazwyczaj przeżywa tylko jedno, starsze pisklę. W locie osiąga prędkość do 160 km/h, choć zwykle lata z prędkością znacznie mniejszą, średnio 48 km/h. W nurkowaniu z dużej wysokości osiąga prędkość do 320 km/h.

15 Orlik Krzykliwy Orlik krzykliwy jest wyraźnie mniejszy od orła przedniego, ale w porównaniu z myszołowem lub błotniakiem, to całkiem pokaźny ptak. Samice są zazwyczaj nieznacznie większe od samców. Rozpiętość skrzydeł okazałych samic osiąga ponad 160 cm, a długość ciała ok. 65 cm. Ważną cechą w sylwetce lecącego ptaka jest tendencja do wyginania części dłoniowej skrzydła ku dołowi. W ubarwieniu orlika krzykliwego dominują różne odcienie brązu, od ciemnobrunatnych lotek i sterówek, poprzez jasnobrązowe upierzenie tułowia i pokryw skrzydłowych po żółtobrązowy wierzch głowy. Jasny odcień pokryw i głowy jest ważną cechą odróżniającą orlika krzykliwego od typowo ubarwionych orlików grubodziobych. Szpony i nasada dzioba są jaskrawo żółto ubarwione. Młode pierwszoroczne ptaki są wyraźnie ciemniejsze od rodziców. Na końcach pokryw skrzydłowych i nadogonowych w pierwszej szacie występują wyraźne białe plamki.

16 Puszczyk Uralski Zamieszkuje pas tajgi od Półwyspu Skandynawskiego po północny Pacyfik . Wywodzi się z chłodnych rejonów Europy i Azji. Izolowane populacje na północy Karpat , w Starej Płaninie, Niemczech, Czechach, Węgrzech i na południu Alp są uznawane za relikt okresu lodowcowego. Europejską populację ocenia się na par lęgowych. Wyróżnia się 10 podgatunków. Południowa granica zasięgu przebiega przez lasy Mazur . W Polsce występuje nielicznie w górach południowo-wschodniej części kraju, w Karpatach, na Roztoczu, Zamojszczyźnie i Kielecczyźnie. Drugi człon łacińskiej nazwy gatunkowej uralensis pochodzi stąd, że osobnik schwytany i opisywany jako pierwszy pochodził właśnie z Uralu .

17 Wąż Eskulapa Wąż Eskulapa - gatunek niejadowitego węża z rodziny płazowatych. Wygląd-Największy wąż żyjący w Polsce i Europie Środkowej. Długość jego ciała może przekraczać 2 m, najdłuższy odnotowany osobnik mierzył 225 cm[2]. Samce są zwykle dłuższe od samic. Dorosłe osobniki są oliwkowo-brązowe. Głowa oraz ciało, z wyjątkiem brzucha, są brunatne lub oliwkowo-brunatne z wieloma małymi, jasnymi plamkami. Przednia część ciała zwykle jest jaśniejsza, a strona brzuszna słomkowa, czasem z ciemnymi plamkami. Pożywienie-Odżywia się myszami, małymi ssakami, jaszczurkami, jajami, pisklętami, małymi ptakami oraz małymi wężami. Czasem zjada też młode bezkręgowce. Nie jest jadowity. Polując na zdobycz chwyta ją pyskiem i owijając ciałem dusi a następnie połyka. Ciekawostka - W dawnych czasach był symbolem medyków. Obecnie również jest wykorzystywany jako symbol, np. pojawia się w logo.