Pobieranie prezentacji. Proszę czekać

Pobieranie prezentacji. Proszę czekać

Sankcje administracyjne

Podobne prezentacje


Prezentacja na temat: "Sankcje administracyjne"— Zapis prezentacji:

1 Sankcje administracyjne
Edyta Waryszak Katarzyna Glabisz Departament Prawa Gospodarczego Rządowe Centrum Legislacji Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

2 Sankcja administracyjna –pojęcie
Brak legalnej definicji sankcji administracyjnej Definicje sankcji administracyjnej w doktrynie Definicje sankcji administracyjnej w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

3 „Sankcja administracyjna to nakładane w drodze aktu stosowania prawa przez organ administracji publicznej, wynikające ze stosunku administracyjnoprawnego ujemne (niekorzystne) skutki dla podmiotów prawa, które nie stosują się do obowiązków wynikających z norm prawnych lub aktów stosowania prawa” „Sankcje administracyjne rozumiane są jako całokształt gwarancji prawnych, zabezpieczających realizację prawa, i należy je odnosić do wszystkich sytuacji, w których sprawca zachował się niezgodnie z treścią normy prawa, a nie wyłącznie do przypadków naruszenia obowiązku” J. Filipek „O definicji sankcji prawnej” Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

4 „W zaproponowanym ujęciu, zakładającym, że sankcja jest elementem/instytucją normy sankcjonującej, którą stosuje właściwy organ administracyjny, sankcja administracyjna to całokształt zinstytucjonalizowanych gwarancji stosowania norm prawa administracyjnego wynikających bezpośrednio z mocy ustawy albo polegających na możliwości posłużenia się przez podmioty prawa administracyjnego środkami prawnymi w metodzie działania prawa administracyjnego uruchamiającymi przewidzianą normami prawa odpowiedzialność prawną określonych podmiotów lub uruchamiającymi powstanie wobec nich niekorzystnej/ujemnej sytuacji prawnej i faktycznej – za niewykonanie obowiązków wynikających z ustawy/aktu stosowania prawa lub zachowanie sprzeczne z ustawą” I.Niżnik-Dobosz „Aksjologia sankcji w prawie administracyjnym” w Sankcje administracyjne – blaski i cienie, Wolters Kluwer, 2011 Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

5 W ujęciu rekomendacji sankcjami administracyjnymi są kary:
Rekomendacje Komitetu Ministrów Rady Europy nr R (91) 1 z dnia 13 lutego 1991 r. w sprawie sankcji administracyjnych W ujęciu rekomendacji sankcjami administracyjnymi są kary: których celem zasadniczym jest szeroko rozumiana represja, nakładane aktami administracyjnymi na osoby (fizyczne i prawne) z racji ich postępowania sprzecznego z obowiązującymi normami w formie grzywny czy też jakiegoś środka karnego, niezależnie od tego, czy ma on charakter pieniężny czy niepieniężny Nie wszystkie akty mające niekorzystne skutki dla adresatów Rekomendacja uznaje za sankcje. Z zakresu tego pojęcia Rekomendacja wyłącza sankcje egzekucyjne, sankcje dyscyplinarne, oraz sankcje uruchamiane w rezultacie postępowania karnego. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

6 Sankcja administracyjna w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego
Instytucja ta (kary administracyjnej …) bywa stosowana w prawie publicznym dla zmobilizowania podmiotów, na których ciążą obowiązki niepieniężne do terminowego i prawidłowego wykonania tych obowiązków z uzasadnienia orzeczenia TK z 1 marca 1994 r., U 7/93 Sankcje administracyjne są specyficzną formą odpowiedzialności prawnej polegającej na stosowaniu kar pieniężnych, które nie mają charakteru grzywny z uzasadnienia wyroku TK z 29 kwietnia 1998 r., K.17/97 Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

7 Istotą kary administracyjnej jest przymuszenie do respektowania nakazów i zakazów. Proces wymierzania kar pieniężnych należy zatem postrzegać w kontekście stosowania instrumentów władztwa administracyjnego. Kara ta nie jest konsekwencją dopuszczenia się czynu zabronionego, lecz skutkiem zaistnienia stanu niezgodnego z prawem, co sprawia, że ocena stosunku sprawcy do czynu nie mieści się w reżimie odpowiedzialności obiektywnej. z uzasadnienia wyroku TK z 15 stycznia 2007 r., P 19/06 Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

8 z uzasadnienia wyroku TK z 22 września 2009 r., SK 3/08
Cechą odróżniającą "karę" w rozumieniu przepisów karnych od "kary" - sankcji administracyjnej jest to, że ta pierwsza musi mieć charakter zindywidualizowany - może być wymierzana tylko, jeżeli osoba fizyczna swoim zawinionym czynem wypełni znamiona przestępstwa (wykroczenia, przestępstwa karnoskarbowego), natomiast ta druga może zostać nałożona zarówno na osobę fizyczną, jak i na osobę prawną, stosowana jest automatycznie, z tytułu odpowiedzialności obiektywnej i ma przede wszystkim znaczenie prewencyjne z uzasadnienia wyroku TK z 22 września 2009 r., SK 3/08 Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

9 Cechy odpowiedzialności z tytułu sankcji administracyjnych dotyczą:
Zakresu podmiotowego Odpowiedzialnością administracyjną mogą zostać objęte osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej podczas gdy odpowiedzialności za przestępstwo lub wykroczenie mogą podlegać tylko osoby fizyczne (odpowiedzialność za przestępstwo lub wykroczenie jest odpowiedzialnością osobistą) Winy W przypadku odpowiedzialności administracyjnej nie obwiązuje zasada domniemania niewinności - wystarczy samo naruszenie normy sankcjonowanej (koncepcja winy obiektywnej) „Obiektywna koncepcja odpowiedzialności administracyjnej przypomina anglosaską koncepcję stricte liability, nie jest odpowiedzialnością absolutną, tzn. że naruszający przepisy może zwolnić się od odpowiedzialności, jeżeli wykaże, że uczynił wszystko, czego można było od niego rozsądnie wymagać, aby do naruszenia przepisów nie dopuścić”. z uzasadnienia wyroku TK z dnia 4 lipca 2002 r., P 12/01 Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

10 Rodzaju dolegliwości W przypadku odpowiedzialności administracyjnej nie ma możliwości ustanowienia zagrożenia dotykającego sfery wolności osobistej jednostki (pozbawienie wolności, ograniczenie wolności) Zakresu kontroli W przypadku sankcji administracyjnych sądową kontrolę sprawują sądy administracyjne, co istotnie wpływa na jej zakres. Zgodnie z art. 184 Konstytucji RP sądy administracyjne zostały ograniczone jedynie do kontroli działalności administracji publicznej. Dopuszczalność zastosowania szczególnych rozwiązań ustawowych co do wyboru modelu kontroli sądowej. „To jaki sąd orzeka w konkretnych sprawach, jest kwestią wyborów o charakterze ustrojowo-organizacyjnym, a nie materialnoprawnym (…). Z treści art. 45 ust. 1 i art. 42 Konstytucji nie wynika, że w odniesieniu do wszelkich spraw istnieje możliwość czy też konieczność automatycznego podporządkowania ich kognicji konkretnego rodzaju sądu. Rozstrzygnięcie tego problemu należy bez wątpienia do kompetencji ustawodawcy. Ważne jest, aby ze względu na charakter sprawy był to sąd najbardziej odpowiedni do przeprowadzenia i wydania rozstrzygnięcia (…)” z uzasadnienia wyroku TK z 4 lipca 2002 r., P 12/01 Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

11 Brak ogólnych zasad dotyczących sankcji administracyjnych
W przeciwieństwie do prawa karnego brak w prawie administracyjnym regulacji ogólnej normującej pojęcie sankcji administracyjnej, zasady odpowiedzialności, ustanie karalności z uwagi na upływ czasu, sposób formułowania sankcji administracyjnych, Brak jednolitych kryteriów nakładania sankcji administracyjnej przez organy administracji publicznej, w tym przesłanek wymiaru sankcji sprawia trudności nie tylko organom administracji, ale również sądom Analiza orzecznictwa sądowego wskazuje, że w przypadku braku ustawowych przesłanek wymiaru kary sądy administracyjne nie dysponują wystarczająco precyzyjnymi narzędziami, aby dokonać prawidłowej oceny wysokości wymierzonej kary – konieczne wówczas staje się odwołanie do zasad ogólnych prawa i postępowania administracyjnego oraz celu ustawy, w której normę zawierającą sankcję ustanowiono Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

12 Stanowisko Rzecznika Praw Obywatelskich
Ostatnio RPO zajął w tej sprawie stanowisko w wystąpieniu skierowanym do Ministra Administracji i Cyfryzacji 29 stycznia 2013 r. (dostępne na stronie Za niezbędne Rzecznik uznaje podjęcie działań zmierzających do nowelizacji Kodeksu postępowania administracyjnego i wprowadzenia do polskiego systemu prawa jednolitych zasad ogólnych odnoszących się do wymierzania kar administracyjnych Wśród regulacji, które powinny zostać wprowadzone do porządku prawnego i znajdować zastosowanie do wszelkich kar administracyjnych Rzecznik wskazuje m.in: legalną (ustawową) definicję sankcji administracyjnej oraz administracyjnej kary pieniężnej, zunifikowane zasady wymiaru administracyjnej kary wprowadzenie instytucji ekskulpacji w przypadku zaistnienia okoliczności spowodowanych siłami wyższymi W 2008 r. RPO przedstawił projekt ustawy – Przepisy ogólne prawa administracyjnego regulujący m.in. zasady wymierzania kar administracyjnych Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

13 RPO zwraca uwagę, że: Sygnalizowane problemy i wątpliwości trzeba postrzegać na tle Rekomendacji Komitetu Rady Europy nr R (91) 1 z dnia 13 lutego 1991 r. W świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka kształtującego się na podstawie art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (EKPC) pojęcie „sprawa karna” jest rozumiane szeroko, Trybunał jest bowiem przeciwnikiem rygorystycznej interpretacji tego pojęcia i dąży do szerokiego stosowania gwarancji procesowych zawartych w Konwencji. Postępowanie przed organem administracji, które może być zakończone nałożeniem poważnej kary, powinno, co do zasady, spełniać wszystkie standardy procesowe przewidziane w świetle art. 6 EKPC dla postępowań, w których rozstrzygane są zarzuty karne Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

14 Dlaczego polski prawodawca „wybiera” sankcje administracyjne
Uproszczony tryb i mniejsze koszty uruchomienia sankcji administracyjnych Szybkość zastosowania sankcji administracyjnych Uwolnienie się spod rygorów właściwych dla prawa karnego (organ nie musi szukać dowodów na zawinienie; ewentualnie brak winy musi wykazać podmiot w stosunku do którego ma być zastosowana sankcja) Brak skuteczności /efektywności procedur karnych w ściganiu w niektórych rodzajów czynów (przykład: depenalizacja niektórych czynów godzących w polski rynek kapitałowy – ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi) „Słabość” ustawy z dnia 28 października 2002 r. o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary (pociągnięcie do odpowiedzialności tych podmiotów jest uwarunkowane uprzednią odpowiedzialnością osób fizycznych, ustawa nie reguluje odpowiedzialności za wykroczenia, przyjęty model niweczy prawo podmiotów do skutecznej obrony) Europeizacja polskiego prawa i konieczność określania sankcji w prawie krajowym Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

15 Rodzaje sankcji administracyjnych
Pozbawienie lub ograniczenie uprawnień (pozwolenia, zezwolenia, koncesji, licencji) art. 17 ustawy z dnia 29 listopada 2000 r. o obrocie z zagranicą towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa (cofnięcie lub zmiana zezwolenia na obrót towarami o znaczeniu strategicznym) art. 166 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (cofnięcie zezwolenia na prowadzenie rynku pozagiełdowego) art. 41 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (cofnięcie lub zmiana koncesji) Nakaz (zakaz) określonego działania art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (nakaz rozbiórki obiektu budowlanego lub jego części) art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (zakaz dokonania koncentracji przedsiębiorców). Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

16 Kary pieniężne (opłata podwyższona, kara pieniężna, grzywna, opłata sankcyjna, kwota dodatkowa, dodatkowe zobowiązanie podatkowe) art. 89b ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dodatkowe zobowiązanie podatkowe) art. 4 ust. 3 pkt 2, art ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze (opłata podwyższona za wydobywanie kopalin) art. 56 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (kary pieniężne) art. 209 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (kary pieniężne) Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

17 Przykłady sankcji administracyjnych, które w ocenie Trybunału Konstytucyjnego mają również charakter represyjny Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

18 Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 18 listopada 2010 r., P29/09
Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych Art. 24. 1. W razie nieopłacenia składek lub opłacenia ich w zaniżonej wysokości, Zakład może wymierzyć płatnikowi składek dodatkową opłatę do wysokości 100 % nieopłaconych składek. Od decyzji w sprawie wymierzenia dodatkowej opłaty przysługuje odwołanie do sądu według zasad określonych w art. 83. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 18 listopada 2010 r., P29/09 Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

19 ustawa z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej
art. 52 ust. 2 w związku z art. 90a ust. 2 pkt 1 Art  Fundusz ma prawo wystawiania tytułu wykonawczego w rozumieniu przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w zakresie egzekucji opłaty, o której mowa w art. 90e ust. 1. Art. 90e. 1.Osoba fizyczna lub prawna, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia, o którym mowa w art. 4, zgodnie z ogólnymi warunkami tego ubezpieczenia, jest obowiązana wnieść opłatę. 2. Należności z tytułu opłaty, o której mowa w ust. 1: 1) podlegają egzekucji w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji Wyrok Trybunału Konstytucyjnego 18 kwietnia 2000 r., K 23/99 Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

20 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
Charakter prawny i istota sankcji za naruszenie reguł określonych na gruncie ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów są zróżnicowane: Reguły materialnoprawne adresowane do przedsiębiorców: art. 6 – zakaz porozumień ograniczających konkurencję art. 9 – zakaz nadużywania pozycji dominującej na rynku art. 13 – obowiązek zgłoszenia organowi administracji zamiaru określonych koncentracji (tj. połączenia przedsiębiorców, przejęcia bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad innym przedsiębiorcą, utworzenia wspólnego przedsiębiorcy, nabycia części mienia innego przedsiębiorcy – o ile obrót uczestniczących przedsiębiorców przekracza ustawowe progi) art. 24 – zakaz praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów Sankcja cywilna – art. 6 ust. 2 i art. 9 ust. 3 – w postaci nieważności w całości lub w części antykonkurencyjnych porozumień oraz czynności prawnych będących przejawem nadużywania pozycji dominującej Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

21 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
W przypadku stwierdzenia naruszenia zakazów określonych w art. 6, art. 9 (lub równolegle również w art. 101 ust. 1 i 102 TFUE) lub art. 24 ustawy nakaz zaniechania określonych praktyk (decyzje na podstawie art. 10, art. 12 i art. 26) W przypadku istotnego ograniczenia konkurencji na rynku, w szczególności przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej zakaz dokonania koncentracji – (decyzja na podstawie art. 20 ust. 1) Możliwość wydania decyzji zobowiązującej do wykonania określonych zobowiązań, spełnienia określonych warunków w przypadku uprawdopodobnienia w toku postępowania, że został naruszony zakaz z art. 6 lub art. 9 (nałożenie obowiązków informacyjnych) bądź stosowanie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów – możliwość uchylenia i wydania orzeczenia co do istoty (art. 12, art. 28) W przypadku zgody na dokonanie koncentracji (zgoda warunkowa art. 19) Możliwość nakazania podziału, zbycia całości lub części majątku przedsiębiorcy, zbycia udziałów lub akcji, rozwiązania spółki W przypadku dokonania koncentracji i braku możliwości przywrócenia konkurencji w inny sposób (art. 21) Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

22 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
Sankcje administracyjne o charakterze prewencyjnym (zniechęcenie podmiotów do naruszania przepisów ustawy) Funkcja – zapewnienie efektywności i skuteczności prawa ochrony konkurencji i konsumentów Teza: decyzja Prezesa UOKiK nakazująca zaniechanie stosowania praktyki powinna wyrażać ten obowiązek jak najbardziej precyzyjnie, bez niedomówień i możliwości różnej interpretacji. Oznacza to, że szczególnie zarzucana przedsiębiorcy przez organ praktyka musi być precyzyjnie określona (przede wszystkim w sentencji decyzji, a następnie wyjaśniona w uzasadnieniu), tak aby nie było wątpliwości, na czym ma polegać zaniechanie jej stosowania, innymi słowy, aby możliwe było wykonanie decyzji wyrok Sądu Antymonopolowego. z dnia 13 sierpnia 2001 r., XVII Ama 95/00, LEX nr Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

23 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
Kary pieniężne Art. 106 ust. 1 - nakładane na przedsiębiorców za umyślne lub nawet nieumyślne naruszenie prawa materialnego (naruszenie zakazów, dokonanie koncentracji bez zgody organu, stosowanie praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów) fakultatywne – rozstrzygnięcie czy nałożyć karę na przedsiębiorcę, jak i w kwestii jej wysokości leży w sferze uznania administracyjnego wysokość kary pieniężnej określa się jako procent przychodu ukaranego przedsiębiorcy, przy czym górny pułap ustalony na poziomie 10% przychodu uzyskanego w roku poprzedzającym rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary (nie jest istotna rentowność prowadzonej działalności), jeśli brak przychodu maksymalny pułap kary - dwustukrotność przeciętnego wynagrodzenia Teza: Uznanie administracyjne nie oznacza dowolności w wymierzaniu kar – uzasadnienie każdej decyzji nakładającej karę powinno zawierać wskazanie, dlaczego kara została nałożona i co zdecydowało o jej wysokości, wraz z dokładnym wskazaniem okoliczności obciążających i łagodzących. Jeżeli w jednej decyzji nakłada się więcej niż jedną karę pieniężną, to każde takie rozstrzygnięcie powinno być indywidualnie uzasadnione. Uzasadnienie jest istotne z punktu widzenia prawa przedsiębiorcy do obrony, bowiem umożliwia mu sporządzenie odwołania od decyzji, wreszcie ma ono znaczenie z punktu widzenia kontroli prawidłowości tego rozstrzygnięcia w toku procedur odwoławczych. M. Król-Bogomilska (w:) T. Skoczny (red.) Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów, Komentarz, Wydawnictwo CH. Beck, 2009 r. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

24 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
Sankcje te: pełnią funkcję represyjną (są formą dolegliwości majątkowej związanej z naruszeniem przepisów ustawy), ich celem jest zdyscyplinowanie do przestrzegania norm ustawowych, i odstraszenie zarówno ukaranego przedsiębiorcy (szczególne) jak i innych przedsiębiorców (ogólne) przed naruszeniem (w tym ponownym) zakazów ustanowionych w prawie ochrony konkurencji SN zdefiniował w jednym z orzeczeń również szczególną funkcję tej sankcji: „Jest to bowiem kara o charakterze represyjno-wychowawczym, nakładana z uwzględnieniem wszelkich okoliczności łagodzących i obciążających ujawnionych w sprawie. Nakładana i wykonywania jest ona w celu zachowania i przestrzegania obowiązującego porządku prawnego z uzasadnienia wyroku SN z 24 kwietnia 1996 r. I CRN 49/96 Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

25 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
art. 106 ust. 2 – kary pieniężne nakładane na przedsiębiorców za różnego rodzaju umyślne lub nieumyślne naruszenia proceduralne: odmowa przekazania informacji lub przekazanie informacji wadliwych brak współdziałania w toku kontroli (który należy odczytywać w powiązaniu z obowiązkami kontrolowanego – umożliwienie wstępu na grunt oraz do budynków, lokali lub innych pomieszczeń, środków transportu oraz udostępnienie akt, ksiąg i wszelkiego rodzaju dokumentów lub innych nośników informacji), maksymalna wysokość kary pieniężnej określona poprzez kwotowe wskazanie górnej granicy kary ( euro) funkcja porządkowa w celu przymuszenia (zdyscyplinowania) służącego zapewnieniu niezakłóconego przebiegu postępowań prowadzonych przez Prezesa UOKiK fakultatywne Teza: Kary z tytułu przekazania informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd mogą być nałożone, o ile informacje lub dane, które okazały się w ten czy innych sposób wadliwe, dotyczyły okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (w tym znaczeniu, że gdyby organ oparł się na tych informacjach, to istniałoby ryzyko wydania błędnego orzeczenia” Eugeniusz Piontek, Cezary Banasiński(red.) Komentarz do ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, Lexis Nexis, 2009 r. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

26 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
Art. 107 – kary pieniężne nakładane na przedsiębiorców w celu przymuszenia do wykonania rozstrzygnięć (postanowień lub decyzji) organu albo wyroków sądowych: dotyczą enumeratywnie wyliczonych orzeczeń Prezesa UOKiK oraz wyroków SOKiK, Sądu Apelacyjnego i SN w sprawach praktyk ograniczających konkurencję, praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów i w sprawach koncentracji, warunkiem nałożenia kary jest wykonalność orzeczenia Prezesa UOKiK bądź wyroku sądowego, fakultatywne, nakładane za każdy dzień zwłoki w wykonaniu przez przedsiębiorcę orzeczeń, maksymalna wysokość kary określona kwotowo przez wskazanie górnego poziomu stawki dziennej kary ( euro), obowiązek wskazania daty początkowej i końcowej okresu, w którym wystąpiła zwłoka, możliwe ponowne nałożenie w przypadku gdy pomimo nałożenia kary orzeczenie nadal nie jest wykonywane mają charakter represyjny (odpłata za opóźnienie w wykonaniu orzeczeń) i stanowią swego rodzaju grzywnę w celu przymuszenia Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

27 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
art. 108 – nakładane na osoby fizyczne za umyślne lub nieumyślne naruszenia natury proceduralnej, fakultatywne: art. 108 ust na osoby pełniące funkcje kierownicze lub zarządcze u przedsiębiorcy za: niewykonanie decyzji, postanowień lub wyroków, o których mowa w art. 107, niezgłoszenie zamiaru koncentracji, nieudzielenie informacji lub udzielenie nierzetelnych lub wprowadzających w błąd informacji żądanych przez Prezesa UOKiK art. 108 ust. 2 – różne przypadki, gdy kara, o której mowa w ust. 1 może być nałożona na osobę fizyczną osobę upoważnioną przez kontrolowanego przedsiębiorcę do reprezentowania go w toku czynności kontrolnych, posiadaczy lokali mieszkalnych, pomieszczeń, środków transportu, w których prowadzone jest przeszukanie – za: nieudzielenie, udzielenie nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji żądanych przez Prezesa UOKiK brak współdziałania w toku kontroli prowadzonej w ramach postępowania, świadka za nieuzasadnioną odmowę zeznań (o ile brak przesłanek do odmowy zeznań zgodnie z art. 261 Kpc, do pozostałych przypadków niesubordynacji świadka zastosowanie znajdą przepisy Kpc, a nie ustawy) Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

28 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
Zgodnie z doktryną pojęcie „osoba pełniąca funkcje kierowniczą lub wchodząca w skład organu zarządzającego”, o której mowa w art. 108 ust. 1: „(…) należy rozpatrywać przez pryzmat funkcji pełnionych przez daną osobę w strukturach przedsiębiorcy, zakładając jednocześnie, że ustawodawcy nie chodziło o objęcie zakresem zastosowania omawianego przepisu wszelkich osób, które pełnią jakiekolwiek funkcje kierownicze (np. kierownika działu), ale jedynie tych osób, które mają rzeczywisty wpływ na zarządzanie przedsiębiorcą, a tym samym, to w ich kompetencjach mieści się podejmowanie decyzji, których realizacja przekłada się na naruszenie przepisów prawa” „(…) ustalenie, iż dana osoba mieści się w zakresie podmiotowym zastosowania komentowanego przepisu nie jest wystarczające do nałożenia na nią kary pieniężnej. Konieczne jest bowiem również ustalenie, że to właśnie danej osobie można przypisać odpowiedzialności za działanie, które podlegać ma karze”. Aleksander Stawicki, Edward Stawicki (red.) Komentarz do ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, Wolters Kluwer, 2010 r. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

29 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
art kara pieniężna może zostać nałożona w maksymalnej wysokości do 50-krotności przeciętnego wynagrodzenia decyzja organu ma charakter uznaniowy zarówno co do zasadności nałożenia kary jak i jej wysokości ma zasadniczo charakter komplementarny w stosunku do sankcji odnoszących się do katalogu zachowań, za które może zostać ukarany przedsiębiorca na podstawie art. 106 lub 107 funkcja prewencyjno-represyjna art kryteria wymiaru kar pieniężnych, o których mowa w art. 106 – 108 ustawy, to w szczególności: okres, stopień oraz okoliczności naruszenia uprzednie naruszenie przepisów ustawy Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

30 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
Przesłanki uniemożliwiające nałożenie kary pieniężnej przez Prezesa UOKiK na przedsiębiorcę za naruszenia materialnoprawne: art. 93 i 105 (zakaz wszczęcia postępowania jeśli od końca roku, w którym zaprzestania praktyki upłynął rok (przedawnienie „karalności”), art. 12 i art. 128 – wydanie decyzji zobowiązaniowych, art. 109 ust. 1 – przewidujący odstąpienie od wymierzenia kary wskutek zastosowania programu łagodzenia kar pieniężnych wobec pierwszego „w kolejce” wnioskodawcy – przedsiębiorcy uczestniczącego w antykonkurencyjnym porozumieniu (po spełnieniu określonych ustawą warunków) Przesłanki uniemożliwiające wymierzenie przedsiębiorcy kary pieniężnej w pełnej wysokości: zastosowanie wobec przedsiębiorcy przepisu art. 109 ust. 2 i 3 – przewidującego obniżenie kary pieniężnej w ramach programu łagodzenia kar – w przypadku uczestników antykonkurencyjnych porozumień. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

31 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
Orzecznictwo sądowe uściśla przesłanki miarkowania wysokości kary pieniężnej: „wina (umyślna lub nieumyślna) – „faktyczna wysokość kary musi być, w pierwszym rzędzie, odzwierciedleniem winy, z jaką związane jest naruszenie zakazu” – wyrok SOKiK z 24 maja 2006 r. XVII Ama 17/05 „potencjał ekonomiczny przedsiębiorcy dopuszczającego się naruszenia oraz wysokość korzyści, jakie osiągnął z nielegalnej praktyki” – wyrok SN z 24 kwietnia 1996 r. I CRN 49/96 „wysokość kary powinna również pozostawać w rozsądnym stosunku do zagrożenia publicznoprawnego wywołanego stosowaniem praktyki ograniczającej konkurencję” „kara powinna odzwierciedlać stopień naruszenia interesu publicznego – wyrok Sądu Antymonopolowego z 1 marca 1995 r. XVII Amr 63/94, wyrok SOKiK XVII Ama 17/05 „rodzaj czy typ przedsiębiorcy nie ma wpływu na wysokość kary pieniężnej” – wyrok Sądu Antymonopolowego z 28 czerwca 1995 r. XVII Amr 14/95 Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

32 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
Podejście doktryny i orzecznictwa co do charakteru postępowania, w którym nakładane są kary pieniężne wymierzane na podstawie ustawy nie jest jednolite. Na uwagę zasługują w szczególności: pogląd wyrażony przez SN po raz pierwszy w wyroku z dnia 14 kwietnia 2010 r. III SK 1/10 – SN podtrzymał, co prawda, swoje wcześniejsze stanowisko, zgodnie z którym „kary pieniężne nakładane przez organy regulacji rynku nie mają charakteru sankcji karnych, niemniej SN uznał, że w zakresie, w jakim dochodzi do wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej, zasady sądowej weryfikacji prawidłowości orzeczenia organu powinny odpowiadać wymogom analogicznym do tych, jakie obowiązują sąd orzekający w sprawie karnej. Dodatkowo SN stwierdził, że w sprawach, w których organ regulacji (w tym także Prezes UOKiK) nakłada na przedsiębiorców dolegliwą sankcję finansową istnieje potrzeba zapewnienia wyższego poziomu sądowej ochrony praw tych przedsiębiorców, co wynika z nałożonej na Polskę konieczności zapewnienia w krajowym porządku prawnym skuteczności postanowień EKPC” Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

33 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
Powyższy pogląd potwierdził Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 4 lipca 2012 r. VI ACa 202/12 „Postępowania z zakresu prawa konkurencji, w których nakładane są kary pieniężne, są „postępowaniami karnymi”, przynajmniej w rozumieniu Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Zarówno na organie antymonopolowym, jak i na sądach rozpatrujących odwołania od jego decyzji spoczywa obowiązek zapewnienia bardzo wysokiego standardu ochrony praw przedsiębiorców, którym zarzuca się naruszenie przepisów ustawy. W sprawach karnych w rozumieniu art. 6 EKPC konieczne jest przyjmowanie bardzo wysokich standardów oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a w szczególności wątpliwości rozstrzygać należy na korzyść przedsiębiorcy” Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

34 Szczególny model sankcji w prawie ochrony konkurencji
Wnioski: sankcje (kary pieniężne) przewidziane ustawą mają głównie funkcję represyjną, decyzja o nałożeniu kary (na przedsiębiorcę i osobę fizyczną), jak i co do jej wymiaru leży w sferze uznania administracyjnego, o bezprawności działania decyduje całokształt okoliczności konkretnego stanu faktycznego– wyrok SN z 8 marca 2002 r. I PKN 267/20001 przy określaniu wysokości kary pieniężnej organ powinien przede wszystkim kierować się wytycznymi zawartymi w art. 111 oraz stopniem naruszenia przez podmiot „karany” interesu publicznego, kwestia zawinienia jest elementem wpływającym na wysokość kary pieniężnej, a nie jej zastosowanie (nałożenie) – wyrok SN z 21 kwietnia 2011 r. III SK 45/10, brak jednolitości w ocenie charakteru prawnego oraz istoty kar pieniężnych nakładanych na podstawie ustawy (doktryna i orzecznictwo) Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

35 Budowa przepisu zawierającego sankcję administracyjną
Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

36 Art. 42 Konstytucji RP jako wzorzec kontroli
1. Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto dopuścił się czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Zasada ta nie stoi na przeszkodzie ukaraniu za czyn, który w czasie jego popełnienia stanowił przestępstwo w myśl prawa międzynarodowego. 2. Każdy, przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania. Może on w szczególności wybrać obrońcę lub na zasadach określonych w ustawie korzystać z obrońcy z urzędu. 3. Każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

37 (z uzasadnienia wyroku TK z 7 lipca 2009 r, K13/08)
„Nie ma (…) podstaw, a niejednokrotnie faktycznych możliwości, by rozciągać treść tej normy konstytucyjnej na wszelkie postępowania, w których stosowane są jakiekolwiek środki przewidujące dla adresata orzeczenie sankcje i dolegliwości.” (z uzasadnienia wyroku TK z 7 lipca 2009 r, K13/08) „W ocenie Trybunału konstytucyjnego znaczenie tego pojęcia (odpowiedzialności karnej) nie może być ustalane poprzez odwołanie się do obowiązującego ustawodawstwa, w przeciwnym przypadku analizowany przepis utraciłby swoje znaczenie gwarancyjne. Z tego względu należy przyjąć, że zakres stosowania art. 42 Konstytucji obejmuje nie tylko odpowiedzialność karną w ścisłym tego słowa znaczeniu, a więc odpowiedzialność za przestępstwa, ale również inne formy odpowiedzialności prawnej związane z wymierzaniem kar wobec jednostki. Przedstawione zasady konstytucyjne obejmują różne dziedziny prawa represyjnego, w tym m.in. prawo wykroczeń.” (z uzasadnienia do wyroku TK z 8 lipca 2003r, P 10/02) Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

38 (…) w polskim systemie prawnym nasila się tendencja do gwarantowania przestrzegania różnych obowiązków o charakterze publicznym, w tym głównie - daninowym, za pomocą sankcji ekonomicznych, nazywanych w różny sposób (np. dodatkowa opłata, dodatkowe zobowiązanie podatkowe, opłata z tytułu niedopełnienia obowiązku zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia), ale z reguły bez użycia słowa "kara". Sankcje te są wymierzane w trybie pozasądowym, chociaż z reguły ich stosowanie podlega sądowej kontroli co do legalności. Trybunał Konstytucyjny uznaje za zasadne skrupulatne ocenianie tych sui generis karnych mechanizmów prawnych ze względu na wzorce konstytucyjne dotyczące szeroko pojętej odpowiedzialności o charakterze represyjnym. z uzasadnienia do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 18 listopada 2010 r., P 29/09 Wniosek: art. 42 Konstytucji może być odpowiednio stosowany jako wzorzec kontroli do sankcji administracyjnych o charakterze represyjnym Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

39 art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP jako wzorce kontroli konstytucyjności sankcji administracyjnych Punkt wyjścia w rozważaniach Trybunału Konstytucyjnego stanowi zazwyczaj ustalenie charakteru prawnego danej sankcji (np. opłaty manipulacyjnej, opłaty podwyższonej czy kary pieniężnej). Tylko stwierdzenie, że konkretna sankcja ma wyłącznie charakter sankcji karnej, obligowałoby do zastosowania zasad wyrażonych w art. 42 Konstytucji, w tym zasady domniemania niewinności (zob. np. wyrok z 4 lipca 2002 r., sygn. P 12/01 i wyrok z 24 stycznia 2006 r., sygn. SK 52/04). Także w piśmiennictwie zwraca się uwagę na wykształcenie przez Trybunał Konstytucyjny pewnych wzorców badania instytucji sankcji administracyjnych. Problem ten rozważany był przede wszystkim na płaszczyźnie zasady demokratycznego państwa prawnego, a zwłaszcza wywodzonej z niej zasady zaufania do prawa i sprawiedliwości. Trybunał konsekwentnie przestrzega zasady, że nakładanie sankcji administracyjnych to materia ustawowa, że władcza ingerencja w prawa i wolności musi być rozważana w odniesieniu do zasady proporcjonalności, że nałożenie sankcji musi podlegać sądowej kontroli z uzasadnienia wyroku TK z 15 stycznia 2007 r., P19/06 Wniosek: wzorcem dla sankcji typowo administracyjnych (niemających charakteru represyjnego) nie może być art. 42 Konstytucji Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

40 Materia normy represyjnej - czy tylko w ustawie
„Niesporne jest też, w świetle konstytucyjnego podziału materii pomiędzy ustawy a akty wykonawcze, że podstawowe elementy zarówno czynu jak i kary muszą być określone w samej ustawie, a nie mogą być - w sposób blankietowy - pozostawione do unormowania w akcie wykonawczym. Trybunał Konstytucyjny jest zdania, że powyższe konstytucyjne wymagania pod adresem przepisów karnych należy odnosić do wszystkich przepisów o charakterze represyjnym (sankcjonująco-dyscyplinującym), a więc do wszystkich przepisów, których celem jest poddanie obywatela jakiejś formie ukarania czy sankcji" (orzeczenie z 1 marca 1994 r., U. 7/93, OTK w 1994 r., cz. I, s. 41). Trybunał Konstytucyjny podkreślał, że "ustawowe sformułowanie przepisów karnych (represyjnych) musi w sposób zupełny odpowiadać zasadzie określoności (orzeczenie z 26 kwietnia 1995 r., K. 11/94, OTK w 1995 r., cz. I, s. 137).” (z uzasadnienia do wyroku TK z dnia 8 lipca 2003r, P 10/02) Wniosek: Trybunał nie wykluczył możliwości dookreślenia treści normy represyjnej w drodze aktu podustawowego Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

41 Warunki dopuszczalności zamieszczenia elementów normy represyjnej w akcie podustawowym
Dookreślenie normy represyjnej w akcie podustawowym nie może: wykraczać poza delegację ustawową zastępować samej ustawy, która w sferze prawa represyjnego stanowi wyłączną formę typizacji czynu i kary dotyczyć ram typu czynu sankcjonowanego i ram grożącej za niego kary (z uzasadnienia orzeczeń TK P7/98, K23/99) Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

42 Wymogi dla upoważnienia do wydania aktu wykonawczego, który dookreśla normę represyjną
 Art. 92 Konstytucji RP „rozporządzenia wydawane są (...) na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu". „Zarówno dopuszczalność ustawowego upoważnienia do wydania rozporządzenia jak stopień szczegółowości (konkretności) wytycznych uzależniony jest od charakteru materii (spraw), które rozporządzenie ma regulować. Im większy jest stopień ingerencji w sferę konstytucyjnych wolności i praw jednostki, tym węższy może być zakres upoważnienia ustawowego i tym bardziej musi ono być szczegółowe. Innymi słowy, minimum treściowe wytycznych nie ma charakteru stałego, a wyznaczane musi być a casu ad casum, stosownie do regulowanej materii i jej związku z sytuacją jednostki.” (z uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 9 maja 2006 r., P 4/05)  Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

43 Sposób określania normy sankcjonowanej i sankcjonującej
przykłady Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

44 ustawa z dnia 28 sierpnia 1997 r
ustawa z dnia 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych Art. 156. Jeżeli fundusz nie przestrzega przepisów ustawy określających zasady działalności lokacyjnej lub nie wykona obowiązków określonych w art. 149 ust. 1, 2 i 4, organ nadzoru może nałożyć na towarzystwo karę pieniężną w wysokości do zł. Art  (84) Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, maksymalną część aktywów otwartego funduszu, jaka może zostać ulokowana w poszczególnych kategoriach lokat, o których mowa w art. 141, uwzględniając potrzebę zapewnienia uzyskania wysokiej stopy zwrotu zaangażowanych środków, przy zachowaniu gwarancji bezpieczeństwa środków gromadzonych na wypłatę członkom otwartych funduszy Art  Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, maksymalną część aktywów pracowniczego funduszu, jaka może zostać ulokowana w poszczególnych kategoriach lokat, o których mowa w art. 141. Art Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, dodatkowe ograniczenia w zakresie prowadzenia działalności lokacyjnej przez fundusze, mając na względzie ochronę interesów członków tych funduszy. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

45 ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi
Art. 168. 1. W przypadku gdy bank powierniczy: 1) istotnie narusza przepisy prawa, w szczególności przepisy wydane na podstawie art. 94 ust. 1 pkt 1-2 i 5, 2) nie przestrzega zasad uczciwego obrotu, 3) narusza interesy zleceniodawcy - Komisja może, z zastrzeżeniem ust. 2, nałożyć na ten bank karę pieniężną do wysokości zł Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

46 ustawa z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze
Art. 209a. 1. Kto uporczywie uchyla się od obowiązków lub nie wypełnia warunków określonych w przepisach rozporządzenia Komisji (UE) nr 185/2010 z dnia 4 marca 2010 r. ustanawiającego szczegółowe środki w celu wprowadzenia w życie wspólnych podstawowych norm ochrony lotnictwa cywilnego (Dz. Urz. UE L 55 z , str. 1), podlega karze pieniężnej w wysokości od 500 do zł. 2. Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1, oraz wysokość kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik nr 1 do ustawy. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

47 ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi
Art. 173. 1. Na każdego kto dokonuje lub zleca dokonanie stabilizacji ceny instrumentów finansowych z naruszeniem zasad określonych w prospekcie emisyjnym lub z naruszeniem przepisów, o których mowa w art. 39 ust. 3 pkt 1, Komisja może, w drodze decyzji, nałożyć karę pieniężną do wysokości zł. Prospekt emisyjny – dokument o charakterze informacyjnym, publikowany przez emitenta papierów wartościowych, skierowany do potencjalnych akcjonariuszy. Powinien zawierać informacje na temat rodzaju oferty i jej adresata, sposobu przeprowadzenia emisji oraz szczegółowe informacje o sytuacji finansowej emitenta. Dokument może mieć formę jednolitego dokumentu albo zestawu dokumentów, w skład którego wchodzą: dokument rejestracyjny, dokument ofertowy oraz dokument podsumowujący. O ważności prospektu emisyjnego decyduje Komisja Nadzoru Finansowego. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

48 ustawa z dnia 19 lutego 2004 r. o rybołówstwie
Art. 63. 1. Kto wykonuje rybołówstwo morskie statkiem rybackim z naruszeniem przepisów ustawy i aktów wykonawczych wydanych na jej podstawie oraz przepisów Wspólnej Polityki Rybackiej Unii Europejskiej, podlega, w przypadku: 1) armatora statku rybackiego o długości całkowitej równej albo większej niż 10 m - karze pieniężnej do wysokości nieprzekraczającej pięćdziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za rok poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego; 2) kapitana statku rybackiego o długości całkowitej równej albo większej niż 10 m - karze pieniężnej do wysokości nieprzekraczającej dwudziestokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za rok poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego; 3) armatora lub kapitana statku rybackiego o długości całkowitej mniejszej niż 10 m - karze pieniężnej do wysokości nieprzekraczającej dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za rok poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

49 ustawa z dnia 19 lutego 2004 r. o rybołówstwie
Art  Kto z naruszeniem przepisów o rybołówstwie: 1) prowadzi połowy organizmów morskich w celach naukowo-badawczych albo szkoleniowych, 2) (43) (uchylony), 3) prowadzi chów lub hodowlę ryb i innych organizmów morskich, 4) dokonuje zarybiania, 5) prowadzi obrót produktami rybołówstwa - podlega karze pieniężnej do wysokości nieprzekraczającej dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za rok poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. 4. Minister właściwy do spraw rybołówstwa określi, w drodze rozporządzenia, wysokość kar pieniężnych za naruszenia, o których mowa w ust. 1-3, zróżnicowane w zależności od ich rodzaju i społecznej szkodliwości. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

50 Konkluzje Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

51 Swoboda określania sankcji – orzeczenia TK
„Tam gdzie przepisy nakładają na osoby fizyczne lub prawne obowiązki, winien znaleźć się przepis określający konsekwencję niespełnienia obowiązku. Brak stosownej sankcji powoduje, że przepis staje się martwy, a niespełnianie obowiązku nagminne. (z uzasadnienia wyroku TK z 18 kwietnia 2000 r. K. 23/99) „Art. 83 konstytucji nakłada na każdego obowiązek przestrzegania prawa Rzeczypospolitej Polskiej. Można zatem przyjąć, że w granicach zakreślonych przez konstytucję ustawodawcy przysługuje swoboda określenia sankcji związanych z niedopełnieniem obowiązku” (z uzasadnienia wyroku TK z 12 stycznia 1999 r., P. 2/98) Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

52 Dyrektywy dotyczące wyboru przez ustawodawcę sankcji administracyjnej
Za pomocą sankcji administracyjnych powinny być realizowane – profilaktyka i prewencja, represja powinna zaś stanowić domenę kar w rozumieniu przepisów kk i kw. Istotą sankcji administracyjnych nie jest odpłata za popełnionych czyn lecz stanowi ona środek przymusu służący zapewnieniu realizacji wykonawczo –zarządzających zadań administracji Gdy ustawodawca podejmuje decyzję o zabezpieczeniu określonej wartości dolegliwością o charakterze represyjnym powinien w pierwszej kolejności rozważyć możliwość wykorzystania do tego jednej z już utrwalonych form odpowiedzialności (odpowiedzialność za przestępstwa lub wykroczenia) Powinny zostać zachowane wymogi wynikające z zasady proporcjonalności Ochrona dobra w odniesieniu, do którego sankcja administracyjna jest ustanawiana należy zasadniczo do zadań prawa administracyjnego np. ochrona rynku kapitałowego należy do Komisji Nadzoru Finansowego Brak społecznej szkodliwości sankcjonowanego zachowania Wybieranie tych samych środków ochrony – gdy jednakowa jest waga zagrożonych dóbr i jednakowe cele ochrony Wyższy standard stanowienia sankcji o charakterze represyjnym (wprowadzenie możliwości miarkowania przez organ wysokości kary nawet przez wprowadzenie elementów winy, zapewnienie podmiotowi zagrożonemu sankcją możliwości obrony choćby przez prawo wysłuchania, szeroka kontrola nakładania takich sankcji na przykład przez SOKiK)   Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

53 Dziękujemy za uwagę Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego


Pobierz ppt "Sankcje administracyjne"

Podobne prezentacje


Reklamy Google