Kraje Globalnego Południa. Prawo do nauki – jedno z podstawowych praw człowieka, jego istnienie jest uznane przez: artykuł 26 Powszechnej Deklaracji Praw.

Prezentacja na temat: "Kraje Globalnego Południa. Prawo do nauki – jedno z podstawowych praw człowieka, jego istnienie jest uznane przez: artykuł 26 Powszechnej Deklaracji Praw."— Zapis prezentacji:

1 Kraje Globalnego Południa

2 Prawo do nauki – jedno z podstawowych praw człowieka, jego istnienie jest uznane przez: artykuł 26 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, artykuł 14 Międzynarodowego Paktu Praw Ekonomicznych, Społecznych i Kulturalnych, art. 28 Konwencji o Prawach Dziecka oraz przez inne traktaty międzynarodowe.

3 Co to są kraje Globalnego Południa Kraje globalnego Południa to kraje potocznie nazywane krajami rozwijającymi się, leżące na półkuli południowej, z paroma wyjątkami krajów wysoko uprzemysłowionych (np. Australii czy Nowej Zelandii). W krajach Afryki, Azji i Ameryki Południowej mieszka większość ludności świata (wedle różnych danych od 2/3 do 3/4 wszystkich mieszkańców świata). Wolimy używać nazwy „globalne Południe”, ponieważ nie jest ona wartościująca tak, jak np. pejoratywne i nieaktualne określenie „Trzeci Świat”, ani myląca, jak nazwa „kraje rozwijające się”. Często problem polega na tym, że kraje te się wcale nie rozwijają.

4 Kraje globalnego południa

5 Przyczyny braku dostępu do edukacji -Ubóstwo -Choroby -Brak nauczycieli -Brak przyborów szkolnych -Dzieci zamiast uczyć się muszą pracować -Brak dostępu do wody i żywności -Wiele szkół jest płatnych -Wojny plemienne oraz prześladowania np. religijne -Dyskryminacja na tle płci

6 Przykłady krajów globalnego południa Afganistan Ghana Tuvalu Sudan Somalia Komory

7 Jeden dzień z życia ucznia z Tuvalu Witam nazywam się Leona. Mam 13 lat i uczęszczam do szkoły w Tuvalu. Nie jest to proste, wstaję o 5 rano i idę po wodę, bo nie mamy w wiosce wodociągów. Zazwyczaj gdy przychodzę do wodopoju jest on już zajęty i muszę stać w długiej kolejce. Na śniadanie jem pajdę chleba, który piecze moja mama oraz piję kozie mleko. Potem idę do szkoły, już o 6.30 muszę tam być. W szkole nie ma przerw, uczymy się nieustannie, jest tylko jedna przerwa trwająca ok. 30 minut, przeznaczona na jedzenie. Wiele dzieci nie ma co jeść, wtedy nauczyciele starają się im coś dać, chociażby warzywa ze szkolnego ogródka. W szkole uczymy się najważniejszych przedmiotów, takich jak np. matematyka. Uczymy się pisać i czytać. Jest tam strasznie gorąco, czasem przez przeludnione klasy pełne dzieci nawet duszniej niż na podwórku. Potem dopiero o 18 kończę lekcje i idę do domu. W domu na kolację jem ryż z warzywami, potem odrabiam lekcje, ale niezbyt długo, bo nie mamy prądu, a lekcje odrabiam przy świecy lub lampie naftowe. Jednak nafta kosztuje, więc to też nie może zająć mi dużo czasu Moich dwóch starszych braci również chodzi do szkoły, ale młodsza siostra nie, bo rodziców na to nie stać, więc Anna pomaga w domu i mamie w pracy. Kiedy zjem i odrobię lekcje, pomagam mamie przy zwierzętach i idę spać. Chciałabym ukończyć szkołę i pomóc mojej rodzinie.

8 Leona przy szkole

9 Dzień dziecka z Somalii Witam, mam na imię Ahili i nie chodzę do szkoły. Moi rodzice zmarli na AIDS i żyję z ciotką oraz jej rodziną, jest nas 7. Codziennie rano o 4 wstaję i idę do wodopoju, gdzie zazwyczaj i tak stoi mnóstwo ludzi. Potem jem z rodziną placki z żyta i prosa pieczone na żarze ogrzanych kamieni. Nikt z naszej rodziny nie chodzi do szkoły, bo szkoła kosztuje, a nas nie stać nawet na podstawowe rzeczy. Po skromnym śniadaniu biorę pajdę chleba i idę z krowami i kozami na pole. Siedzę z nimi czasem nawet do dwudziestej czy późniejszych godzin, mając tylko jeden niepełny bukłak wody. Siedzę mimo upału, a jedyne co daje cień, to wątłe akacjowe drzewa rosnące gdzieniegdzie. Nie doję kóz czy krów sama, bo mleka musi starczyć dla młodych i na sery, abyśmy mieli z czego wyżyć, to one są naszym jedynym źródłem utrzymania. Kiedy wracam do domu jem jakiś owoc lub kozi ser. Czasem przyjeżdżają wolontariusze, którzy uczą nas alfabetu i liczenia, choć byli niezbyt długo i umiem niewiele. Chciałabym chodzić do szkoły, ale to niemożliwe. Nauka jest moim największym marzeniem.

10 W kolejce po wodę

11 Prawie 70 milionów dzieci na całym świecie nie ma możliwości chodzenia do szkoły codziennie. Najmniej prawdopodobne jest, że wykształcenie zdobędą dzieci z północno-wschodniej Afryki. Najmniej funkcjonalny system ze wszystkich krajów ma Somalia, gdzie do szkoły podstawowej uczęszcza zaledwie 10 procent dzieci, a drugi najgorszy – Erytrea. Także na Komorach, w Etiopii i na Haiti sytuacja wygląda bardzo źle. W tym ostatnim kraju przed trzęsieniem ziemi do szkoły podstawowej chodziło co drugie dziecko, a teraz jest gorzej, bo około 2,5 miliona dzieci zostało bez szkoły. Dane pochodzą z raportu opublikowanego 20 września przez Światową Kampanię dla Edukacji (Global Campaign for Education)- ciało zrzeszające organizacje charytatywne i związki zawodowe nauczycieli. Autorzy raportu „Back to School? The Worst Places in te Word” („Z powrotem do szkoły? Najgorsze miejsca na świecie”) zmierzyli prawdopodobieństwo, że dzieci będą chodzić do szkoły podstawowej, wolę polityczną poszczególnych krajów, żeby ulepszyć system edukacji, a także jakość szkół, i na tej podstawie opracowali ranking. W publikacji ostrzegają, że w 2015 roku będzie więcej dzieci pozbawionych możliwości kształcenia się niż dzisiaj, chyba, że najbogatsze kraje dramatycznie zwiększą pomoc, której udzielają krajom najbiedniejszym. Tym dzieciom trzeba pomagać, jest wiele fundacji, do których można wpłacać pieniądze, by choć część dzieci była najedzona i miała możliwość rozwoju.

12 Dziękujemy za uwagę