Savoir vivre to moje drugie imię

Prezentacja na temat: "Savoir vivre to moje drugie imię"— Zapis prezentacji:

1 Savoir vivre to moje drugie imię
Opracowała mgr Anna Wojtkowska

2 Savoir vivre Wstęp

3 Niniejsza prezentacja składa się z 4 części
dotyczących zasad dobrego wychowania. Każda część może stanowić odrębną lekcję wychowawczą. Mam nadzieję, że poniższe przykłady zainspirują uczniów do stworzenia zasad savoir – vivre w swojej klasie w formie scenek czy plakatów, które zaprezentują na apelu szkolnym.

4 (fr. savoir - wiedzieć, vivre - żyć; "znajomość życia")
Savoir vivre czyli dobre maniery. Dobre maniery i wychowanie na co dzień, poprawne zachowanie w różnych sytuacjach, etykieta na oficjalnych spotkaniach i przy innych okazjach – w czym tkwi sedno sprawy?

5 Po czym można rozpoznać kulturalnego człowieka nawet, jeśli byłby ubrany w łachmany.
To ruch ciała, mimika, sposób bycia, wysławiania się, uśmiechu, postępowania nawet w drobnych sprawach – wszystko to mówi nam o tym, kim jesteśmy. To dobre wychowanie czyni z nas kulturalnych ludzi, budzących sympatię i szacunek.

6 A w czym tkwi istota savoir vivre?
Po prostu to wgląd na innych. W tym tkwi ambaras dobrego wychowania, aby obcować z ludźmi w sposób kulturalny.

7 Dobre maniery, dobre wychowanie, poprawne zachowanie, wszystko to esencja savoir vivre i nie znaczy ni mniej ni więcej jak : życzliwość dla ludzi, uprzejmość, tolerancja, opanowanie emocji, te nienaganne formy powinny być naszymi nawykami Sama chęć bycia nienagannym jest już godna pochwały. Poniższe rady pozwolą Wam przypomnieć jak należy się zachowywać, aby budzić wśród ludzi zachwyt i życzliwość.

8 Savoir vivre na co dzień
Częsć I Savoir vivre na co dzień

9 savoir vivre na co dzień
Nie rzadko można spotkać się z opiniami ludzi: „Na co komu ten cały savoir vivre?”, „Co mi po zewnętrznych formach?”, „Czy coś się zmieni, gdy nauczę się ładnie posługiwać nożem i widelcem?” My możemy na takie pytania odpowiedzieć: Zmieni się i to sporo! Przede wszystkim stosunek otoczenia do Ciebie! Gdy ktoś je kawałek mięsa wprost z noża, przy tym siorbiąc lub mlaszcząc, nikt nie będzie miał ochoty mu towarzyszyć przy posiłku, no chyba tylko osoby jedzące tak jak on. Osoby, które przywykły do poprawnego zachowania męczą się i tracą apetyt w towarzystwie takiego niechluja.

10 savoir vivre na co dzień
Osoba nie posiadająca dobrych manier może narazić się na przykre żarty. Przyjrzyjmy się, jak zmienia nasze zachowanie i samopoczucie odpowiedni strój, np. nowe buty, czapka lub bluzka, która nam bardzo pasuje, zaczynamy inaczej się poruszać i jesteśmy bardziej pewni siebie. Jak natomiast fatalnie się czujemy, gdy coś nas szpeci, czy to dziura w skarpecie, brak guzika, za krótkie rękawy lub całe nieodpowiednie ubranie (do zaistniałej sytuacji). Ktoś może powiedzieć, że to drobiazgi, ale bardzo odbierające nam humor i pewność siebie.

11 savoir vivre na co dzień
W savoir vivre bardzo ważna jest dyscyplina wewnętrzna. Dobre wychowanie nakłada wiele obowiązków, Np. gdy się spieszymy, pierwszym odruchem byłoby przepchnięcie osoby która nam stoi na drodze, ale czekamy spokojnie na swoją kolej. Gdy jesteśmy zmęczeni chętnie byśmy położyli się spać, ale nie robimy tego, bo w domu są goście. Boli nas głowa, ale widzimy, że nasza mama lub tata są zmęczeni domowymi obowiązkami, więc nie narzekamy tylko pomagamy w gospodarstwie by im ulżyć. Powoli przywykając do tych drobnych pozytywnych zachowań, stajemy się opanowani, nie władają nami już odruchy, gniew czy humorki Odnosimy zwycięstwo nad samym sobą, a właściwie nad swoimi słabościami Tak, zatem od drobiazgów, do umiejętności posługiwania się nożem i widelcem, zdolności kontrolowania swoich odruchów, można dojść do panowania nad sobą, wpłynąć na kształtowanie się charakteru i uosobienia.

12 savoir vivre na co dzień
Porady pozyskiwania sympatii, które myślę, że mają bardzo wiele wspólnego z byciem szczęśliwym i tym samym z podstawami Savoir vivre: 1. Interesuj się szczerze ludźmi. 2. Uśmiechaj się. 3. Pamiętaj, że dla każdego nazwisko jest najsłodszym i najważniejszym z dźwięków. 4. Bądź dobrym słuchaczem, zachęcaj innych by opowiadali o sobie. 5. Rozmawiaj z każdym o tym, co jest mu znane i co go interesuje. 6. Usiłuj wzmagać w każdym poczucie jego wartości i czyń to szczerze.

13 Savoir vivre przy stole
Część II Savoir vivre przy stole

14 savoir vivre przy stole
Gdy rozważamy zasady Savoir vivre przy stole, pierwszą rzeczą, która przychodzi nam na myśl, jest estetyka stołu. Stół jadalny, nie tylko podczas przyjęć, lecz i na co dzień, powinien wyglądać schludnie i estetycznie. Estetyka stołu wpływa na cały nasz organizm, niechlujstwo i brud wywołują wstręt do jedzenia i nawet smaczne potrawy nie wzbudzają apetytu, natomiast widok starannie i ładnie podanych posiłków wzmaga łaknienie. Przybranie stołu nie powinno być jakieś super efektowne, chodzi raczej o zręczne rozmieszczenie półmisków i salaterek. Nawet chleb ułożony w koszyczku czy na talerzu jest dekoracją, a rzucony byle jak, psuje harmonię.

15 savoir vivre przy stole
Nakrywanie stołu

16 1. serwetka 2. widelec do ryb 3. „zwykły” widelec 4
1.    serwetka 2.    widelec do ryb 3.    „zwykły” widelec 4.    widelec do sałatki 5.    talerz 6.    talerz do zupy 7.    nóż do sałatek 8.    „zwykły” nóż 9.    nóż do ryb 10.    łyżka do zupy 11.    widelec do owoców morza 12.    filiżanka do kawy/herbaty 13.    kieliszek do wina 14.    kieliszek do wody 15.    widelec do ciasta 16.    łyżeczka do kawy/herbaty 17.    talerzyk do masła 18.    nóż do masła

17 Część III Savoir vivre - ubiór

18 savoir vivre - ubiór Podstawową zasadą jest aby nieodpowiednim ubraniem nie zwracać uwagi otoczenia, a tym bardziej nie wzbudzać niesmaku. Jeśli przyjdziesz do teatru w spodniach sportowych, nikt nie uwierzy, że musiałeś się tak ubrać z konieczności. Swoim strojem zdradzisz brak dobrego wychowania, niechęć zadania sobie trudu, aby się odpowiednio przygotować lub uważałeś ten trud za zbyteczny. Im bardziej oficjalna uroczystość tym większą wagę należy przykładać do swojego stroju. Oczywiście nie wszystkich stać na kosztowane ubrania, lecz gdy mamy strój skromny lub podniszczony – musi on być schludny, wyczyszczony i wyprasowany.

19 savoir vivre - ubiór Jak ubrać się do szkoły?
No cóż – szkoła jest jak gdyby naszym miejscem pracy Więc po pierwsze ubieramy się tak, aby było nam wygodnie, a innym z nami przyjemnie (pracować i uczyć się oczywiście). Na co w takim razie zwracać uwagę? Co by tu nie powiedzieć – bez higieny i estetyki ani rusz! 1. Po pierwsze estetyka i higiena! Czystość świadczy o kulturze człowieka. 2.Wygodny ubiór to taki, który nie krępuje nam ruchów (zbyt ciasna odzież), nie uciska (zbyt ciasne buty), nie odchyla się i nie przemieszcza w niechciane przez nas miejsca (zbyt głęboki dekolt, wędrująca w górę lub podwijająca się spódniczka, zjeżdżające z bioder spodnie). Takie niewygodne, przemieszczające się wbrew naszej woli ubrania niepotrzebnie rozpraszają naszą uwagę, zmuszając nas do myślenia o swojej garderobie zamiast o temacie lekcji.

20 savoir vivre - ubiór Jak ubrać się do szkoły?
3.Ubiór pomagający nam utrzymać komfort i higienę. Dobrze, jeśli ubiór jest uszyty z miłych dla ciała tkanin, przepuszczających powietrze np. bawełna czy wełna (w zależności od panujących w otoczeniu temperatur). Tkaniny syntetyczne, nie pozwalające oddychać naszemu ciału, mogą powodować przegrzanie i nadmierną potliwość, co powoduje duży dyskomfort dla nas samych, a czasem także dla naszego otoczenia. Jakie buty do szkoły? – wygodne! To przede wszystkim informacja dla dziewczyn niezbyt wysokie obcasy, jeśli w ogóle, niezbyt wąskie czubki butów. Myślicie że w sportowych butach będziecie wyglądać nieciekawie? To one najbardziej pasują do młodzieżowej, szkolnej stylizacji.

21 savoir vivre - ubiór odpowiedni ubiór jest częścią dobrego wychowania
egzaminy wymagają stroju oficjalnego – zdajecie je przecież przed komisją państwową. Odpadają kolorki, dżinsy i T-shirty. Warto wcześniej zainwestować w ciemną marynarkę czy żakiet po to, żeby oswoić się  z tym strojem, poczuć  się w nim naturalnie.  Jak przyjdzie czas,  na egzaminie nie będziecie czuć się przebrani. Myśli powinny wtedy krążyć wokół arkusza egzaminacyjnego, a nie krawata, kołnierzyka czy za krótkiej spódnicy . Poza tym elegancki ubiór przyda się na wyjście do teatru czy oficjalną uroczystość rodzinną.

22 Część III Savoir vivre w teatrze i w kinie

23 savoir vivre w teatrze Jednym z ważniejszych wyznaczników etykiety w teatrze, jest ubiór. Nasz strój musi być strojem eleganckim, stosownym do sposobu ubierania się w danej społeczności. Niedopuszczalne jest wybranie się do teatru w roboczym czy porwanym ubraniu. Poza ubiorem bardzo ważny jest sposób, w jaki będziemy się zachowywać przed oraz w trakcie sztuki. Jeśli wybieramy się do teatru, to powinniśmy się wcześniej zapoznać zarówno z wiedzą dotyczącą tematu sztuki jak również jej autora. Do teatru powinniśmy przyjść odpowiednio wcześniej. Zarówno po to, by zając odpowiadające naszym biletom miejsca jak również by przygotować się odpowiednio do spektaklu. Jeśli spóźnimy się- nie przepychajmy się do swoich miejsc, tylko zajmijmy pierwsze wolne miejsca z brzegu.

24 savoir vivre w teatrze W trakcie przedstawienia nie można rozmawiać i przeszkadzać innym. Rozmowy- ciche- dopuszczalne są jedynie w przerwach. Nie należy również zmieniać uprzednio zajętych miejsc ani rozkładać się tak, by przeszkadzać siedzącym obok sąsiadom. Salę teatralną opuszczamy dopiero wtedy, gdy spektakl się zakończy i zostaną zapalone światła. Z oklaskami poczekajmy do końca aktu lub przedstawienia, nie wyrywajmy się z brawami, nawet jeśli monolog wygłosił nasz ulubiony serialowy aktor. Za to po zakończeniu sztuki poświęćmy chwilę na podziękowanie aktorom oklaskami, nie pędźmy do szatni natychmiast po zapadnięciu kurtyny.

25 savoir vivre w kinie Jeśli chodzi o kina, to tam również obowiązują zasady savoir vivre. Nie są one jednak aż tak rygorystyczne jak w przypadku teatru. Można powiedzieć, że kinowe zasady savoir vivre są identyczne jak teatralne, poza paroma wyjątkami. Do kina możemy pójść w luźnym codziennym ubraniu- nie musimy zatem ubierać się na galowo. Nie mamy obowiązku zostawiania wierzchniej odzieży w szatni w większości kin szatni w ogóle nie ma. Ponadto na salę kinową możemy wnosić napoje oraz słodycze. I chociaż nadal nie wypada szeleścić papierkami po cukierkach czy ciasteczkach, to nie musimy obawiać się, że ktoś nas z tego powodu wyrzuci z kinowej sali.

26 savoir vivre w kinie Jednak nigdzie i nigdy nie świadczy o nas dobrze: głośne komentowanie akcji, wyrażanie swoich opinii o filmie i grze aktorów, wydawanie odgłosów towarzyszących jedzeniu i  piciu, zakładanie nóg na oparcie fotela poprzedniego rzędu, pozostawianie na podłodze kubków, papierków i innych dowodów konsumpcji. Takie zachowanie nie mieści się w żadnych normach, trzeba je określić, łagodnie mówiąc,  jako prostackie. Niestety w polskich kinach wcale nie jest odosobnione. Zdarza się, że na szkolnych pokazach filmowych  mili i dobrze wychowani młodzi ludzie po wygaszeniu świateł zamieniają się w gromadę dzikusów.  Pytanie nie tylko do fizyków - czyżby u niektórych przedstawicieli gatunku homo sapiens  kultura była zasilana energią elektryczną? W obu tych miejscach zasady dobrego wychowania są bardzo ważne Bez ich obecności wizyta w obu tych miejscach nie dostarczałaby nam aż takiej przyjemności i nie byłaby wydarzeniem, na które bylibyśmy w stanie wydawać nasze pieniądze.    

27 Część IV Savoir vivre w szkole

28 Kłaniać się czy się nie kłaniać? Oto jest pytanie
Tadeusz Rojek, autor poradnika Nowy savoir-vivre, jasno rozwiązuje ten dylemat: Kłaniamy się znajomym niemalże odruchowo. Ukłon jest przejawem naszej uprzejmości, a przy odpowiednim wyrazie twarzy także życzliwości okazywanej spotkanej osobie. Dalsze zasady określają kolejność – pierwsza kłania się osoba młodsza starszej, mężczyzna – kobiecie, podwładny – przełożonemu. W sytuacji, gdy trudno ustalić np. wiek (nie zapytamy przecież: przepraszam, ile ma Pan lat, bo nie wiem, kto się ma pierwszy ukłonić?), savoir- vivre podpowiada jednoznacznie: grzeczniejszy, lepiej wychowany kłania się pierwszy.

29 Niektórzy uczniowie dzielą nauczycieli na „naszych”, czyli tych, którzy ich uczą, i „nie-naszych”. Tych pierwszych dostrzegają (to prawdziwe ”ciało pedagogiczne”), drugich traktują, jakby byli ze szkła. A co z innymi pracownikami szkoły? Czy naprawdę dzień dobry skierowane do każdej dorosłej osoby tak dużo kosztuje? Kolejne pytanie: kiedy się kłaniamy i ile razy dziennie? W szkole na każdej przerwie spotykamy nauczycieli, zdarza się że tych samych w tym samym miejscu – np. na dyżurze. Przy pierwszym spotkaniu pozdrawiamy spotkaną osobę, potem – wystarczy uśmiech lub skinienie głowy. Zawsze jednak zaczynamy od pozdrowienia, kiedy wchodzimy do jakiegoś pomieszczenia: szatni, sekretariatu, innej klasy.

30 My się jeszcze nie znamy, czyli o przedstawianiu 
samych siebie i innych Przedstawia się zawsze osoba mniej ważna osobie ważniejszej, czyli: młodszy -starszemu, mężczyzna – kobiecie, podwładny – przełożonemu, gospodarz – gościowi… itd. Na większym przyjęciu czy imprezie nie musimy przedstawiać się wszystkim uczestnikom, poprzestajemy na osobach, z którymi już nawiązaliśmy kontakt, zostaliśmy obok siebie posadzeni, zamieniliśmy parę słów. Jak wygląda sytuacja, gdy powinniśmy przedstawić kogoś komuś? Obowiązuje ta sama kolejność: osobę mniej ważną przedstawiamy osobie ważniejszej: Proszę pana, to jest Rafał, mój kolega z podwórka. A to pan Włodzimierz Maksiński, który nas uczy geografii.

31 Proszę wstać (nie tylko wtedy, gdy sąd idzie)!
Jeśli uznamy, że podniesienie się z krzesła jest formą powitania, reguły układają się same: młodsi wstają, gdy wchodzi osoba starsza, mężczyźni – gdy kobieta, podwładni – gdy odwiedza ich przełożony. Oczywiście jeśli przełożonym jest dobrze wychowany mężczyzna, podnosi się z miejsca, gdy do pokoju wchodzi kobieta, nawet gdy jest to jego podwładna. Wniosek: wstawanie na początku lekcji nie jest częścią musztry czy pruskiego drylu, lecz wynika z norm przyjętych w naszej kulturze jako reguły dobrego wychowania Jak się zachować poza czasem lekcji i nie w sali,  np. podczas przerwy na korytarzu? Wiadomo, że po czterdziestu pięciu minutach spędzonych bez ruchu, uczeń jest tak zmęczony, że może tylko ostatkiem sił doczołgać się do schodów lub kawałka pustej podłogi i… wreszcie usiąść. Tymczasem po korytarzu tam i z powrotem przemykają nauczyciele. Trzeba by może wstać, a przecież zmęczenie nie pozwala…  Bądźmy realistami – nie oczekujemy, że będziecie się dźwigać z wygodnej pozycji na widok każdego przechodzącego nauczyciela, ale jeśli nauczyciel zwróci się do Ciebie z pytaniem czy prośbą, wypada, a nawet trzeba wstać. Podobnie jest poza szkołą. Siedzicie na ławce w parku, przechodzi ktoś znajomy, wystarczy że do dzień dobry! dodasz lekkie uniesienie się z ławki. Jeśli jednak po powitaniu nawiąże się rozmowa, koniecznie wstajemy.

32 Wyjechali na…. wycieczkę wszyscy nasi podopieczni
Niestety, nauczyciele na wycieczce nie mają tak dobrze, jak dorośli w piosence „Kultu”. Odpowiadają za podopiecznych 24 godziny na dobę. Gdyby „na zimno” przeanalizować wszystkie możliwe niebezpieczne sytuacje, nikt przy zdrowych zmysłach nie zgodziłby się na wyjazd. A przecież wycieczki się odbywają... Dopóki grupa jest sympatyczna i zdyscyplinowana, opiekunom udaje się zapomnieć o ciążącej odpowiedzialności i dobrze się bawić. Wystarczy jednak,  że ktoś się zawieruszy, spóźni, nie odbiera telefonu – wyobraźnia podsuwa nauczycielowi  scenariusze godne najlepszych thrillerów. Nie dziwcie się, że każdy nieodpowiedzialny wyskok jednego uczestnika może całej grupie zniszczyć dobrą atmosferę. I po co Wam to?

33 Podsumowując Dawniej bez tych umiejętności nie można było bywać w tzw. dobrym towarzystwie, człowiek, który popełniał gafy, stawał się przedmiotem złośliwych żartów i kpin. Dziś wielu ludziom, zwłaszcza młodym, wydaje się, że znajomość zasad  savoir-vivre’u jest niepotrzebnym balastem, odbierającym naturalność i tak modny obecnie luz. Tymczasem rzeczywistość jest zupełnie inna. Na rynku pracy coraz częściej liczą się nie tylko dyplomy i wiedza, ale też umiejętność pracy zespołowej, kultura bycia, takt i elegancja – czyli wszystko to, czego uczą „przestarzałe” zasady savoir-vivre’u. Czy przyszły pracodawca, mając do wyboru kilka osób z tymi samymi kwalifikacjami, wybierze kogoś, kto przychodzi niedbale ubrany, żuje gumę i mówi młodzieżowym slangiem? Niektórzy młodzi ludzie uważają, że na dostosowanie się do społecznych wymagań przyjdzie czas w dorosłym życiu, a na razie nie warto się przejmować dobrymi manierami. Czyżby? Umiejętność zachowania się w określonych sytuacjach jest jak pływanie czy jazda na rowerze: trzeba się nauczyć, a potem robi się to odruchowo. Młodość jest czasem na naukę, teraz  gafy i potknięcia będą wybaczone, w dorosłym życiu płaci się za nie wyższą cenę.

34 Obycie umila życie – w dorosłym życiu będziecie się mogli wielokrotnie o tym przekonać. Ale ważniejsze od dobrych manier jest wewnętrzne nastawienie wobec innych ludzi, nacechowane życzliwością, sympatią, chęcią pomocy. Uśmiech i dobre słowo więcej znaczą niż chłodne, wystudiowane gesty, nawet rodem z najlepszych poradników savoir-vivre’u.

35 Źródła: Jabłczyńska Joanna. Współczesny savoir-vivre dla nastolatków .Poznań: Publicat SA, ISBN Tadeusz. Nowy savoir-vivre. Życie towarzyskie i domowe. Wyd. 4. Warszawa: Książka i Wiedza, ISBN Artykuły: Janina Wolsza „Wróbel na salonach, czyli szkolny savoir-vivre