Indywidualne różnice w uczeniu się języka drugiego.

Prezentacja na temat: "Indywidualne różnice w uczeniu się języka drugiego."— Zapis prezentacji:

1 Indywidualne różnice w uczeniu się języka drugiego

2 Czynniki różnicujące Czynniki różnicujące uczniów związane są zarówno z różnicami środowiskowymi jak i indywidualnymi. Różnice środowiskowe nie determinują powodzenia bądź niepowodzenia w nauce języka obcego, lecz indywidualne różnice między uczniami. Pierwszy czynnik różnicujący to wiek uczącego się, który tak naprawdę nie ma bezpośredniego wpływu na wyniki w nauce języka obcego. Błędne jest przekonanie, że dzieci uczą się o wiele szybciej i łatwiej niż dorośli czy młodzież. Pozytywnym wynikom w nauce języka sprzyja długość nauki, a nie wiek jej rozpoczynania.

3 Pierwsza grupa wiekowa to dzieci: Czynniki sprzyjające nauce Czynniki utrudniające naukę Nieograniczony czas wolny Niewielka trwałość pamięci Spontaniczność i brak obawy przed błędem Krótkie odcinki koncentracji Brak lęku przed mówieniemNierozwinięta pamięć logiczna Skłonność do szybkiego przystosowywania się do nowych sytuacji Brak umiejętności czytania i pisania UfnośćBrak wprawy w uczeniu się Aktywność Tabela 1. Czynniki wpływające na naukę w różnych grupach wiekowych. Źródło: Hanna Komorowska, Metodyka nauczania języków obcych, Fraszka Edukacyjna, Warszawa 2002, str.91 - 92

4 Skłonność do podejmowania ryzyka - cecha, która może wywierać pozytywny wpływ na proces uczenia się języków obcych oraz użycie w tym celu strategii – generalnie sprzyja poszukiwaniu okazji do pozyskiwania danych językowych, intensyfikowaniu produkcji językowej oraz stawianiu i testowaniu hipotez na temat natury języka docelowego. Cecha ta wiąże się z nakreślonymi czterema wymiarami, jakie leżą u podłoża czterech typów zachowań odpowiadających strategicznym zachowaniom tzw. dobrych uczniów: brak wahania/niepewności/niezdecydowania w sytuacjach, w których można posłużyć się nowo poznanym elementem językowym; chęć/gotowość do użycia elementów językowych postrzeganych jako złożone lub trudne; tolerancja możliwości popełnienia błędu i braku precyzji podczas posługiwania się językiem docelowym; skłonność do cichego przećwiczenia/wypróbowania nowego elementu zanim podejmie się próbę użycia go na głos.

5 Opanowanie języka możliwe jest w każdym wieku. Chociaż starsze dzieci potrafią początkowo uczyć się szybciej, na ogół mają kłopoty z uchwyceniem niektórych subtelności języka tak samo dobrze jak młodsze dzieci. Jednym z takich elementów jest umiejętność mówienia w języku obcym bez akcentu. Dzieci mają łatwość naśladowania mowy obcojęzycznej, co sprawia, że są w stanie opanować wymowę języka obcego szybciej niż osoby dorosłe.

6 Kolejnym czynnikiem różnicującym zachowania ludzi jest płeć. Mówiąc o płci osoby uczącej się nie możemy wydawać kategorycznych sądów. Na podstawie badań statystycznych można mówić jedynie o pewnej tendencji w zachowaniach dziewczynek i chłopców danej grupy wiekowej.

7 KOBIETYMĘŻCZYŹNI wykazują na ogół większą skłonność do częstszego, spontanicznego wypowiadania się wykazują więcej inicjatywy w pracach indywidualnych są często powolniejsze, ale dokładniejsze w pracy częściej wykazują się pamięcią logiczną ułatwiającą naukę gramatyki cenią sobie aprobatę nauczyciela, toteż chętniej wykonują polecenia i odrabiają zadane prace cenią sobie działania rywalizacyjne, toteż chętniej uczestniczą w konkursach i grach językowych chętniej współpracują w grupie Zachowania dziewczynek i chłopców w procesie uczenia się. Źródło: Hanna Komorowska, Metodyka nauczania języków obcych, Fraszka Edukacyjna, Warszawa 2002, str.92

8 Za sukces w nauce języka obcego odpowiada inteligencja lingwistyczna, jednak w opanowywaniu gramatyki pomocna jest inteligencja logiczno-matematyczna, w opanowywaniu wymowy - muzyczna, a w nauce konwersacji - interpersonalna. Inne rodzaje inteligencji pełnią funkcję wspierającą (inteligencja wizualna, inteligencja kinestetyczna).

9 Podobnie jak w przypadku wieku, czy płci, trudno jest jednoznacznie określić rolę inteligencji osoby uczącej się czy też uzdolnień intelektualnych w procesie uczenia się języka obcego. Uczniowie różnią się swymi uzdolnieniami językowymi, które rozumiane są jako specyficzny typ pamięci i wrażliwości na zjawiska językowe przejawiającej się w umiejętności wychwytywania istotnych regularności i ich zastosowanie w nowych użyciach.

10 Różnice dotyczą także umiejętności zapamiętywania materiału różnego rodzaju. Spotykamy uczniów, których charakteryzuje pamięć mechaniczna łatwo uczących się wierszy, słownictwa, inni posiadający pamięć logiczną zapamiętują prawidłowości. Dzieje się tak z powodu różnic szybkości i trwałości zapamiętywania, wierności, pojemność pamięci i gotowość, czyli szybkość przywoływania przyswojonej wiedzy. Choć istnieją genetyczne predyspozycje, pamięć można częściowo wyćwiczyć.

11 Natężenie lęku, czy - jak pisze Scovel „stan obawy, nieokreślony strach”, powszechnie kojarzony jest z uczuciami niepokoju i zakłopotania, napięcia, zwątpienia i niewiary we własne możliwości, frustracji oraz zmartwienia. Odczucia te, jak zauważa Oxford, mogą dotkliwie utrudniać naukę języka obcego zarówno w formalnych jak i niesformalizowanych warunkach. Obok wrodzonych tendencji niektórych ludzi do odczuwania niepokoju oraz tego, co Heron (cyt. w: Arnold i Brown nazywa „archaicznym lękiem” czy „stłumionym niepokojem z przeszłości”, niektórzy uczący się dodatkowo wykazują skłonności do odczuwania lęku wywołanego koniecznością uczenia się i komunikowania często bardzo osobistych uczuć i opinii w innym języku i w nowych sytuacji.

12 Niewątpliwie osoby uzdolnione językowo to osoby, które są krytyczne wobec własnych wyników a więc stawiają sobie wysokie wymagania oraz wykazują zamiłowanie do zajmowania się językami, co przejawia się w spontanicznej aktywności umysłowej i komunikacyjnej osoby uczącej się.

13 Cechy indywidualne pozostające w związku z przyswajaniem języka mogą być także rozpatrywane z punktu widzenia dominacji jednej z półkul mózgowych. Lateralizacja dotyczy przewagi prawej lub lewej półkuli mózgowej, co ma wpływ na proces uczenia się języka obcego, gdyż poszczególne półkule są odpowiedzialne za inne funkcje.

14 Lewa półkula mózgowa Prawa półkula mózgowa logika, myślenie analitycznekreatywność, wyobraźnia język, komunikacja werbalnaintuicja, emocje, zmysły lepsze opracowanie systemu językowego: słownictwa i gramatyki łatwość nawiązywania kontaktu emocjonalnego lepsza sprawność czytania i pisania lepsze zrozumienie sytuacji i zdarzeń większa płynność w mówieniuzdolności twórcze, artystyczne skłonność do przejawiania modalności wzrokowej skłonność do przejawiania modalności słuchowej słuchowej i ruchowej Cechy prawej i lewej półkuli mózgowej Źródło: Hanna Komorowska, Metodyka nauczania języków obcych, Fraszka Edukacyjna, Warszawa 2002 str.93-94

15 Wzrokowcy Słuchowcy Kinestetycy Wzrokowcy uczą się najlepiej, gdy bodźce płynące z zewnątrz oddziałują na ich zmysł wzroku. Wzrokowcy widzą słowa i obrazy, lubią korzystać z notatek, pomocy wizualnych takich jak: plakaty, obrazki, mapy, tabelki, itp.

16 Słuchowcy uczą się najlepiej, gdy nowe informacje docierają do nich poprzez kanał słuchowy. Najlepiej zapamiętują to, co usłyszą. Dźwięk, rytm i melodia pomagają im przyswoić nowy materiał językowy a więc chętnie słuchają nauczyciela, kaset, radia.

17 Kinestetycy natomiast muszą się ruszać gdyż uczą się przez działanie, a więc aktywność całego ciała. Korzystają najbardziej z zabaw ruchowych, aktywności manualnych związanych z rysowaniem, kolorowaniem, wycinaniem, klejeniem, a także wszelkich ćwiczeń włączających działanie typu pokazywanie, podawanie, zmiana miejsca pracy.

18 Wizualne pomoce poglądowe ułatwiają prezentację i utrwalenie materiału językowego oraz umożliwiają stworzenie sytuacji mownych. Środki audialne służą do rozwijania sprawności rozumienia języka obcego ze słuchu. Odpowiedni dobór środków i pomocy naukowych jest istotny o tyle, że od nich w głównej mierze zależy zainteresowanie lub jego brak ze strony uczniów.

19 Tak więc określenie dominującego typu percepcyjnego oraz uwzględnienie odpowiadających mu oczekiwań uczącego się jest szczególnie ważne w odniesieniu do nauczania i uczenia się języka obcego.

20 Decydujące znaczenie dla wyników nauki ma sfera motywacji i postaw. Motywacja jest dążeniem do osiągnięcia celu. Może nią być przyjemność z nauczenia się języka i uzyskania informacji o życiu innego kraju lub myśl o korzystnych zarobkach, czy interesującej pracy. Przy braku motywów wewnętrznych, nauczyciele wprowadzają motywy zewnętrzne, czyli przymus. Motywacje i postawy można kształtować. Rola nauczyciela jest tu duża zwłaszcza, gdy pracuje z małymi dziećmi. Im uczniowie starsi tym wpływ nauczyciela na ich motywację i postawy jest mniejszy. Dorośli uczą się języka z własnej woli.

21

22 BIBLIOGRAFIA:  http://nf.pl/kariera/naucz-sie-uczyc-czesc-ii,,8810,188 http://nf.pl/kariera/naucz-sie-uczyc-czesc-ii,,8810,188  http://rozprawy-spoleczne.pswbp.pl/pdf/10_rola_roznic.pdf http://rozprawy-spoleczne.pswbp.pl/pdf/10_rola_roznic.pdf  http://www.wiadomosci24.pl/artykul/jak_skutecznie_uczyc_sie_jezyka_obcego _czesc_ii_252603-3--1-d.html http://www.wiadomosci24.pl/artykul/jak_skutecznie_uczyc_sie_jezyka_obcego _czesc_ii_252603-3--1-d.html