Czy Internet można zepsuć nożyczkami?

Czy Internet można zepsuć nożyczkami?
wykład z cyklu Dookoła świata - Ameryka Północna

Alexander Graham Bell Urodził się 3 marca 1847 w Edynburgu,
Zmarł 2 sierpnia 1922 w Beinn Bhreagh, Nowa Szkocja w Kanadzie 10 marca1876 r – Boston Massachusetts „Mr Watson - Come here – Iwant to see you…” lexander Graham Bell (1847–1922) – szkocki wynalazca telefonu i innych urządzeń, logopeda, nauczyciel muzyki. Panie Watson, proszę przyjść, potrzebuję pana. Mr. Watson – come here – I want to see you. (ang.) Opis: pierwsze słowa wypowiedziane przez telefon, przez Bella do jego asystenta Tomasa Watsona, zanotowane w dzienniku laboratoryjnym Bella 10 marca 1876 roku. Źródło: notatnik wynalazcy

Telefon bezprzewodowy?
W którym roku i gdzie wynaleziono pierwszy telefon bezprzewodowy?

19 luty 1880r. - Alexander Graham Bell i Charles Sumner Tainter , Photophone – telefon optyczny

Bell Telephone Company założonaw USA w 1877roku
3 marca 1885 r AT&T W jego laboratoriach (Bell Labs) powstał m.in. system operacyjny Unix, języki C, C++ i AWK, a także tranzystor.

Tranzystor

John Bardeen, Walter Houser Brattain oraz William Bradford Shockley, (z firmy Bell Telephone Laboratories w USA) za wynalazek tranzystora otrzymali Nagrodę Nobla z fizyki w 1956r

Wynalezienie tranzystora uważa się za przełom w elektronice, zastąpił on bowiem duże, zawodne i energochłonne lampy elektronowe, dając początek coraz większej miniaturyzacji przyrządów i urządzeń elektronicznych, zwłaszcza że dzięki mniejszemu poborowi mocy można było zmniejszyć …oraz umożliwił rozwój komputerów i Internetu...

Krosno Jacquarda – pierwsze urządzenie programowalne
Joseph Marie Jacquard (ur. 7 lipca 1752 w Lyonie we Francji, zm. 7 sierpnia 1834 w Oullins)

ENIAC - Electronic Numerical Integrator And Computer
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii To jest wersja przejrzana tej stronypokaż lub ukryj szczegóły To jest najnowsza wersja przejrzana, która została oznaczona 14 lut Od tego czasu wykonano 1 zmianę, która oczekuje na przejrzenie. Skocz do: nawigacji, szukaj Komputer ENIAC Commons in image icon.svg Wikimedia Commons ma galerię ilustracji związaną z tematem: ENIAC (od ang. Electronic Numerical Integrator And Computer, Elektroniczny i Numeryczny Integrator i Komputer) – komputer skonstruowany w latach przez J.P. Eckerta i J.W. Mauchly'ego na Uniwersytecie Pensylwanii w USA. Zaprzestano jego używania w 1955. Do roku 1975 powszechnie uważany był za pierwszy komputer na świecie, jednak teraz o miano to ubiegają się również - po odtajnieniu danych brytyjskich maszyny Colossus oraz niemieckie Konrada Zuse. Do miana pierwszego elektronicznego komputera na świecie pretenduje komputer ABC[1] (od ang. Atanasoff Berry Computer), zbudowany w Iowa State University na wydziale Computer Science[2] przez Johna Vincenta Atanasoffa i Clifforda Berry'ego w latach Komputer ten był bardzo innowacyjny: działał wg arytmetyki dwójkowej, posiadał właściwość przetwarzania równoległego i oddzielne funkcjonalnie moduły jednostki arytmetycznej i pamięci. Atanasoff spotykał się z konstruktorami ENIACa i pokazywał im konstrukcję własnego komputera. Mauchly i Eckert opatentowali konstrukcję ENIACA, opartą w dużym stopniu na ABC i w ten sposob pozbawili Atanasoffa pierwszeństwa. Po wieloletnim procesie sądowym wytoczonym przez tego ostatniego, w październiku 1973 roku sędzia federalny Earl R. Larson podjął decyzję unieważniającą patent ENIACa i przyznał Atanasoffowi miano wynalazcy komputera elektronicznego. 13 listopada 1990 roku prezydent G.Bush odznaczył tego wynalazcę medalem "National Medal of Technology". ENIAC miał masę ponad 27 ton, zawierał około lamp elektronowych i zajmował powierzchnię ok. 140 metrów kwadratowych. Nie posiadał pamięci operacyjnej i początkowo programowany był przez przełączanie wtyków kablowych, później za pomocą kart perforowanych. Spis treści [ukryj] * 1 Zastosowanie * 2 Powstanie * 3 Budowa i działanie * 4 Programowanie * 5 Znaczenie * 6 Przypisy Zastosowanie[edytuj] Maszyna używana była głównie do obliczeń związanych z balistyką, wytwarzaniem broni jądrowej, prognozowaniem pogody, projektowaniem tuneli aerodynamicznych i badaniem promieniowania kosmicznego. Wykorzystywano ją także do badania liczb losowych i analizowania błędów zaokrągleń. Powstanie[edytuj] Budowa ENIACA związana jest z potrzebą sporządzania dla wojska tzw. tablic artyleryjskich. W tym celu sprowadzono z Princeton, na stanowisko szefa projektu, wybitnego matematyka norweskiego Oswalda Veblena, który prowadził podobne obliczenia w 1917 roku; ponadto zatrudniono dalszych 7 matematyków, 8 fizyków i 2 astronomów. Ich doradcą był genialny Węgier, John (Janos) von Neumann. Do wojska wcielono w charakterze rachmistrzów około 100 młodych matematyczek, zarekwirowano na potrzeby armii cały, nadający się do wykorzystania sprzęt obliczeniowy. Było jednak jasne, że tą drogą potrzeb artylerii w pełni się nie zaspokoi. W tym samym czasie spotkali się ze sobą: doktor fizyki John W. Mauchly (ur. 1907), inżynier elektronik John Presper Eckert (ur. 1919) oraz doktor matematyki, porucznik armii USA, Herman Heine Goldstine (ur. 1913). J. Mauchly już w roku 1940 mówił o możliwości zastosowania elektroniki do budowy maszyny liczącej; wpadł na ten pomysł w związku z ogromem obliczeń, jakie musiał wykonać, gdy zainteresował się zastosowaniami statystyki matematycznej w meteorologii. Kiedy wstąpił na zorganizowane przez Uniwersytet Pensylwanii specjalne kursy, przygotowujące wysokiej klasy specjalistów dla armii, spotkał J. P. Eckerta, który był utalentowanym konstruktorem i wykonawcą (wspomina się, iż już w wieku 8 lat potrafił zbudować miniaturowy odbiornik radiowy, który umieścił na końcu ołówka, mając lat 12 zbudował miniaturowy statek sterowany radiem, a w dwa lata później zaprojektował i wykonał profesjonalny zestaw nagłaśniający dla swojej szkoły). Obaj studenci w wolnych od nauki chwilach zaprojektowali wielki kalkulator, uniwersalną maszynę liczącą. Przekazali go oficjalnie, w formie odpowiedniego pięciostronicowego memorandum, J. G. Brainerdowi, członkowi Zarządu Uniwersytetu Pensylwanii, zajmującemu się służbowo kontaktami z rządem USA. Ten jednak odłożył ten dokument do szuflady biurka (znaleziono go tam w 20 lat później – był nietknięty) nie przekazując go dalej, co spowodowałoby zamknięcie sprawy, gdyby nie trzeci współtwórca ENIACa, dr H. H. Goldstine. Dr Goldstine pracował we wspomnianym wyżej ośrodku obliczeniowym armii USA (Ballistic Research Laboratory, BRL) i gwałtownie poszukiwał rozwiązania znanego już nam problemu tablic balistycznych. Prowadząc w marcu 1943 rutynową kontrolę pracującego dla wojska ośrodka obliczeniowego Uniwersytetu Pensylwanii, opowiedział o swoich kłopotach pewnemu studentowi. Był to student Mauchly'ego, jeden z autorów wspomnianego memorandum. W kilkanaście dni później Goldstine i Mauchly zostali przyjęci przez kierownictwo BRL. Oswald Veblen nie miał wątpliwości: nakazał natychmiast udostępnić niezbędne pieniądze na budowę maszyny. W ostatnim dniu maja 1943 roku ustalono nazwę ENIAC. Piątego czerwca podpisano uruchomienie najściślej tajnego "Projektu PX", którego koszty ustalono na 150 tys. dolarów (faktycznie wyniosły dolary i 22 centy). Oficjalnie pracę rozpoczęto 1 lipca, dwa pierwsze akumulatory uruchomiono w czerwcu następnego roku, całą maszynę oddano do prób laboratoryjnych jesienią 1945 roku, pierwsze eksperymentalne obliczenia przeprowadzono w listopadzie roku Jak wspomniano, 30 czerwca 1946 roku przekazano ENIACa armii, która pokwitowała odbiór "Projektu PX". ENIAC zatem w wojnie udziału nie wziął. Co więcej, uruchamianie go przez armię trwało aż do 29 lipca 1947 roku. Ale raz uruchomiony i po bardzo zasadniczych poprawkach, wprowadzonych do jego działania – według wskazówek von Neumanna – służył w wojsku dość długo, obliczając nie tylko tablice balistyczne, ale także analizując warianty budowy bomby wodorowej, projektując taktyczną broń atomową, badając promienie kosmiczne, projektując tunele aerodynamiczne, czy wreszcie – najzupełniej "cywilnie" – obliczając wartość liczby pi z dokładnością do tysiąca miejsc po przecinku. Zakończył swą służbę 2 października 1955 roku o godzinie 23.45, kiedy to wyłączono go ostatecznie z sieci i przystąpiono do demontażu. Miał być sprzedany na złom. Korzystający zeń uczeni zaprotestowali jednak i duże fragmenty maszyny udało się ocalić. Największy z nich znajduje się dziś w Smithsonian Institution w Waszyngtonie. Budowa i działanie[edytuj] W chwili, kiedy ujawniono konstrukcję ENIAC-a, opinii publicznej wydawało się, iż nigdy dotąd nie zbudowano urządzenia tej wielkości i stopnia skomplikowania, w każdym razie w dziedzinie elektroniki. Ustawione w prostokącie 12 na 6 m w kształcie litery U czterdzieści dwie pomalowane na czarno szafy z blachy stalowej – każda miała 3 m wysokości, 60 cm szerokości i 30 cm głębokości – mieściły lamp elektronowych szesnastu rodzajów; zawierały ponadto 6000 komutatorów, 1500 przekaźników, oporników. Całość – jak powiedziano przedstawicielom prasy – wymagała ręcznego wykonania 0,5 mln lutowań. Maszyna ważyła 30 ton i pobierała 140 kW mocy. Jej system wentylacyjny miał wbudowane dwa silniki Chryslera o łącznej mocy 24 KM; każda szafa była wyposażona w ręcznie regulowany nawilżacz powietrza, zaś termostat wstrzymywał pracę komputera, jeśli temperatura wewnątrz którejkolwiek z jego części przekraczała 48 °C. W pomieszczeniu przeznaczonym dla maszyny były jeszcze trzy dodatkowe – również wypełnione elektroniką i większe od pozostałych - szafy przesuwne na kółkach, dołączane w miarę potrzeb w odpowiednim miejscu do zestawu. Stanowiły uzupełnienie czytnika i dziurkarki kart perforowanych. ENIAC rachował – w odróżnieniu od komputerów współczesnych – w systemie dziesiętnym, operując liczbami dziesięciocyfrowymi, dodatnimi lub ujemnymi, z ustalonym położeniem przecinka dziesiętnego. Jego szybkość, na owe czasy niewyobrażalnie niemal wielka, wyrażała się pięcioma tysiącami dodawań takich liczb w ciągu sekundy. W razie potrzeby maszyna mogła pracować na liczbach podwójnej precyzji (dwudziestocyfrowych) o zmiennym miejscu położenia przecinka dziesiętnego; oczywiście, w takim wypadku działała wolniej, a pojemność pamięci odpowiednio malała. ENIAC miał typową budowę modułową. Jego architektura opierała się na zhierarchizowanych układach o zmiennej złożoności. Wewnątrz wspomnianych szaf znajdowały się stosunkowo łatwo wymienialne panele, zawierające różne zestawy elementów elektronicznych. Taki typowy panel stanowiła np. dekada, mogąca rejestrować cyfry od 0 do 9 i generować przy dodawaniu sygnał przeniesienia do następnego takiego układu – to w pewnym sensie elektroniczny odpowiednik kół cyfrowych z siedemnastowiecznego sumatora Pascala. Podstawowymi elementami maszyny były akumulatory, które potrafiły zapamiętać liczby dziesiętne, dodawać je i przekazywać dalej; każdy z takich akumulatorów zawierał 550 lamp elektronowych. Liczbę, przechowywaną akurat w danym akumulatorze, można było odczytać z układu zapalonych na czołowej części odpowiedniej szafy neonówek. Programowanie[edytuj] Programowanie – czyli zlecanie maszynie konkretnego zadania do wykonania – nie przychodziło łatwo. Operatorzy ENIAC-a mieli trzy stoły funkcyjne – ruchome pulpity sterownicze do wprowadzania liczb bądź instrukcji do kalkulatora. Na każdym stole można było zarejestrować 104 informacje na 14 pozycjach (liczba dwunastocyfrowa i jej znak lub dwie liczby sześciocyfrowe i ich znaki). Pulpity obsługiwało się ręcznie. Stojąc przy planszy trzeba było wprowadzać, cyfra po cyfrze, liczby bądź polecenia, nastawiając ręcznie tarcze komutatorów. Do uruchomienia wszystkich trzech plansz trzeba było nastawić 4368 komutatorów. Całość danych i instrukcji potrzebnych maszynie w dowolnym momencie obliczeń musiała być wprowadzona na plansze funkcyjne przed rozpoczęciem pracy. Zmiana programu zajmowała bardzo dużo czasu z uwagi na konieczność przełączenia licznych styków, komutatorów i połączeń. Błędy popełnione przy nastawianiu maszyny powodowały sporo opóźnień i zacięć. Dodatkowych kłopotów przysparzała ówczesna elektronika: średni czas bezawaryjnej pracy maszyny wynosił około pół godziny. Znaczenie[edytuj] Wprawdzie dziś uważa się, że już przed nim na miano komputera zasłużyły maszyny Z1 oraz Z3 skonstruowane przez niemieckiego inżyniera Konrada Zusego, angielskie maszyny kryptograficzne Colossus, oraz ABC Atanasoffa, to jednak powszechnie uznaje się, iż to ENIAC rozpoczął erę postępu w rozwoju techniki obliczeniowej. Przypisy

ENIAC Komputer skonstruowany w latach przez J.P. Eckerta i J.W. Mauchly'ego na Uniwersytecie Pensylwanii w USA, ENIAC miał masę ponad 27 ton, zawierał około lamp elektronowych i zajmował powierzchnię ok. 140 metrów kwadratowych. Nie posiadał pamięci operacyjnej i początkowo programowany był przez przełączanie wtyków kablowych, później za pomocą kart perforowanych, średni czas bezawaryjnej pracy maszyny wynosił około pół godziny, Maszyna używana była głównie do obliczeń związanych z balistyką, wytwarzaniem broni jądrowej, prognozowaniem pogody.

Narodziny Internetu… ARPANET
Historia Internetu zaczyna się 29 września 1969 roku, kiedy to w Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), a wkrótce potem w trzech następnych uniwersytetach zainstalowano w ramach eksperymentu finansowanego przez ARPA (Advanced Research Project Agency), zajmującą się koordynowaniem badań naukowych na potrzeby wojska, pierwsze węzły sieci ARPANET

Mapa Internetu w 1982r

1988 Powstaje system internetowych rozmów IRC.
1990 Pierwsza strona internetowa 1991 * naukowcy z CERN-u opracowali standard WWW * zniesiono zakaz używania Internetu do celów komercyjnych * powstają kolejne serwery w Europie * wiosna – powstanie NASK 1992 do listopada na świecie powstaje 26 serwerów komputerów w Internecie.

1993 luty – powstaje pierwsza przeglądarka WWW umożliwiająca oglądanie graficznych stron, na świecie istnieje ponad 200 serwerów 1994 powstaje portal Yahoo!, przeglądarka Netscape Navigator i Opera 1995 prezentacja nowej przeglądarki internetowej na bazie kodu Mosaica – Internet Explorer 1996 Powstaje pierwszy komunikator internetowy – ICQ 1998 Powstaje spółka Google Technology Inc. (obecnie Google Inc.) 2000 Indeks Google przekroczył 1 miliard elementów[1] 2004 * Powstaje pierwszy program do prowadzenia rozmów głosowych Skype * 4 lutego – Powstaje serwis Facebook * 17 lutego – Indeks Google przekroczył 6 miliardów elementów[1]. * 9 listopada – Powstaje przeglądarka Mozilla Firefox 2005 Powstaje serwis YouTube