Dane informacyjne Nazwa szkoły Zespół Szkół w Lubięcinie

Prezentacja na temat: "Dane informacyjne Nazwa szkoły Zespół Szkół w Lubięcinie"— Zapis prezentacji:

1

2 Dane informacyjne Nazwa szkoły Zespół Szkół w Lubięcinie
ID grupy: 98/23_P_G1 Kompetencja: Przedsiębiorczość Temat projektowy: Moje miasto Semestr/rok szkolny: IV 2011/2012

3 Spis treści 1.Wstęp 2. Adres naszej strony 3.Nasza strona 4. Chełmek
5. Konotop 6. Lipiny 7. Lubięcin 8. Stany 9. Bibliografia

4 wstęp 1. W związku, z tym że wszyscy uczestnicy projektu pochodzą z małych miejscowości, postanowiliśmy iż nie opiszemy jednej, a wszystkie wsie, z których pochodzą osoby biorące udział w projekcie. Dlatego na naszej stronie znajdziecie informacje dotyczące wielu miejscowości, a nie tylko jednej. Każdy z nas, chciał swoją „małą ojczyznę” przedstawić jak najlepiej.

5 Wstęp 2. Naszą pracę rozpoczęliśmy od analizy i prześledzenia gdzie i jak możemy utworzyć naszą stronę internetową np. WordPress, Google, bloger.pl. Nawiązaliśmy współpracę ze szkolnym informatykiem panem Janem Freitagiem, który polecił nam pracę w WordPressie i dlatego tam utworzyliśmy naszą stronę – Moje miasto.

6 Co to jest WordPress ? WordPress – system zarządzania treścią stosowany głównie do obsługi blogów. Napisany jest w języku PHP, wykorzystuje bazę danych MySQL. Rozpowszechniany jest na licencji GNU General Public License i jest dostępny za darmo. WordPress jest rozwijany przez firmę Automattic.

7 Historia WordPress Nazwa WordPress została zasugerowana przez Christine Selleck. Zgodnie z przyjętą konwencją, nazwy kolejnych edycji to nazwiska znanych muzyków jazzowych. WordPress jest oficjalnym następcą systemu blogowego b2/cafelog.

8 Historia wordpress Do wersji 3.0 WordPress umożliwiał instalację tylko jednego serwisu lub blogu na stronie. Równolegle istniała odmiana będąca platformą blogową – WordPress Multi-User (WPMU). Wordpress umożliwia obsługę większej liczby serwisów na tej samej bazie SQL.

9 W wersji 2.2 wprowadzono obsługę kontrolek w szablonach, przedtem dostępną w formie osobnej wtyczki. Z kolei wersja 2.3 została zmodyfikowana tak, aby obsługiwać tagi bez użycia wtyczek. Dodatkowo modyfikacje obejmują pełne wsparcie dla standardu Atom 1.0oraz informacje o dostępności zaktualizowanych wtyczek.

10 Wersja 2.5 to modyfikacja panelu administracyjnego oraz dalsze optymalizowanie aplikacji, zaś wersja 2.6 otrzymała możliwość zapisu kolejnych wersji artykułów. W wersji 2.7 ponownie zmodyfikowano panel administracyjny, tym razem we współpracy z dziesiątkami tysięcy użytkowników wersji testowej i po wysłuchaniu uwag społeczności skupionej wokół WordPress. W wersji 2.8 wprowadzono kilkaset poprawek w kodzie.

11 W wersji 3.0 zintegrowano dwie linie rozwojowe (WordPress oraz WPMU) w jedną, rezygnując w ten sposób z podziału na wersję standardową i platformę blogową. Dodatkowo w wersji 3.0 jako nowy standardowy temat wprowadzono szablon "Twenty Ten" zastępując znany od wersji 1.5 niebieski motyw graficzny "Kubrick".

12 Adres naszej strony projektowej: www.lubiecin.wordpress.com
Adresy naszych stron: Adres naszej strony projektowej:

13 Nasza strona

14 Nasza strona

15 Nasza strona

16 Nasza strona

17 Nasza strona

18 Nasza strona

19 NASZA STRONA

20 Chełmek Dworskie założenie chełmskie składa się z dwóch dworów, kiedyś połączonych, budynku folwarcznego oraz parku. Budynki są ustawione względem siebie pod kątem prostym. Dwór I najprawdopodobniej zbudowano w poł. XVI wieku dla rodziny von Dyherrn, zaś Dwór II (oficynę) pod koniec XVII bądź na pocz. XVIII w. i połączono ze starsza siedzibą. Na pocz. XVII w. majątek przechodzi w ręce rodziny von Kottwitz. Adam Melchior von Kottwitz sprzedaje Chełmek w 1758 roku Friedrichowi von Schönaich –Carolath. W 1841 r. dwór ponownie zmienia właściciela, zostaje sprzedany kupcowi z Głogowa Karlowi Heinrichowi Germershausen, który po dwóch latach odsprzedał go księciu Acerenza Pignatelli. W XIX w. budynek zostaje gruntownie przebudowany. Około roku 1860 należy do rodziny hrabiego von Rothenburg i pozostaje w jej rękach do 1930 r. W 1 poł. XX w. rozebrano budynek łączący dwór z oficyną.

21 Konotop Konotop wzmiankowany jest już w średniowieczu. Tradycyjny przekaz głosi, że nazwa miejscowości wywodzi się od mokradła, w którym topiły się konie. Zmodyfikowana wersja tej opowieści twierdzi, że nazwa Konotop to imię wodnika, który zamieszkiwał okoliczne bagna i wciągał do nich przejeżdżających kupców. W istocie przepływająca opodal rzeka Obrzyca (nazywana także Leniwą Obrą lub Gniłą Obrą) mogła w średniowieczu tworzyć niebezpieczne rozlewiska. Najprawdopodobniej pierwsza osada powstała tu w XIII wieku. Już w 1308roku istniał miejscowy kościół św. Anny. W XV wieku wieś należała do rycerskiego rodu von Zabel/Zabeltitz. Ich posiadłością był również pobliski Otyń. Imienna wzmianka o właścicielu Konotopu pochodzi z 1451 r. – wspomniany jest Sigismund von Zabeltitz. Jako że członkowie rodu Zabeltitz byli rycerzami-rabusiami (z niem. Raubritter), to najprawdopodobniej oni, wzorem innych raubritterów, wznieśli murowaną siedzibę rycerską, która wymieniana jest w źródłach z połowy XVI wieku. Za swoją zbójecką działalność dwóch członków rodu zostało skazanych na śmierć przez księcia głogowskiego Jana II. Konotop znajdował się w rękach Zabelów do roku 1482.

22 Konotop Na początku XVI wieku nowym panem Konotopu został Balthasar von Löbell, a następnieWolff von Dyherrn (w 1572)roku. Najprawdopodobniej w XVI w. wzniesiony został renesansowydwór o charakterze obronnym (otoczony fosą). Pierwszy kościół zbudowany w Konotopie najprawdopodobniej uległ zniszczeniu (pożar?), gdyż źródła wspominają o budowie kościoła w połowie XVI w. Wkrótce po zakończeniu budowy został przejęty przez protestantów i znajdował się w ich rękach w okresie 1550–1654. W trzech kryptach świątyni grzebano właścicieli majątku, w kaplicach bocznych zachowały się renesansowe i barokowe płyty grobowe oraz epitafia. Jesienią 2010 r. kilka epitafiów zostało skradzionych. Około 1576 Konotop przeszedł we władanie Sigismunda von Kottwitz, spokrewnionego z Wolffem Dyherrnem (szwagier?). W końcu XVI w. przy kościele wzniesiono drewnianądzwonnicę, do której dzwon ufundowała Anna von Kottwitz w 1595. Dzwonnica i dzwon (bogato pokryty inskrypcjami) odlany w pracowni Georga Wielda w Żytawie (Zittau) istnieją do dziś. Adam Wenzel von Kottwitz rozpoczął w 1693 r. gruntowną przebudowę dawnego renesansowego dworu, ukończoną w grudniu 1696 r. Na jego miejscu powstała barokowarezydencja, z powodu bagnistości terenu posadowiona na osadzonych w gruncie dębowych palach. Budowla była zwrócona frontem ku wschodowi i posiadała dwa skrzydła między którymi umiejscowiono ogród. Zachowano fosę, którą rozbudowano i wkomponowano w założenie parkowe.

23 Konotop Aby podnieść rangę miejscowości, właściciele uzyskali dla Konotopu prawa miejskie. Cesarz Józef I w 1706 nadał miejscowości herb i stosowne przywileje. Uwzględniając nazwę i legendarny przekaz, w herbie umieszczono konia zanurzonego do połowy w wodzie. Mimo uzyskania praw miejskich i dogodnego położenia między szlakami handlowymi, Konotop nigdy nie rozwinął się w większy ośrodek. Także jego zabudowa zachowała cechy wiejskie. W 1706 do kościoła dobudowano prezbiterium, nadając mu cechy barokowe. W 1742zbudowano w Konotopie zbór ewangelicki, nazywany w źródłach Bethaus (Friedenskirche). Na polecenie Adama Heinricha von Kottwitzotwarto w Konotopie, w 1790, szkołę ewangelicką. Pod koniec XVIII wieku ludność miasteczka liczyła 831 osób. W XVIII-wiecznym Konotopie prócz założenia pałacowo-parkowego znajdował się folwark, szkoła, szpital (ze względów epidemiologicznych umiejscowiony na obrzeżach), dwa domy parafialne, młyn wodny i 3 wiatraki (identyczne zachowały się w pobliskim Lubięcinie). W tym czasie miejscowość podzielona była na dwie części – miejską i dominialną.

24 Konotop Zniszczenia okresu napoleońskiego oraz przejście miasta pod panowanie pruskie przyczyniły się do zmiany statusu prawno-ekonomicznego Konotopu. Prawo Prus uzależniało posiadanie praw miejskich od spełnienia licznych warunków i obowiązków, na które Konotopu nie było stać. W efekcie Konotop utracił prawa miejskie. W drugiej połowie XVIII w. nastąpiły liczne zmiany właścicieli wsi. Od1788 władali nią kolejno von Luckowie, von Rothenburgowie (do 1811), von Falkenhaynowie, von Kalckreuthowie i Foersterowie (od 1845). WXIX wieku infrastruktura części wiejskiej wyglądała następująco: browar, gorzelnia, 2 folwarki i 2 wiatraki, placówka poczty królewskiej, 67 domów. Część wiejską zamieszkiwało 476 ludzi. Część dominialna obejmowała: 2 wiatraki, 4 kuźnie, 3 piekarnie, 4 zakłady krawieckie, folwark, pałac i 62 domy. Część tę zamieszkiwało 471 ludzi (w tym 34 katolików). Majątek ziemski obejmował również okoliczne folwarki:Marienhof (obecnie Marianki), Mesche (obecnie Mesze) i Heinrichau (obecnie Strumiany). 

25

26 Konotop Rządy rodziny Foersterów przyczyniły się do rozwoju gospodarczego. W ich dobrach obejmujących około dwa tysiące hektarów ziemi, z czego 1500 ha stanowiły lasy, 375 ha grunty orne i 125 ha łąki, rozpoczęto meliorację łąk oraz wydobycie torfu. Zadbano o budowę nowych zabudowań gospodarczych, między innymi w folwarku przypałacowym wybudowano gorzelnię (istnieje do dziś). W folwarku zamontowano również prasę do torfu napędzaną silnikiem parowym. Foersterowie nakazali także przebudowę pałacu, w którym zmieniono dachy i wystrój wnętrz. Odnowiono i przebudowano także założenie pałacowo-parkowe. Wzdłuż brzegów fosy założono park angielski, na jego terenie postawiono nieistniejącą już altanę ineoklasycystyczne okazałe mauzoleum grobowe (obecnie niemal zupełnie zdewastowane), w którym pochowani byli członkowie rodzinyFoersterów i skoligaconych z nimi Graeffów. Główny zarys założenia parkowego przetrwał do dziś (aleje spacerowe, kanały boczne fosy, ślady po parkowych rzeźbach). W 1885 r. otwarto w Konotopie szkołę katolicką. W latach   zbudowano z czerwonej cegły okazały gmach sądu obwodowego (Amtsgericht) i aresztu. Był to sąd pierwszej instancji podlegający organizacyjnie Sądowi Krajowemu w Głogowie. Działalność sądu w Konotopie obejmowała 37 miejscowości w powiecie zielonogórskim i 3 w powiecie kożuchowskim. W 1900wieś liczyła 1073 mieszkańców. Ostatnim przed II wojną światową właścicielem majątku był od 1922 r. Kurt Adalbert Lothar Foerster. Z jego inicjatywy, w okresie międzywojennym odnowiono obie istniejące w Konotopie świątynie. W latach 70-tych XX w. kilka rzeźb z kościoła katolickiego trafiło do Muzeum Lubuskiego w Zielonej Górze, gdzie są eksponowane do dziś.

27 Konotop Ożywienie gospodarcze wsi nastąpiło na początku XX wieku dzięki budowie linii kolejowych. W 1906 r. uruchomiono linię łączącą Konotop z Wolsztynem, zaś w 1908 r. wieś uzyskała połączenie kolejowe z Nową Solą. W 1915 r. otwarto tor z Konotopu do Sulechowa. Oprócz dużej stacji kolejowej zbudowano tu również parowozownię pomocniczą z dwustanowiskową halą oraz wieżę ciśnień, a w opodal stacji założono składnicę drewna. Regularnie pociągi osobowe i towarowe kursowały przez Konotop do lat dziewięćdziesiątych XX w., kiedy to z powodu nierentowności zlikwidowano linie pasażerskie. Między1993 a 1994 r. kolejowy ruch pasażerski na trasach Wolsztyn-Sulechów i Wolsztyn-Nowa Sól przez Konotop prowadziła pierwsza niepaństwowa firma kolejowa w Polsce - Lubuska Kolej Regionalna. Niestety firma ta szybko zbankrutowała i pociągi osobowe przestały kursować. Składy towarowe będące własnością firmy PKP Cargo jeździły z Wolsztyna do Konotopu do czasu likwidacji tutejszej składnicy drewna w 2004 r. Obecnie na stację w Konotopie wjeżdżają tylko muzealne składy osobowe ze skansenu parowozów w Wolsztynie. Linia do Sulechowa została zdewastowana (kradzieże szyn) i na początku XXI wieku częściowo rozebrana.

28

29 Konotop Pod koniec II wojny światowej, miejscowa ludność obawiając się nadciągającej Armii Czerwonej w styczniu 1945 r. rozpoczęła ewakuację na zachód. Po wkroczeniu radzieccy żołnierze splądrowali zabudowania dworskie i dopuścili się na pozostałych jeszcze w Konotopie Niemcach rabunków i gwałtów. Po wojnie w majątku ziemskim utworzono PGR, nastawiony w głównej mierze na produkcję mleka. W latach osiemdziesiątych dla rozwijającego się PGR-u postawiono w okolicy cmentarza trzy wielkopłytowe bloki mieszkalne. W folwarku przypałacowym uruchomiono gorzelnię pracującą na potrzeby Polskiego Monopolu Spirytusowego. Niestety wspaniały pałac przy zabudowaniach folwarcznych został zdewastowany i przez kilkadziesiat lat pozostawał w ruinie (jeszcze w 2010 r. widoczne były w ruinach pozostałości zdobień, lokalizacja sal kominkowych). W sierpniu 2010 r. pozostałości pałacu zostały przez obecnego właściciela terenu rozebrane. Po II wojnie światowej dewastacji uległy również niemieckie pomniki na dwóch głównych placach wsi (żołnierzy poległych w wojnie z Francją w latach oraz żołnierzy poległych w I wojnie światowej). Budynek małego szpitala działającego do 1945 r. przekazano po wojnie polskim repatriantom na potrzeby mieszkaniowe. Podobny los spotkał ewangelicki budynek parafialny. Kościół ewangelicki zaś rozebrano.

30 Konotop W ramach tworzenia ruchu spółdzielczego utworzono (opodal kościoła katolickiego) Spółdzielnię Kółek Rolniczych. Szkoła podstawowa imienia Marii Skłodowskiej-Curie w okresie powojennym zajmowała dwa budynki. Młodsze klasy uczyły się w dawnym, poniemieckim budynku szkolnym opodal którego ulokowano także przedszkole. Klasy starsze uczyły się w budynku sądu. Przejściowo miała tu również siedzibę zaoczna rolnicza zasadnicza szkoła zawodowa. Przy dawnym budynku sądu zbudowano salę gimnastyczną i prowadzący do głównego gmachu łącznik mieszczący szatnię, gabinet dyrektora i bibliotekę szkolną. Pod koniec XX w. wybudowano na obrzeżach parku nowy abudynek szkoły, w którym znalazło miejsce również przedszkole. Budynki dawnego przedszkola oraz młodszych klas szkolnych zostały sprzedane osobie prywatnej. W 2006 r. na fasadzie budynku szkoły (dawnego sądu) została wywieszona tablica upamiętniająca 300-lecie nadania praw miejskich Konotopowi. Od 1 września 2007 r. w Konotopie istnieje gimnazjum, które wraz ze szkołą podstawową oraz przedszkolem działa ono w ramach Zespołu Placówek Oświatowych w Konotopie. W miejscowości znajduje się stanica wodna zbudowana w latach 70. XX w. oraz boisko do gry w piłkę nożną. Od 1957 r. w Konotopie istniał Ludowy Zespół Sportowy “Błękitni” koncentrujący się na piłce nożnej. Jego miejsce w połowie lat 90. zajął klub sportowy Mieszko Konotop w ramach którego istnieje drużyna piłkarska oraz sekcja tenisa stołowego. We wsi działa również Koło Gospodyń Wiejskich.

31 Lipiny Wieś Lipiny (niem. Lippen) założono prawdopodobnie u schyłku XIII stulecia. W 1315 r. w wyniku głodu zmarła połowa mieszkańców wsi. Po podziale księstwa głogowskiego w 1360 r. Lipiny znalazły się w królewskiej (czeskiej) części, która już rok później została wydzierżawiona Nickelowi von Rechenbergowi. Według tradycji już w 1416 r. znajdował się tu kościół podległy parafii w Lubięcinie. W 1506 r. Lipiny wchodziły w skład rozległych dóbr ziemskich Hansa von Rechenberga. Po 1561 r. wieś włączona została do posiadłości ziemskich Fabiana von Schönaicha. Jego spadkobierca Georg von Schönaich ufundował w Lipinach nowy kościół – ok r. W tym czasie prawdopodobnie założono miejscowy folwark. W 1671 r. wzmiankowano we wsi pierwszy wiatrak, w 1741 r. drugi, w 1783 r. było ich trzy. W połowie XVIII stulecia otwarto w Lipinach szkołę ewangelicką – budynek spłonął w wielkim pożarze wsi w 1781 r. W 1800 r. rozebrano miejscowy kościół (prawdopodobnie budowla był zniszczona przez pożar, który strawił budynki parafialne). 

32 Lipiny Dwa lata później stanęła we wsi drewniana dzwonnica, na której zawieszono dzwon z 1748 r. Podczas kampanii napoleońskich pod Lipinami doszło do potyczki wojsk francuskich z oddziałami rosyjskimi – 1813 r. W 1845 r. wieś wchodziła w skład majoratu Carolath – Beuthen, liczyła 111 domów i 872 mieszkańców (22 katolików). We wsi znajdował się folwark, owczarnia, szkoła ewangelicka i 5 wiatraków – w składzie lipińkich dóbr ziemskich znajdował się również folwark Marienthal (Marianówek) – 12 domów i 110 mieszkańców. W 1886 r. oddano do użytku nowy budynek szkoły. W 1926 r. wieś liczyła 710 mieszkańców, a dzierżawcą majątku był Herman Karnetzki. W 1947 r., w ramach przeprowadzonej przez władze polskie operacji pacyfikacyjnej Bieszczad (akcja Wisła), przesiedlono do Lipin dużą grupę ludności łemkowskiej. W latach 80.XX w. staraniem ludności pochodzenia łemkowskiego stanęła we wsi cerkiew.

33 Lubięcin Lawbenczuk (1446) Lubentz (1580) Liebenzig (1791) Kochanowo Wielkie (1946) Pierwsze wzmianki o wsi pojawiły się w 1372 r., dotyczyły one miejscowej parafii, której powstanie datuje się na początek XIII wieku. Według tradycji pierwszy kościół parafialny p.w. św. Katarzyny (wybudowany na wzniesieniu miedzy jeziorami – Lubięcińskim i Kochanowo) miał powstać ok r. W czasie wojny trzydziestoletniej świątynia spłonęła. Na początku XVIII w. wzniesiono nową, murowaną budowle. W XIX w. kościół ponownie przebudowano. W tym okresie obiekt pełnił już role kościoła cmentarnego. Po 1945 r. przez pewien czas pełnił też funkcję kościoła parafialnego, opuszczony ok r. popadł w ruinę. W latach 80 XX w. budowlę wyremontowano i zabezpieczono. Współcześnie nieczynny. Średniowieczne dzieje Lubięcina są prawie nieznane – w 1446 r. wzmiankowany jest właściciel majątku Nesmewschil. W XVI w. Lubięcin należał do rodziny von Dyherrn, w XVII stuleciu do rodu von Stosch. Później majątek ziemski, podobnie jak pobliska posiadłość w Chełmku, zmieniał właścicieli. Prawdopodobnie w końcu XVII stulecia wybudowano przy miejscowym folwarku siedzibę właścicieli, której istnienie wzmiankowano w XVIII w. (obiekt nie zachował się). Na początku XVIII w. właścicielem majątku był David Heinrich von Kottwitz. W 1765 r. wzmiankuje się rodzinę von Schönaich z Siedliska. W latach wybudowano we wsi drugi kościół. Barokową świątynię p.w. Serca Jezusowego przeznaczono dla ludności protestanckiej. Przebudowana w 1862 r., w rękach protestantów pozostawała do 1945 r. – współcześnie kościół parafialny. W 1791 r. w Lubięcinie wzmiankowano dwa kościoły – katolicki i ewangelicki, 2 domy parafialne, szkołę katolicką (otwartą w 1742 r.), siedzibę pańską, 2 folwarki, 2 karczmy, 10 gospodarstw kmiecych, 12 zagrodników, 36 komorników, 2 młyny wiatrowe. Wieś zamieszkiwało 426 osób. a

34 Lubięcin Do majątku ziemskiego należał folwark Teich (współcześnie Stawy) z 7 zabudowaniami. Na przełomie XVIII i XIX w. wybudowano w Lubięcinie 4 młyny wietrzne – obecnie zachowały się 3 obiekty, najstarszy pochodzi z 1817 r. W 1841 r. książę Louis von Schönaich sprzedał Lubięcin wraz z Chełmkiem Karlowi Germershausen, ten dwa lata później odsprzedał majątek księciu Acerenza Pignatelli. Około 1860 r. posiadłość znalazła się w składzie państwa stanowego Nietków (Polnische Nettkow) rodziny Hohenzollern-Hechingen, potem von Rothenburg. W 1828 r. otwarto w Lubięcinie szkołę ewangelicką. Budynek z dwiema izbami lekcyjnymi, mieszkaniem dla nauczyciela i organisty wzniesiono w latach W 1844 r. posiadłość ziemska obejmowała miejscowy folwark z 3 wiatrakami i gospodarstwami (folwarkami) Luschevolwerk (Lechów) i Teichvolwerk (Stawy). Wieś zamieszkiwało 733 osoby w 92 domostwach. Po 1848 r. ukształtował się podział wsi na dwie części – północna należała do majątku ziemskiego, w południowej znajdowały się wolne gospodarstwa chłopskie. W 2 połowie XIX w. właściciele majątku rozbudowali folwark (specjalizował się w hodowli owiec), przy którym uruchomiono gorzelnię (1880 r.) W 1885 r. zabudowania wsi strawił wielki pożar. W 1907 r. przez Lubięcin przeprowadzono linię kolejową relacji Nowa Sól – Wolsztyn, która funkcjonowała do lat 90 XX w. Budowa linii kolejowej umożliwiła rozwój pobliskiemu tartakowi. Na początku XX stulecia nastąpił rozwój urbanistyczny wsi. Nowe zabudowania powstawały głównie wzdłuż drogi do Konotopu. Zabudowa Lubięcina połączyła się w tym czasie z zabudową Chełmka i osady Wikarówka (obecnie część Lubięcina). Wzniesiono budynek poczty, restaurację z salą taneczną, remizę strażacką i kuźnię. W 1937 r. miejscowa posiadłość ziemska znajdowała się w rękach Wilhelma Isenberga, który ponadto zarządzał folwarkami Adelheidsdorf, Lusche i Teich.

35 Lubięcin Po 1945 r. w zabudowaniach folwarku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, które funkcjonowało do lat 90 XX w., współcześnie część gospodarstwa znajduje się w rękach prywatnych. W latach zakład rolny w Lubięcinie wzniósł trzy czterorodzinne pracownicze bloki mieszkalne. W latach 60 rozbudowano tartak, który od lat 80 był filią zielonogórskich zakładów meblowych, w 2000 r. zakład przejęła prywatna spółka. Od 1945 r. funkcjonuje w Lubięcinie szkoła, od 1946 r. – przedszkole. W 1960 r. wzniesiono drugi budynek szkolny, który następnie rozbudowano w latach 1990 – 1991, rok później na potrzeby sali gimnastycznej adaptowano wiejską świetlicę. W wyniku reformy szkolnej w 1999 r. utworzono przy szkole gimnazjum.

36 Lubięcin W latach 60 doposażona w nowoczesny sprzęt gaśniczy została drużyna Ochotniczej Straży Pożarnej (funkcjonująca od 1947 r.), w 1990 r. rozbudowana została remiza. W latach 50 działało w Lubięcinie stałe kino. W latach wzniesiono we wsi sklep spożywczy i gospodarstwa domowego. Nowoczesny pawilon handlowy oddano do użytku w 1976 r. W końcu lat 60 w ramach czynów społecznych wybudowano we wsi ośrodek zdrowia. W połowie lat 80 w zabytkowym młynie uruchomiony został lokal gastronomiczny z salą taneczną. Po powodzi w 1997 r. wzniesiono we wsi kilka domów dla powodzian. W 2000 r. w Lubięcinie zamieszkiwało 725 osób, znajdowało się 108 gospodarstw rolnych (wraz ze Stawami i Radosławicami), funkcjonowało 18 zakładów usługowo-produkcyjnych, w tym dwa zakłady branży drzewnej, 16 punktów handlowych, restauracja i punkt gastronomiczny.

37 Przyborów Ślady osadnictwa na tym terenie sięgają czasów epoki brązu. Przeprowadzone w latach 60. XX w. badania archeologiczne wykazały istnienie w okolicy zwartego osadnictwa na przestrzeni ok. 600 lat. Odkryto m.in. wielkie cmentarzysko ciałopalne kultury łużyckiej (ok.1300 – 600 lat p.n.e). Wieś Przyborów (niem. Tschiefer) powstała w średniowieczu. Pierwsze wzmianki o miejscowości pojawiły się w 1295 r. – allodium (własność rycerska) Clemensa und in Pzriborow. Kolejne informacje o Przyborowie pojawiły się dopiero w końcu XVI w. Po roku 1589 Przyborów razem z wsiami Modrzyca i Koserz weszedł w skład nowosolskiej domeny solnej. Odtąd do podstawowych obowiązków mieszkańców należało dostarczanie drewna do warzelni soli w Nowej Soli. W Przyborowie utworzono królewski rewir leśny, któremu podlegały lasy między Stanami, Lipinami i Siedliskiem. Świadczenia na rzecz warzelni obejmowały również transport rzeczny. Usługi przewozowe zdominowały zajęcia ludności wsi do końca XIX w. W 1750 r. w posiadaniu mieszkańców były 4 statki (barki) i 4 łodzie. Przy miejscowości znajdowała się przeprawa promowa, która do czasu wybudowania stałego mostu w Nowej Soli (1871 r.) obsługiwała miasto. W okresie wojen napoleońskich ludność wsi zatrudniono do remontu mostu na starorzeczu Odry i budowy przepraw dla wojsk (w 1814 r. przeprawiały się tutaj powracające z Francji do Polski oddziały Księstwa Warszawskiego). Prawdziwą plagą nawiedzającą Przyborów były powodzie. Z większych należy wymienić te z lat 1565, 1625, 1736, 1872, 1903 i ostatnią z 1997 r. Po powodzi w 1903 r. rozpoczęto budowę wałów przeciwpowodziowych, wcześniej (poł. XIX w.) przeprowadzono prace melioracyjne – budowa kanału Kopalnica. W 1783 r. wzmiankowano we wsi 4 młyny, cztery lata później otwarto szkołę ewangelicką.

38 Przyborów W 1845 r. Przyborów podlegał domenie królewskiej Neusal z – Sagan – liczył 1297 mieszkańców (397 katolików), 141 domów, posiadał dwie szkoły wyznaniowe (katolicką otwarto w 1820 r.), we wsi mieścił się królewski rewir leśny, funkcjonowały 4 wiatraki, cegielnia i niewielki folwark. Część mieszkańców zajmowała się nadal transportem rzecznym (10 barek), inni znaleźli zatrudnienie w Nowej Soli. W 1926 wieś zamieszkiwało 1030 osób, a miejscowy folwark był w posiadaniu nadleśniczego Bogdta. W 1936 r. zmieniono nazwę miejscowości z Tschiefer na Zollbrűcken (przyp. cło mostowe). Zmiana ta mogła być związana z lokalizacją we wsi komory celnej pobierającej opłaty za korzystanie z mostu w Nowej Soli lub z prowadzoną przez władze hitlerowskie akcją likwidacji słowiańsko brzmiącego nazewnictwa. Przed wybuchem II wojny światowej w okolicy Przyborowa wybudowano pas umocnień polowych. W czasie działań wojennych miejscowość nie poniosła większych strat, zniszczeniu uległ tylko most na Starej Odrze.

39 Stany – most, na którym kręcono sceny w filmie „Czterej pancerni i pies”
Najstarsze dzieje nadodrzańskiej wsi Stany (niem. Aufhalt) są nieznane. Pierwsze wzmianki o miejscowości pojawiają się dopiero w 1740 r. Jednak powstanie wsi należy datować co najmniej o dwa wieki wcześniej. W pobliżu wsi funkcjonowania przeprawa promowa, którą umieszczono na mapach już na pocz. XVII w. Przeprawa ta odgrywała znaczącą rolę w okresie wojny trzydziestoletniej, kiedy to w jej pobliżu zlokalizowano warowny obóz wojskowy (prawdopodobnieszwedzki), którego relikty zachowały się do dnia dzisiejszego. W połowie XVIII w. wieś była podzielona, północna część należała do państwa stanowego Carolath – Beuthen (własność rodu von Schönaich), część południowa stanowiła własność królewską. W 1844 r. w części królewskiej miał swoją siedzibę rewir leśny, część ludności trudniła się przewoźnictwem (8 łodzi lub barek) i tkactwem. Wieś zamieszkiwało 281 osób (56 katolików) w 36 domach. Również mieszkańcy książęcej części wsi byli właścicielami barek. W tej części wsi około 1800 r. wzniesiono klasycystyczny dwór – karczmę, która należała do sołtysa. Budowla pełniła funkcję gospody do 1945 r.

40 Stany W latach 60. XX w. zrujnowany budynek w części wyremontowano i zaadaptowano do celów sakralnych. Do połowy lat 90. XX w., kiedy wybudowano w Stanach kościół, mieściła się tam kaplica. W 1876 r. w pobliżu wsi rozpoczęto budowę umocnień przeciwpowodziowych. Po katastrofalnej powodzi w 1903 r. wały podwyższono i przedłużono. W latach 1903 – 07 przeprowadzono w pobliżu linię kolejową. W 1907 r. między Nową Solą a Wolsztynem otwarto połączenie kolejowe, most tej linii znajduje się w Stanach(8 km na północ od Nowej Soli). Położony jest na otwartym i równinnym terenie. Najbliższe garnizony znajdowały się w znacznie oddalonych od siebie miejscowościach (Sulechów, Głogów) z tego właśnie powodu zdecydowano, iż przeprawę tę należy odpowiednio ufortyfikować. Prawdopodobne jest, że do poniesienia kosztów budowy władze wojskowe zmusiły towarzystwo kolejowe, od czego uzależniły swoją zgodę na zbudowanie mostów i innych instalacji, do sfinansowania ich odpowiedniego umocnienia.

41 Stany W sąsiedztwie mostu zbudowano dwa zespoły obronne blokhauzów kolejowych na przyczółkach mostowych. Jeden na zachodnim brzegu odry, a drugi na wschodnim. Z powodu wysokiego stanu wód gruntowych i okresowych wylewów rzeki blokhauzy ulokowano na wale przeciwpowodziowym, a dokładniej w miejscu przecięcia się wałów z nasypem linii kolejowej. Zastosowanie dwóch kondygnacji nadziemnych spowodowało wyniesienie blokhauzów nad okoliczny teren, co znacznie poprawiło pole obserwacji i ostrzału okolicznego terenu. Usytuowanie budowli na wale przeciwpowodziowym stały się dobrą ochroną dla jednostek piechoty i artylerii obsadzającej umocnienia polowe na wypadek zagrożenia. Na wszystkich kondygnacjach blokhauzów znajdowały się liczne otwory strzelnicze przeznaczone dla karabinów. Dzięki nim można było prowadzić skuteczną, okrężną obronę przed ewentualnym napadem spieszonych lub konnych oddziałów wroga.

42 Stany Wjazd na most kolejowy zabezpieczały wybudowane naprzeciwległych przyczółkach zespoły obronne. Pojedynczy zespół, składał się z dwóch blokhauzów, pomiędzy którymi możliwa była piesza komunikacja. Odbywała się ona na dwóch poziomach: nadziemny – na poziomie mostu i podziemny – za pomocą poterny łączącej blokhauzy. Pomiędzy budowlami znajdowało się przęsło mostowe z linią kolejowa. By zapewnić obronę podejścia do budowli, na przedpolu montowano metalowe kraty forteczne, które z czasem uzupełniono gęstymi zasiekami z drutu kolczastego. Mocowania i fundamenty, a raczej ich pozostałości pozwalają na stwierdzenie, iż wschodni jak i zachodni wjazd na most był zamknięty metalowymi bramami w formie krat. Dobrze wypalona, pełna cegła była podstawowym surowcem budowlanym tych obiektów. Pojedynczy blokhauz posiadał dwie kondygnacje. Skuteczną ochronę przed pociskami karabinowymi stanowiły ściany o jednolitej budowie dla każdego poziomu.

43 Stany Pierwsza kondygnacja została założona na planie prostokąta, posiada dziewięć otworów strzelniczych. Spełniała ona funkcję socjalno – bojowa. W środku cztery pomieszczenia, z których największe (2,7 x 3,2 m) to izba sypialno – wypoczynkowa posiadająca 4 strzelnice. Izba była wyposażona m. In. w składane prycze, mocowane jednym bokiem do pionowo osadzonego w stropie i posadzce metalowego kątownika. W posadzce jednego z narożników usytuowano podręczny magazyn amunicji. Natomiast w posadzce przeciwległego narożnika znajduje się pionowy szyb prowadzący do podziemnego korytarza o długości około 12 m łączącego dwie budowle. Wejście z przyziemia na kondygnację naziemną było możliwe za pomocą metalowej drabiny umocowanej obok wejścia do poterny. W jednej ze ścian znajduje się otwór wejściowy prowadzący do pozostałych izb.

44 Stany Wejście zamykano drewnianymi drzwiami. Funkcje pozostałych pomieszczeń( niewielki przedsionek z jedną strzelnicą i przejściami do dwóch, przeciwległych izb)nie są określone. Możemy jednak, przypuszczać, że w jednym z nich znajdowała się latryna, w drugim zaś, studnia głębinowa. Druga kondygnacje wznosiła się ok. 3 metrów nad koroną wału przeciwpowodziowego i została założona na planie nieforemnego ośmioboku. pełniła funkcję bojową, posiada 11 strzelnic i otwór wejściowy wyprowadzony na most za pomocą metalowej kładki, której nawierzchnię pokrywały grube deski. Wejście było zamykane masywnymi, drewnianymi, dwuskrzydłowymi drzwiami, które zaopatrzono w przeziernik obserwacyjny.

45 Stany Obecnie blokhauzy kolejowe są jedną z wielu atrakcji fortyfikacyjnych przebiegającego obok żółtego szlaku turystycznego. W ich pobliżu na terenie zalewowym, przed wałem przeciwpowodziowym znajdują się żelbetowe schrony bojowe i bierne wchodzące w skład niemieckiej linii obronnej „ Oderstellung”. Zadaniem tych budowli obronnych oprócz zatrzymania nacierających wojsk nacierającego przeciwnika była również ochrona ważnego strategicznego mostu kolejowego. Tak się jednak nie stało. 3 lutego 1945 r. o godzinie 6.00 Niemcy wysadzili środkowe przęsło mostu by uniemożliwić przeprawy radzieckim jednostkom. Po zakończeniu II wojny światowej most kolejowy został odbudowany w pierwotnej postaci(1955). Wschodni zespół blokhauzów został rozebrany po 1945 r. co związane było z likwidacją umocnień na wschodnim brzegu, który w tym okresie nie był zagrożony.

46

47 Bibliografia

48