Bulimia i Anoreksja Epidemia XXI wieku

Prezentacja na temat: "Bulimia i Anoreksja Epidemia XXI wieku"— Zapis prezentacji:

1 Bulimia i Anoreksja Epidemia XXI wieku

2 Spis Treści Anoreksja: Bulimia: Sposoby terapii
Pojęcie Anoreksji Przebieg Anoreksji Skutki Anoreksji Bulimia: Pojęcie Bulimii Przebieg Bulimii Skutki Bulimii Sposoby terapii W jaki sposób i kto udziela pomocy Wywiad z osobą chorą na anoreksje Sławni cierpiący na anoreksje i bulimię Demi Lovato Geri Halliwell Ewa Minge Sharon Osbourne Britney Spears

3

4 Anoreksja Pojęcie Anoreksji :
Inaczej jadłowstręt psychiczny. Choroba ta niewątpliwie jest o podłożu psychicznym. Nazwa pochodzi od słowa „an” – brak i „orexis” – apetyt z języka greckiego. Pierworodna nazwa schorzenia brzmi „Anorexia nervosa”. Największe zagrożenie zachorowaniem dotyczy wieku od 12 do 20 roku życia. Jako pierwsi opisali to zaburzenie Charles Lasegue i William Gull w połowie XIX wieku. Anoreksja dotyczy przede wszystkim kobiet. Jednak statystyki pokazują, że zaburzenie dotyka coraz większej ilości mężczyzn. Obniża się także przeciętny wiek osób chorujących – coraz częściej pojawiają się przypadki u dziewczynek w wieku poniżej 12 lat. Chorzy powinni być pod kontrolą psychiatry.

5 Przebieg anoreksji : Choroba zaczyna się zupełnie niewinnie. W okresie dojrzewania dziewczyna postanawia sprostać wymaganiom środowiska i dąży do perfekcji swojego ciała. Niejednokrotnie wpływ środowiska wymusza zmianę siebie, by osiągnąć upragnioną akceptację. Jednak dążenie do odpowiedniej wagi nie przynosi rezultatów, w związku z czym, odchudzanie przemienia się w obsesję. Pojawia się stopniowe ograniczanie ilości spożywanych pokarmów, rzadziej dzieje się to nagle, bez powolnej zmiany przyzwyczajeń.

6 Początkowo osoba taka odczuwa zadowolenie, czuje się dobrze, uprawia jakiś wyczerpujący sport, który staje sie jej obsesją w równym stopniu, jak niejedzenie. Chorą charakteryzuje wręcz pedantyczne podejście do posiłków - każdy produkt jest skrupulatnie odmierzany, drobiazgowo dzielony i spożywany w bardzo wolnym tempie. Znamienne jest, że w początkowym etapie ani chora, ani rodzina nie są w stanie zauważyć nieprawidłowości, natomiast później jedynie chora żyje w przekonaniu o swoim zdrowiu.

7 Świadoma walka z głodem, a szczególnie ograniczenie tłuszczów i węglowodanów, przy dobrym apetycie i dobrym stanie ogólnym, spowodowane nietolerowaniem wizerunku własnego ciała i sylwetki. Głód jest coraz słabiej odczuwalny, a postępujące wychudzenie daje poczucie władzy nad sobą i otoczeniem, uczucia lekkości sprawia zadowolenie, chodź w miarę spadku ciężaru ciała pojawia się lęk, czy nie je za dużo. Dlatego głodowanie zostaje wzmocnione zarówno psychologicznie jak i fizjologicznie .

8 Mimo złego obchodzenia się ze sobą i braku pożywienia anorektyczka długo pozostaje nadzwyczaj dynamiczna i aktywna, przez co znaczny nieraz spadek wagi nie wzbudza niepokoju otoczenia. Niedożywienie zaczyna się jednak w końcu odbijać na organizmie. Szczupłość przeradza się w wychudzenie potem wygłodzenie. Jeśli się temu nie przeciwdziała, oczy i policzki zapadają się, włosy stają się suche i coraz rzadsze, paznokcie prążkowane i łamliwe, zęby zaczynają się chwiać. Dalszy przebieg choroby bywa różny. Niekiedy dzięki korzystnym wpływom lub odnowieniom w stosunku z rodzicami anorektyczka spontanicznie zaczyna jeść i odzyskuje wagę zbliżoną do normalniej. W 70-80% obserwowanych wypadków ewolucja taka odbija się korzystnie na wadze i sposobie odżywiania się, choć w dalszym ciągu notuje się uporczywe zaburzenia psychopatologiczne w zakresie życia seksualnego i społecznego, zmiany charakteru, fobie i anomalie żywieniowe, które wymagają pomocy psychoterapeuty.

9 Skutki Anoreksji : Nieleczona anoreksja prowadzi do poważnego osłabienia organizmu - narządy, bez odpowiedniej dawki witamin i budulca, nie są w stanie poprawnie funkcjonować, pojawia się anemia, poważne osłabienie serca. Anoreksja jest chorobą śmiertelną. Kończy się śmiercią z wycieńczenia, ustaniem akcji serca, zawałem serca, bądź samobójstwem. W najlepszym wypadku dochodzi jedynie do zachwiania funkcji życiowych, skrajnego wycieńczenia, zaniku menstruacji. Trwająca długo anoreksja doprowadza do spustoszenia w organizmie chorej osoby. Jest to cały szereg powikłań, skutkujących wielonarządową niewydolnością.

10 Zaburzenia układu pokarmowego :
na skutek niedoboru minerałów następuje osłabienie zębów i dziąseł; zaburzenia motoryki i opróżniania żołądka; bóle brzucha, wzdęcia i zaparcia (uczucie pełnego brzucha); Zaburzenia układu krążenia i serca : zmniejszenie masy mięśnia sercowego; zaburzenia rytmu (np. bradykardia czyli zwolnienie rytmu serca poniżej 60 uderzeń na minutę, przedwczesne skurcze przedsionkowe i komorowe); obniżone ciśnienie krwi, powodujące omdlenia i zawroty głowy; wzrost poziomu cholesterolu; zmniejszony przepływ krwi. Zmiany dermatologiczne : kruchość, łamliwość, a następnie wypadanie włosów, wysuszenie i zmniejszenie elastyczności skóry, jako następstwo hipotermii ciało pokrywa się meszkiem (lanugo) podobnym do tego, który występuje w okresie płodowym.

11 Wyniszczenie organizmu :
utrata tkanki tłuszczowej, a także zmniejszenie masy mięśniowej; obniżenie poziomu hormonów tarczycy (odpowiedzialnych m.in. za metabolizm oraz gospodarkę wapniowo-fosforanową); hipotermia (temperatura ciała utrzymująca się na poziomie poniżej 36 st. C), zmniejszenie częstości oddechu (oddechowe wyrównanie pH krwi, która w przebiegu anoreksji nabiera odczynu zasadowego). Zmiany w układzie kostnym : Około 90% kobiet dotkniętych anoreksją dotyka osteopenia (utrata minerałów budujących kości), a 40% - osteoporoza. Ponieważ anoreksja dotyczy przede wszystkim osób w wieku dojrzewania, w tym rozwoju kośćca, osłabienie kości jest staje się efektem długofalowym, który nie znika po wyleczeniu i powrocie do normalnej masy ciała. Osłabienie szkieletu oraz obniżony poziom hormonów odpowiedzialnych za wzrost powodują, że osoby chorujące na anoreksję w okresie wzrastania odznaczają się niższym wzrostem.

12 Problemy neurologiczne:
W bardzo zaawansowanych przypadkach anoreksji dochodzi do uszkodzenia nerwów oraz tkanki mózgowej. Obserwowane w przebiegu anoreksji zaburzenia neurologiczne to np.: napady padaczkowe, zaburzone myślenie, neuropatia nerwów obwodowych powodująca dziwne odczucia w stopach i dłoniach. Badania pokazują, że w przebiegu anoreksji pewne obszaru mózgu przechodzą zmiany strukturalne i wykazują nadmierną aktywność. Tylko część z tych zmian nie jest trwała - zostają cofnięte po odzyskaniu normalnej masy ciała, jednak część zmian pozostaje na całe życie. Uważa się, że zmiany te mogą być odpowiedzialne za organiczne zmiany osobowości osób z anoreksją.

13 Zaburzenia psychiki : W początkowej fazie anoreksja daje chorującemu poczucie euforii. Wraz z postępującym wyniszczeniem organizmu na skutek głodowania, chorzy doświadczają rozdrażnienia, a następnie apatii. Stan ten przechodzi w depresję. Pojawiają się myśli samobójcze i próby ich realizacji. Szacuje się, że około połowa przypadków śmiertelnych anoreksji następuje w wyniku samobójstwa.

14

15 Bulimia Pojęcie bulimii :
Etymologicznie nazwa bulimia pochodzi od słowa bulimis, co oznacza "byczy głód". Po raz pierwszy określenie to zostało użyte w II w. n.e. przez Galen, do opisania choroby zwanej inaczej "wilczym głodem". Do dziś trudno stwierdzić o jakiej chorobie pisał, aczkolwiek można sugerować że obecną nazwę bulimii zaczerpnięto z jego opisu. W 1979 roku londyński psychiatra Gerald Russell opisał i nazwał bulimię, uważał ja za chorobę o gorszym rokowaniu niż w anoreksji. Polegała ona na okresowych napadach ogromnego apetytu z utratą kontroli nad ilością „pochłanianego” pokarmu.

16 Po dokładniejszych badaniach stwierdzono, że choć 40% anorektyczek ma okresy żarłoczności, istnieją osoby nie cierpiące na anoreksję, u których napady te są częstsze i dłużej trwają. Stało się oczywiste, iż osoby te cierpią na zupełnie inną jednostkę chorobową, którą nazwano bulimią, a potem określono jako żarłoczność psychiczną (bulimia nervosa). Osoba cierpiąca na bulimię jest świadoma swojego postępowania lecz nie potrafi nad nim zapanować. Bardzo często po takim napadzie zachodzą zachowania kompensacyjne należą do nich między innymi: wywoływanie wymiotów, głodówki, zażywanie środków przeczyszczających lub moczopędnych. Leczenie jest konieczne, choć bardzo trudne. Wymaga wsparcia specjalistów oraz rodziny.

17 Przebieg Bulimii : Początek jest zwykle przewlekły. W dużej mierze choroba dotyczy kobiet tudzież nastolatek. Osoby te nie akceptują swej figury, wagi, próbują ją kontrolować poprzez diety odchudzające. Przed wystąpieniem objawów bulimii objadały się a następnie stosowały głodówkę. Inne przyczyny bulimii to: konflikty rodzinne, uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu, brak akceptacji przez rówieśników, zmiana szkoły lub pracy, ciąża lub śmierć kogoś bliskiego. Kupują i gromadzą dużą ilość jedzenia. Osoba chora podczas napadu zjada olbrzymie ilości pokarmu, przy czym traci poczucie kontroli nad tym ile zjada.

18 Napady obżarstwa przeplatane są zachowaniami kompensującymi mającymi na celu nie przybranie na wadze. Osoby chore na bulimię często mają niedobory żywieniowe w tym witamin i soli mineralnych, różne zaburzenia metaboliczne oraz zaburzenia elektrolitowe, skłonność do zaparć oraz nadmierną wrażliwość żołądka, uszkodzenia gardła i przełyku. Początkowo ich wygląd nie zdradza choroby. Bulimia może pozostać niezauważona nawet przez długi okres.

19 Przebieg bulimii psychicznej :
Przebieg choroby jest przewlekły. Często towarzyszy jej depresja i niepokój przeplatany krótkotrwałą ulgą psychiczną. Chora często jest osamotniona, zrywa wszelkie kontakty z otoczeniem, bliskimi. Żarłoczność psychiczna wiąże się z ciągłą walką z wyglądem zewnętrznym. Silna wola czasem słabnie i osoby chore doznają nagłych ataków głodu. Najczęściej ma to miejsce wieczorami, po wypełnieniu codziennych obowiązków związanych ze szkołą lub pracą. Ogromne porcje jedzenia składają się z różnorodnych, często niezdrowych produktów. Kiedy łaknienie zostanie zaspokojone, najczęściej pojawia się poczucie winy, które prowadzi do zwracania pokarmu.

20 Skutki bulimii : niedobory pokarmowe odwodnienie zmęczenie ospałość
zły nastrój niepokój zaparcia bóle głowy niedciśnienie tętnicze dyskomfort w jamie brzusznej zaburzenia równowagi elektrolitycznej nieregularne miesiączki lub ich brak sucha skóra zgrubienia i blizny skóry powierzchni grzbietowej rąk (od prowokowania wymiotów)

21 rany lub blizny na grzbietach dłoni
uszkodzenie szkliwa zębów uszkodzenie naczynek krwionośnych w oczach opuchlizna twarzy i policzków (zapalenia ślinianek) awitaminoza rozciągnięcie żołądka do znacznych rozmiarów osłabienie serca, wątroby i układu pokarmowego podrażnienie przełyku, zgaga, refluks w skrajnych przypadkach – pęknięcie przełyku lub przepony niechęć do samego siebie stany depresyjne poczucie wstydu i upokorzenia psychiczne uzależnienie od środków przeczyszczających i odwadniających

22

23 Sposoby terapii – kto udziela pomocy
Leczenie Anoreksji : Leczenie anoreksji jest prowadzone kompleksowo i wymaga hospitalizacji, przeważnie do 3 miesięcy. W pierwszym etapie jest to terapia ratująca życie, która tłumi objawy odwodnienia, oraz wyniszczenia. Następnym etapem leczenia jest uzyskanie w miarę szybkiego przyrostu masy .Dieta powinna być początkowo uboga w tłuszcz, żeby nie wywoływała zaburzeń jelitowych Jako leczenie wspomagające stosuje się farmakoterapię .Ważnym elementem leczenia zaburzeń odżywiania jest psychoterapia. Jej celem jest zniesienie konkretnego objawu. Stosuje się metody wzmocnień pozytywnych, w których przyrost wagi ciała jest nagradzany, a jej spadek karany.

24 Terapia skupia się na aktualnych sprawach i problemach pacjentki
Terapia skupia się na aktualnych sprawach i problemach pacjentki. Kolejną metodą psychoterapii jest psychoterapia wspierająca, której celem jest odzyskanie wcześniejszej równowagi psychicznej pacjentki, zredukowanie jej lęku i strachu oraz pomoc w przystosowaniu się do nowych sytuacji. Istotnym elementem leczenia anoreksji jest terapia rodzinna. Terapia rodzinna powinna być metodą z wyboru wobec dzieci i osób w okresie dojrzewania. Sesje odbywają się początkowo co 2 tygodnie, później rzadziej, co 3 – 5 tygodni. Jest to oparte na założeniu, że rodzina powinna mieć czas na zmiany, jakich chce dokonać W leczeniu zaburzeń odżywiania stosuje się również psychoterapię grupową; organizowane są też grupy wsparcia i grupy samopomocy dla rodzin z problemem anoreksji. 

25 Leczenie Bulimii : Bulimiczki częściej niż anorektyczki deklarują chęć leczenia, ale mają trudności z kontynuowaniem terapii. Leczenie zaburzeń jedzenia nie ma ustalonego jednego modelu terapeutycznego. Każda pacjentka wymaga indywidualnego podejścia uwzględniającego jej stan zdrowia, przebieg choroby, sytuację osobistą i rodzinną oraz motywację do leczenia. Leczenie powinno być rozpoczynane jak najwcześniej, terapia powinna obejmować różne obszary funkcjonowania chorej, wskazane może być korzystanie z różnorodnych metod terapeutycznych. Leczenie powinien prowadzić zespół złożony z różnych specjalistów (dietetyka, psychologa, psychiatry, rodziny). Rolą dietetyka jest ustalenie diety złożonej z kilku, nie dużych posiłków. Każda dieta i tak będzie traktowana przez chorą jako zbyt dużą.

26 Jedna z najnowszych metod terapii opracowana przez naukowców z Centrum Terapii Anoreksji w Sztokholmie, pod kierunkiem Pera Soderstena, jest oparta na starej, zapomnianej metodzie ”relaksacji pacjentów w pomieszczeniu o podwyższonej temperaturze”. Osoby z zaburzeniami łaknienia mają obniżoną temperaturę ciała i stale odczuwają chłód. Starają się to pokonać nadmiernie intensywną aktywnością fizyczną, która wobec niedożywienia organizmu grozi jeszcze większą utratą masy ciała i wycieńczeniem. Nadmierna aktywność osób, które jedzą zbyt mało, ma też podłoże genetyczne. Uczestnicy badań (168 pacjentów z anoreksją i bulimią) uczyli się w czasie specjalnego treningu przyjmować, z pomocą komputera, coraz większe porcje pokarmu. Po posiłkach udawali się na odpoczynek do pomieszczenia o temperaturze 40 stopni C, gdzie mogli poruszać się jedynie za pomocą fotela na kółkach, aby nie tracić energii. Dozwolone także były powolne spacery po terenie kliniki.

27 W dalszych etapach terapii przygotowywano pacjentki do podejmowania normalnej aktywności życiowej, jak chociażby chodzenie do pracy, kawiarni, itp. Zazwyczaj chore unikają takiej aktywności, ze względu na duże osłabienie lub niechęć do kontaktów z ludźmi. Powrót do zdrowia oceniany był na podstawie uzyskania prawidłowej wagi u anorektyczek i zaniku napadów kompulsywnego  jedzenia i wymiotowaniu u bulimiczek. Po 7 latach odnotowany trwały powrót do zdrowia u 75 % pacjentek ,a średni czas powrotu do zdrowia wynosił 14 miesięcy), u 18 % udało się złagodzić objawy, a jedynie u 7 % nastąpił nawrót choroby. Te dane wskazują na dużą skuteczność opisanej metody.

28 Wywiad 1.Od kiedy chorujesz? 2.Jak rozpoczęły się Twoje problemy?
Choruje od października 2010, krótko ale to podobno lepiej, bo im szybciej się zacznie leczyć tym łatwiej o powrót do zdrowia. 2.Jak rozpoczęły się Twoje problemy? Zaczęły sie juz w 2009r, kiedy zaczęłam mieć problem z radzeniem sobie z emocjami, stresem, problemami. Na początku było samookaleczenie się, które pomagało na chwile, a potem, kiedy zaczęłam sie interesować ta fotografią mody, agencjami itd., po oglądaniu zdjęć tych wszystkich modelek też chciałabym być taka (chuda). Postanowiłam nie jeść słodyczy i zdrowiej się odżywiać, a później to przerodziło się w obsesje, bo stwierdziłam, że głodzenie się jest świetnym sposobem na poczucie się lepiej, doskonalej. Czułam władze nad tym co robie, ze to jest jedyne nad czym panuje w życiu i co potrafię dobrze zrobić. Kiedy padałam z głodu czułam się usatysfakcjonowana i silna, ze mogę siebie kontrolować.

29 3.Jaki był przebieg choroby?
Zaczęło sie tak jak juz pisałam, potem było coraz gorzej. Na początku kontrolowałam to, ale po każdym bardziej obfitym posiłku czułam sie strasznie, biegałam, ćwiczyłam, brakowało mi szacunku do siebie, mówiłam sobie w myślach że nie mam granic, że po co, trochę było tez brania rożnych herbatek na przeczyszczenie, ale po nich okropnie bolał mnie brzuch, bo ta herbata działała na pusty żołądek. Czułam sie jak trup, psychicznie i fizycznie. Liczenie kalorii to była moja mania, ciągle myślałam o (nie)jedzeniu, ćwiczeniach, spalaniu kalorii. moje dzienne zapotrzebowanie kaloryczne to ok kcal, jestem aktywna, kocham sport. Tymczasem nie jadłam nawet 300 kcal na dzień. Włosy zmatowiały, zaczęły wypadać w ogromnych ilościach, paznokcie sie łamały, cera robiła sie sina i wysuszona. mimo to czułam satysfakcje, że osiągam  coraz większą perfekcje.  Gadanie "Jak będziesz wyglądała jak kościotrup to żaden facet nie zwróci na ciebie uwagi" albo "Ja bym sie bal przytulic do wychudzonej dziewczyny" nic nie da, bo jesteś tak skupiona na tym ze nie jesz ze zanika zainteresowanie innymi i mało dla ciebie oznacza to ze ktoś tam nie zwróci na ciebie uwagi.

30 4.Jakie zauważyłaś u siebie zmiany (fizyczne i psychiczne)?
Zmiany psychiczne: bardziej zamknęłam sie w sobie, potrafiłam siedzieć godzinami bez ruchu, momentami miałam wrażenie ze "wyłączam sie z myślenia". Nie wiem, może wpływ na to miało to, że byłam wygłodzona i po prostu nie miałam siły. Szybciej niż zawsze się denerwowałam kiedy cos mi nie wychodziło, ale juz nie okaleczałam się, "zamieniłam" to właśnie na nie jedzenie. Mniej mówiłam, na niczym innym niż zdjęcia i jedzenie mi nie zależało, byłam jak robot, wykonywałam tylko czynności, ale nie myślałam. nie mogłam sie na niczym skoncentrować. fizyczne: Meszek na plecach, matowienie i wypadanie włosów, chudnięcie oczywiście, nie miałam siły podnieść nawet najlżejszych rzeczy i ich utrzymać, szybko sie męczyłam, piekły mnie mięsnie, stare urazy sportowe się odnowiły, krwawienie z nosa, robiło mi się słabo, po herbatce na spalanie zwiększył mi sie puls nawet do 120 uderzeń na sekundę, podczas siedzenia, nie po wysiłku. 5.Czy zgłaszałaś się z problemem do jakiegokolwiek lekarza? Na początku ciągle chorowałam, to były przeziębienia, byłam na testach u alergologa, nie wykazały uczuleń powodujących ciągłe choroby, wiec mój lekarz powiedział, że może to bierze sie ze stresu i żebym poszła do psychologa, potem były okaleczenia

31 7.Czy miałaś wstręt do jedzenia?
Mama postanowiła, widząc ze sobie nie radze, płacze, zapisała mnie do psychologa, ale zanim poszłam na pierwsza wizytę zaczęło sie niejedzenie. Psycholog skierowała mnie do psychiatry, gdzie dostałam leki antydepresyjne. 7.Czy miałaś wstręt do jedzenia? Oczywiście, sam widok przyprawiał mnie o mdłości, a kiedy zbyt wiele jedzenia pojawiło się przede mną (np. obiad z rodziną, goście) panikowałam, trzęsłam się, chciało mi sie płakać. z każdym kolejnym wymuszonym kęsem robiło mi sie coraz gorzej. 8.Czy ktokolwiek pomagał Ci w leczeniu (rodzice, przyjaciele) i czy udzielali Ci jakiegoś wsparcia? Pomagała mi mama, martwiła sie o mnie, tłumaczyła mi, pilnowała z jedzeniem i abym za dużo nie ćwiczyła (ale i tak potem robiłam swoje). Przyjaciele bardzo sie zmartwili, starali sie mi pomóc, rozmawiali ze mną i dawali mi wsparcie.

32 9.Twój ideał kobiety (opisz dlaczego)?
Moim ideałem kobiety jest Anja Rubik. jest trzecia modelka na świecie, do tego Polka. Uwielbiam ja za jej wzrost, szczupła sylwetkę i piękne oczy. Do tego jest naprawdę sympatyczną osobą- z tego co widzę w mediach i czytam w wywiadach. Ma niesamowitą zdolność do metamorfozy na rożne sesje, na każdej wygląda inaczej. ma przepiękną figurę, fizycznie jest wprost cudowna 10.Czy gdybyś potrafiła cofnąć czas zrobiłabyś to ponownie, czy raczej wybrałabyś inne metody odchudzania etc.? Nie wyszłam z tego jeszcze dobrze, wiec nie jestem jeszcze w stanie powiedzieć, że nie jestem z siebie zadowolona. Myślę, że nie zmieniłabym tego, do teraz jestem z siebie zadowolona. Codziennie w myślach toczę walkę o to czy znowu zacząć chudnąc i katować się ćwiczeniami. Czuje, że miedzy zdrowiem a kolejnym popadnięciem w chorobę jest bardzo cienka granica i wystarczy naprawdę niewielki bodziec abym znów w to wpadła. 11.Czy chciałabyś dodać coś od siebie ? Chciałabym powiedzieć wszystkim dziewczynom, które nie maja nadwagi, aby nie odchudzały sie do osiągnięcia pełnej dojrzałości fizycznej.

33 Wywiad przeprowadziła:
Jeżeli macie problem ze zbędnymi kilogramami zapiszcie sie do dietetyka, który dobierze wam dietę odpowiednia do aktywności, wieku itd. Z pewnością nie ma potrzeby jedzenia słodyczy, są zbędne w diecie i nie pozbawia was uczucia głodu. Warto uprawiać sporty, odstresowywują i modelują sylwetkę. Anoreksja hamuje wzrost i rozwój. Kiedy wszystkie dziewczyny wokół będą wyglądać coraz doroślej, wy będziecie wyglądać coraz gorzej. Nie próbujcie zmieniać sie dla kogoś, bo zazwyczaj jest tak, ze osoba która chce abyście dla niej sie zmieniły, sama chce być inna i myśli ze zmieniając wszystkich wokół zmieni siebie. Anoreksja zmieni wasze życie, pozbawi was marzeń i zrzuci na dno z którego bardzo trudno jest sie podnieść. Każdy z nas chce kontrolować swoje życie w 100% i chce aby mu wszystko wychodziło. Z pewnością jest mnóstwo innych rzeczy które możecie kontrolować niż własną wagę. przyjemniej jest np. kontrolować wasze hobby, będąc coraz lepszym np. w malowaniu niż popełniając samobójstwo codziennie. Jeszcze żebyście nie bały się prosić o pomoc, każdy ma problemy tylko nie każdy o nich mówi. Na pewno bliska osoba nie odrzuci cie z powodu twoich problemów. Z czasem ludzie nie będą na Was patrzeć jak na atrakcyjne dziewczyny, tylko jak na chore osoby… Wywiad przeprowadziła: Emilia Borecka

34

35 Sławni cierpiący na anoreksje i bulimie
Demi Lovato Ma na swoim koncie załamanie nerwowe, próby samobójcze i problemy z odżywianiem - to typowa młoda gwiazda, która nie udźwignęła presji sławy.

36 Zapytana o to, czy i ona znalazła swoje "bezpieczne miejsce", odparła:
Po leczeniu Demi opowiada magazynowi Seventeen o swojej walce z bulimią i depresją. - Jest wiele momentów, kiedy kusi mnie, by pozbyć się zjedzonej kolacji - wyznaje. - Do końca będę się z tym borykać, bo to choroba, która towarzyszy ci już przez całe życie. Nie sądzę, by nadszedł dzień, w którym nie pomyślę o jedzeniu i o swoim ciele, ale żyję z tym. Chciałabym móc powiedzieć młodym dziewczynom, by znalazły sobie bezpieczne miejsce i trzymały się go. Zapytana o to, czy i ona znalazła swoje "bezpieczne miejsce", odparła: - Nie pozwalam na to, by cudze niepewności, emocje czy opinie wpływały na mnie. Wiem, że gdy jestem szczęśliwa, to tylko to się dla mnie liczy. Dobrze być czasami odrobinę samolubnym, jeśli chodzi o twoje dobro. Rób to, co cię uszczęśliwia i nie przejmuj się tym, co myślą inni.

37 Geri Halliwell Pamiętacie czas, gdy Geri Halliwell była drobniutka i niezwykle szczupła? W teledysku It's Raining Men dumnie pokazała swoje maksymalnie odchudzone ciało. Tymczasem gwiazda twierdzi, że ten czas był dla niej niemal katastrofalny - utrata wagi miała wysoką cenę, bo Geri zachorowała wówczas na bulimię. Piosenkarka jest przekonana, że Robbie Williams uratował ją od śmierci. To on nakłonił ją, by udała się do kliniki na specjalistyczne leczenie. Sam pomógł załatwić wszystkie potrzebne formalności. Zamartwiałam się wtedy, że przytyję. Objadałam się, potem czułam grubsza, więc prowokowałam u siebie wymioty. To było straszne - opowiada Halliwell. - Robbie wiedział o mojej bulimii i poradził mi, bym zaczęła się leczyć. Kazał mi iść do kliniki i być może dzięki temu ocalił mi życie. Bulimia bez niego bardzo by się pogorszyła. Zawsze będę mu za to wdzięczna.

38 Gwiazda zaprzyjaźniła się w Robbiem po tym, jak opuściła zespół Spice Girls.
- Byłam samotna i czułam, że on jest jedyną osobą, która może mnie zrozumieć. Sam przeszedł coś podobnego z Take That. Nie byliśmy jednak parą, choć dobrze się rozumieliśmy - zaznacza. Geri przyznała się do choroby dopiero po tym, jak udało jej się ponownie przytyć. Wcześniej przekonywała, że swoją szczupłą sylwetkę zawdzięcza diecie i jodze.

39 W dalszej części wywiadu rozwija ten temat:
Ewa Minge W swoim wywiadzie dla Vivy Ewa Minge wraca do dawnych czasów. Do lat, gdy jako młoda dziewczyna, starała się dorównać ideałom: - Mając 21 lat, chorowałam rok na bulimię. Rodzice zareagowali natychmiast, dali mi pomoc psychologa i własną. Dzięki nim wyszłam z tego - opowiada projektantka. W dalszej części wywiadu rozwija ten temat: - Byłam grubym dzieckiem, takim brzydkim kaczątkiem. Bo chciałam zadowolić babcię i zjadałam cztery zamiast dwóch kotlecików. Mama tłumaczyła mi, że trzeba zmienić dietę, że kobieta powinna być atrakcyjna. A kiedy przesadziłam w drugą stronę, znowu pomogła mi rozmowami - wspomina Minge.

40 Sharon Osbourne Sharon Osbourne to jedna z nielicznych gwiazd, która otwarcie przyznała się do bulimii. Jurorka America's Got Talent walczy z chorobą od kiedy była nastolatką. Przeszła długą i żmudną drogę, żeby ją pokonać. Teraz udaje jej się ją kontrolować. W 1999 roku przeszła opasanie żołądka, operację zaliczaną do jednej z metod leczenia otyłości. - Szczerze, nie wydaje mi się, żebym kiedykolwiek uwolniła się od tej choroby. Jedzenie zawsze będzie dla mnie problemem.

41 Sharon przechodziła szczególnie ciężki okres, kiedy jej mąż Ozzy Osbourne popadł w alkoholizm i uzależnienie od narkotyków. - To był sposób ucieczki od problemów. Popatrzcie jaka teraz jestem gruba. Niska, gruba i z ogromną czupryną. Dlatego staram się być zabawna, bo wiem, że nikt na mnie nie zwróciłby uwagi tylko z powodu.

42 Britney Spears Myśleliście, że Britney Spears wróciła do formy? Okazuje się, że nie jest tak różowo, jak się wydaje. Piosenkarka cierpi rzekomo na bulimię. Brit nadużywa środków przeczyszczających i często wymiotuje po posiłkach. Oto jej "dieta cud". - Jej dieta składa się głównie z posiłków od Taco Bell popijanych Red Bullem - mówi informator magazynu Star. - Wymiotuje po posiłkach, obojętnie, czy jest w domu, czy w restauracji. Nie kryje się z tym specjalnie. Ludzie dookoła niej myślą, że jest bulimiczką.

43 To nie photoshop to choroba

44

45

46

47

48

49

50

51 Edyta Szymaniak Natalia Ochocińska Natalia Pawłowska
Pracę przygotowały : Edyta Szymaniak Natalia Ochocińska Natalia Pawłowska Luiza Ciechanowska Milena Lewandowska Sandra Gajewska Emilia Borecka Opiekun grupy: Monika Zielińska Spis Treści